FRANCISZEK WERFEL PIEŃ O BERNADETCIE (Objawienia Matki Bożej w Lourdes)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednocześnie jednak uważają,że piękna, siwa głowa poety, z ostro zarysowanymi skroniami i bladymi zapadniętymipoliczkami, stała się jeszcze bardziej wyrazista, interesująca, i bez wątpienia nosi cechygenialności.Nie wszyscy z dawnych znajomych są jeszcze przy życiu.Nie żyje dyrektor szkołyClarens, inteligentny przeciwnik w błyskotliwych dyskusjach, nie żyje stary, sławnyLacad�, odnoszący się ongiś do poety z jowialną pobłażliwością.W swej ostatniejgodzinie doczekał się, że rzeczywistość daleko prześcignęła jego naj-śmielsze marzenia owyniesieniu Lourdes do rzędu sławnych uzdrowisk.Hiacynt de Lafite, mając obok siebie z jednej strony Estrade a, a z drugiej doktoraDozous, kroczy nową główną ulicą miasta.Jest to Boulevard de la Grotte, prowadzącyprzez niedawno zbudowany Pont Michel do świętych miejsc.Dzień jest piękny,słoneczny; Lafite zerka na wszystkie strony, wyraznie oszołomiony zmianami, jakie siędokonały w tym skalanym gniezdzie.Hotel stoi przy hotelu.Gmachy te bynajmniej nieodznaczają się klasztorną prostotą, spokojem i godnością, odpowiadającą powadzemiejsca.O nie! Na przeładowanych sztukateriami fasadach kłębią się jakieś wy-naturzonetwory zatrutej fantazji architektów, odbywa się jakiś sabat czarownic, z trudem kryjącychza pobożnymi napisami swe wykrzywione maski.Przyglądając się temu otoczeniu,można by je łatwo wziąć za jakieś trzeciej kategorii uzdrowisko albo dzielnicęrozrywkową wielkiego portowego miasta, ale nie za Lourdes, miejsce cudów.Wszystkonaokoło zbudowane jest w guście tandetnego kasyna kuracyjnego, prowincjonalnegoteatrzyku-wodewilu czy ujeżdżalni.W suterenach kamienic spostrzega zgorszony Lafitejeden przy drugim kram ze świętościami.Aż go zatyka na widok wystawionej w nichtandety religijnej.Przed wielu już laty udało się mistrzowi Fabichowi z Lyonu dokazać tejsztuki, że postać Pani, rzezbiona przez niego w prawdziwym kararyjskim mar-murze,wygląda jak figura z margaryny.I oto teraz w tysiącach egzemplarzy wystawione są nasprzedaż wierne gipsowe kopie owego arcydzieła, od których Bernadetta odwracała sięswego czasu z niesmakiem.Jaskrawy, krzyczący błękit paska podkreśla jeszcze mocniejich pospolitość.Wszędzie naokoło wznosi się Babilon religijnej konfekcji, w którymBernadetta gra główną rolę.Klęczy w białym kapulecie, ze złożonymi rękoma przedlukrowaną Madonną.W tej pozie przedstawiona jest nie tylko na oleodrukach,litografiach i innych obrazkach, ale wyhaftowana również w całej okazałości naserwetach, chustach, obrusach, a nawet wyrzezbiona na przyciskach do papieru izastawach stołowych.Hiacynt de Lafite nie może powstrzymać się od wyrażenia swegooburzenia. Pomyślcie, przed dwudziestu laty rozegrała się tu czarodziejska bajka.Niewinnedziecko ujrzało Zwiętą Dziewicę i opisało swe przeżycia w najbardziej naturalny i świeżysposób.Lecz niestety, miesza się w tę historię nasze podłe stulecie w asyście329współczesnych wielkości i ściąga oryginalną bajkę do brudnego poziomu własnegokonwencjonalizmu.A Kościół patronuje tej ohydzie. Jeśli chodzi o tamte obrzydliwości, ma pan na pewno rację mówi Estrade. Możejednak Kościół, który to toleruje, jest mądrzejszy, niż przypuszczamy.Silne umysłyodwróciły się od niego.Została przy nim wyjałowiona arystokracja i zwykły lud wiejski.Kościół więc pozostawia temu ludowi jego niewybredny gust wiedząc, że inny by mu nieodpowiadał.A może pan uważa, że Kościół powinien zamawiać swoje święte obrazy ujakiegoś nowoczesnego malarza, straszącego swoim kunsztem naszych filistrów? Protestuję, drogi Estrade unosi się poeta. Gdy Kościół był jeszcze coś wart,najwznioślejsza sztuka stała przy jego boku.Bo nic ludzkiego na tej ziemi nie jestbardziej święte jak piękno wcielone w najwyższą sztukę.W moich oczach nie jest jużświętym taki Kościół, który wyrzeka się piękna, aby schlebiać gustom jaskiniowców, lubboi się urazić ich smak. Czy nie można by pańskiego zdania, drogi przyjacielu, odwrócić uśmiecha sięEstrade i powiedzieć w ten sposób: Dopóki sztuka była jeszcze coś warta, Kościół stałprzy niej.?Doktor Dozous, który nie odzywał się przez cały czas ani jednym słowem, wskazujeręką na wielki budynek po drugiej stronie miasta: Za chwilę ujrzymy rzecz najdziwniejszą, jaką można na świecie zobaczyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz