[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wiem, co robię - powiedziała zdecydowanie Marple z nutką godności w głosie.- No już dobrze, ale niech pani będzie ostrożna - prosiła Cherry.Marple spakowała rzeczy i wyruszyła do Londynu.Gdy dotarła na miejsce, wynajęła pokój w odpowiednim hotelu.„Och, Bertrams Hotel - pomyślała.- Cóż to był za wspaniały hotel.Ale powinnam zapomnieć o przeszłości.St.George to też całkiem przyjemne miejsce”.W oznaczonym czasie Marple pojawiła się na Berkeley Street Zaprowadzono ją do biura pani Sandbourne.W progu powitała ją miła trzydziestopięcioletnia kobieta i wyjaśniła, iż osobiście jest odpowiedzialna za wycieczkę.- Czy mam rozumieć, że.- zawahała się Marple -.że ta wycieczka w moim przypadku.Pani Sandbourne, wyczuwając zakłopotanie Marple, szybko wtrąciła:- Powinnam pani to dokładnie wyjaśnić w liście.Pan Rafiel pokrył wszystkie koszty.- Pani wie, że on umarł?- Tak, ale załatwił to jeszcze przed śmiercią.Wyjaśnił, że nie czuje się już najlepiej, ale chciałby jeszcze zafundować wycieczkę dawnej znajomej, która nie miała okazji podróżować tak często, jak by pragnęła.2Dwa dni później Marple siedziała już w luksusowym autokarze, który jechał w kierunku północno-zachodniej Anglii.Zaczęła czytać listę uczestników wycieczki zawartą w zgrabnym prospekcie informującym o głównych punktach wycieczki, hotelach, posiłkach, miejscach zwiedzania.Program dostosowany był zarówno dla osób młodych i aktywnych, jak i dla starszych, które wolałyby czasem posiedzieć, niż przemierzać długie trasy, czy wspinać się na szczyty.Wszystko doskonale zorganizowane, informacje podane w taktowny sposób.Marple przebiegła wzrokiem listę i rozejrzała się po autokarze.Nie musiała się czuć skrępowana, gdyż pozostali pasażerowie robili dokładnie to samo.Nie zauważyła, aby ktoś specjalnie się jej przyglądał.Czytała:Pani Risety-PorterPani Joanna CrawfordPułkownik Walker i pani WalkerPan i pani H.T.ButlerPani Elizabeth TempleProfesor WansteadPan Richard JamesonPani LumleyPani BenthamPan CasparPani CookePaniBarrowPan Emlyn PricePani Jane MarpleCztery starsze panie.Dwie podróżowały razem.Oceniła, że mają około siedemdziesiątki.Trudno jednak było uznać je za to samo pokolenie co Marple.Jedna z nich była typem osoby wiecznie narzekającej.A to chciała mieć miejsce z przodu autokaru, jeśli siedziała z tyłu i odwrotnie, a to znów chciała siedzieć po stronie nasłonecznionej, jeśli miała miejsce w cieniu, a to potrzebowała więcej lub mniej świeżego powietrza i tak bez końca Zaopatrzone były w całkiem niezłą stertę przewodników.Lekko niedomagały, narzekając na bóle całego ciała, ale nic nie mogło powstrzymać ich od korzystania z życia.Stare babska, ale zdecydowanie nie domatorki.Marple rozpoczęła swoje dochodzenie:Piętnastu pasażerów łącznie z nią i panią Sandboume.Na tę wycieczkę została posłana celowo, a więc przynajmniej jeden z uczestników wycieczki mógł mieć dla niej jakieś znaczenie.Albo jako źródło informacji, albo jako morderca, który zabił lub właśnie się do tego przygotowywał, albo ktoś związany z prawem.Po panu Rafielu wszystkiego można się było spodziewać.Marple musiała wszystkich dokładnie zbadać.Z prawej strony zapisała w notesie nazwiska tych osób, które mogłyby być ważne z punktu widzenia pana Rafiela, z lewej - nazwiska, które stanowiły dla niej źródło informacji, z posiadania których może nawet same te osoby nie zdawały sobie sprawy.A może raczej, jeśli nawet je posiadały, nie wiedziały, że mogą być użyteczne dla niej lub dla pana Rafiela lub dla sprawiedliwości przez duże „S”.Na końcu notesu umieściła nazwiska, które kojarzyły się jej z St.Mary Mead.Cokolwiek by to było, może okazać się, że ma jakieś znaczenie.Już nie raz się to sprawdzało.Dwie pozostałe panie podróżowały oddzielnie.Obydwie około sześćdziesiątki.Jedna doskonale wyglądająca, dobrze ubrana, kobieta o wyraźnie wysokim o sobie mniemaniu i chyba tak odbierana przez innych, o glosie donośnym i dyktatorskim.Podróżowała z kuzynką osiemnaste czy dziewiętnastoletnią, która zwracała się do niej: „ciociu Geraldine”.Jak zauważyła Marple, kuzynka doskonale radziła sobie z władczością ciotki.Inteligentna i atrakcyjna dziewczyna.Miejsce po przeciwnej stronie Marple zajmował potężny mężczyzna o kwadratowych ramionach i nieco niechlujnym wyglądzie.Twarz miał taką, jakby natura chciała uczynić ja owalną, lecz ta przeciwstawiła się, tworząc potężną szczękę.Duża głowa pokryta była siwiejącymi włosami, a bujne brwi poruszały się to w górę, to w dół, w rytm wypowiadanych słów.Uwagi, które wypowiadał wybuchały seriami przypominającymi szczekanie psa.Jego sąsiad był wysokim, ciemnym obcokrajowcem, który poruszał się nerwowo, gestykulując rękami.Mówił bardzo specyficznym rodzajem angielszczyzny, często wtrącając zdania w języku francuskim i niemieckim.Gruby mężczyzna świetnie dostosowywał się do tych zmian, szybko przeskakując na odpowiedni język.Spojrzawszy jeszcze raz na nich uważnie, Marple doszła do wniosku, że mężczyzna z bujnymi brwiami to profesor Wanstead, a nerwowy współtowarzysz to pan Caspar.Patrząc z jaką siłą i jak zawzięcie pan Caspar przemawia, zastanawiała się, o czym tak żywo dyskutują.Miejsce przed nimi zajmowała następna starsza pani.Był to ten typ kobiet, który zawsze wyróżniał się w tłumie.Ciągle piękna.Ciemnoszare włosy miała wysoko upięte i zaczesane do tyłu tak, że odsłaniały czoło.Głos niski, czysty o nieco ostrym tonie.„To jest osobowość - pomyślała Marple.- Ktoś.Tak, na pewno była kimś.Przypomina mi panią Emily Waldron” - stwierdziła.Emily Waldron prowadziła Oxford College, będąc jednocześnie znaczącym naukowcem.Marple spotkała ją kiedyś i nigdy nie mogła tego zapomnieć.Wróciła do badań nad pasażerami
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
