[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tu i ówdzie zaczynają wyrastać bardziejnowoczesne przedsiębiorstwa: restauracja sushi, sklep sprzedający rzeczyzwiązane z buddyzmem tybetańskim oraz sklep muzyczny zużywanymi płytami jazzowymi.Nad Osiemdziesiątą Piątą ulicą zawsze wiszą barwne proporce ibannery z informacjami o wydarzeniach w dzielnicy -spotkaniach,paradach, targach ulicznych i tak dalej.Od razu można sięzorientować, że mieszkańcy Greenwood Neighborhood angażują się wżycie swojej dzielnicy i interesują się, co dzieje się wokół nich.Najprawdopodobniej są to towarzyscy, otwarci ludzie, którzy nie mająnic do ukrycia i nie uskarżają się na żadne specjalne dolegliwości, czyto fizyczne, czy inne.Rzadko dręczy ich poczucie winy czy wstyd.Aaleja Greenwood, przynajmniej na krótkim odcinku, podziela pozy-tywne i pogodne nastawienie mieszkańców.Jednak w okolicy, gdzie aleja Greenwood przecina Dziewięćdziesiątąulicę, arteria, chociaż nadal uparcie trzyma się kursu na północ,zaczyna robić depresyjne wrażenie, staje się płaska, szeroka i zupełniezwyczajna.Wygląda jak szara wstążka, z obu stron otoczonabudynkami firm, sklepami oraz halami do wynajęcia, o których śmiałomożna pomyśleć, że zostały szybko postawione i równie szybkoznikną.Samochody przemykają ulicą, czasami wykorzystując ten fragmentalei Greenwood jako objazd, kiedy główne pasma autostrady 99 imiędzystanowej piątki są zakorkowane.W tej części Seattle nie ma chodników.Turyści nie odwiedzają jej,nie służy też raczej jako tło rodzinnych fotografii.Ludzie nie nazywająjej dzielnicą", ponieważ zdaniem większości brak jej indywidualnychrysów.Może Greenwood właśnie w ten sposób zachowuje incognito,może się ukrywa.W tej pozbawionej nazwy północnej części miasta, w pobliżuskomplikowanego zbiegu alei Greenwood, Setnej Northeast, HolmanRoad, na południe od Broadview i na wschód od Crown Hill (miejsceto nietrudno znalezć, ale też niełatwo je wypatrzyć, chyba że specjalniesię go szuka) znajduje się kręgielnia.Tablicę z nazwą można przeoczyć, ponieważ dookołakłębią się inne tablice i neony instytucji, które pojawiły się tu po 1962roku: Mailboxes, Etc.; The Dollar Store; Jiffy Lube; Texas-StyleBarbecue; Windemere Real Estate, lecz kręgielnia naprawdę tam jest.Jest to jedno z ostatnich takich przedsiębiorstw pozostającychwłasnością indywidualnych właścicieli w Seattle, a nazywa się AlohaLanes.Wkrótce po przybyciu do Seattle M.J.Striker zaczął szukać zajęcia, wktórym mógłby korzystać ze swego szerokiego doświadczenia izarobić odpowiednią kwotę.Zależało mu też na takiej formiezatrudnienia, która by pozwoliła prowadzić trwające już dwadzieściasiedem lat poszukiwania, tę szczególną formę wymierzonej sobiesamemu kary, oraz pozostać wiernym małżeńskiej przysiędze.Niemiało dla niego znaczenia, że przysięga ta została złożona w instytucjiświeckiej; w głębi swego wiernego serca czuł się nią tak mocno zwią-zany, jakby złożył ją w obecności samego Ojca Zwiętego.Krótkomówiąc, bardzo zależało mu na pracy w kręgielni.Kręgielnia w North Seattle poszukiwała pracownika i M.J.umówiłsię na rozmowę z dyrektorem, niejakim Rudym Hah-nem.Wsiadł wcentrum do autobusu, który pokonywał długą trasę, jadąc przez dużączęść miasta, i wysiadł na bardzo mało ciekawej ulicy.Byłzadowolony, kiedy wreszcie dotarł na miejsce.Z zewnątrz kręgielnia Aloha Lanes wyglądała jak większość kręgielnizbudowanych na początku lat sześćdziesiątych, które w pózniejszymokresie przestały cieszyć się popularnością.Była duża i zaniedbana,wymagała natychmiastowego remontu.Budynek miał zaszłewiecznym brudem okna, z framug i drzwi płatami obłaziła farba.Jedyną zieloną rośliną w holu była palma, którą przez lata przycinanow tak agresywny sposób, że teraz został z niej już tylko zwieńczonyprzerzedzoną liściastą czupryną patyk.M.J.uważał, że przed-siębiorstwa takie jak Aloha wybudowali ludzie natchnieni wiarą, że ukochany sport Ameryki (oraz towarzyszący mu styl życia)będzie wiecznie żywy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
