Shields Carol & Howard Blanche Czas celibatu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jak Ci wiadomo, Westmount znajduje się w samym centrum miasta.Wspaniałe położenie! Drzwiotworzyła pokojówka i odebrała ode mnie płaszcz, następnie Van poprowadził mnie trzy lub cztery stopniewyżej przez hol, w którym zmieściłby się nasz salon i to z metrowym zapasem.Dalej przeszliśmy do pokojuwyłożonego grubym chińskim dywanem w wytłaczane wzory przepiękne kwiaty lotosu na białym tle zbiałymi, pluszowymi fotelami i ogniem buzującym w cudownym marmurowym kominku.(To był gabinet).Służąca pochyliła się nade mną, czekając, aż zamówię szkocką, a potem pani Pierce Catherine wpłynęłado pokoju niczym parowiec Brytania" zawijający do portu w Vancouverze.To duża kobieta, nie w sensie tu-szy, lecz mocnej budowy ciała, tr�s formidable, i niemal równie wysoka jak Vance.Była ubrana w luzną, fał-dzistą suknię z drukowanego jedwabiu, która łopotała za nią jak spinaker.Gęste, żółte włosy nosi upięte grze-bieniami w swobodne, duże węzły wokół głowy i jest przystojna w tym znaczeniu tego słowa co Maggie Tha-tcher: angielska, brzoskwiniowomleczna cera i wyraziste rysy.Bez wieku.Ojciec określał podobne do niej ko-biety mianem dorodnych".Ma dość zaskakujące, zielone, kocie oczy.(Przyłapałam się na rozważaniu, jakiodcień turkusu muszą mieć oczy ich dzieci po skrzyżowaniu tej zieleni z błękitem tęczówek Vance'a).Odezwała się do mnie donośnym, głębokim głosem z akcentem, który początkowo uznałam za brytyj-ski, potem jednak zidentyfikowałam jako akcent Williama F.Buckleya. Senator mówił mi o pani wiele dobrego.Ogromnie się cieszę, że mogła nas pani odwiedzić, paniSelby.Pohamowałam się przed dygnięciem.RLT Ależ proszę mówić mi Jocelyn. Mów do niej Jock rzekł stanowczo Van, zagłębiając się w fotel.Catherine zignorowała go. Jocelyn.Urocze imię.Uczysz się francuskiego, jak słyszałam.Cóż za utrapienie! Pewnie senator cięnamówił. Nie wszyscy Kanadyjczycy podzielają twoje przedpotopowe poglądy, Catherine powiedział Van. Rozumienie drugiego języka urzędowego kraju leży być może we własnym interesie Jock. Też coś! Catherine machnęła lekceważąco ręką w kierunku Vana. Nie trzeba przechodzić najakiś regionalny dialekt, by się przypochlebiać i afiszować swoją lojalnością.Mieszkam tu od dwudziestu lat inigdy, przy żadnej okazji, nie odczuwałam najmniejszej choćby potrzeby posługiwania się językiem innym niżangielski.Jeśli ci, z którymi mam do czynienia, nie mówią po angielsku, to ich problem.Ani ja nie ingeruję wich życie, ani nie oczekuję od nich ingerowania w moje.I rozprawiwszy się z uciążliwościami dwujęzyczności, utkwiła we mnie zupełnie nie speszone, taksują-ce spojrzenie, którym objęła moją porządną sukienkę z niebieskiego jedwabiu dzięki Bogu, że ją włożyłam i płaskie pantofle. A teraz, panie senatorze ciągnęła gdybyś tak poskromił swój nieznośny zwyczaj wypowiada-nia się w cudzym imieniu i pozwolił Jocelyn dojść do słowa, chętnie wysłuchałabym, co ma do powiedzenia.Podjęłam próbę udobruchania ich obojga, mówiąc, że jest to dla mnie okazja nauczenia się drugiego ję-zyka. Poza tym wypełnia czas w weekend.Bez rodziny wolne dni zieją pustką dodałam. Masz dzieci?Z entuzjazmu w jej głosie wywnioskowałam, że potomstwo to uśmiech losu, więc czym prędzej zaczę-łam zdradzać szczegóły mojego macierzyństwa. Dwoje nastolatków powiedziałam z dumą świeżo upieczonej matki. Chodzą zapewne do szkoły? A niby gdzie miałyby chodzić? Naturalnie odparłam. Do Shawnigan Lake? Sporo moich przyjaciół posłało tam swoje dzieci.Nawet gdyby przyłapała mnie, jak kucam w dżungli, przesyłając wiadomość bębnieniem w tam-tamy,nie mogłabym poczuć się bardziej zacofana.Przyznałam się, że dzieci nie chodzą do szkoły prywatnej, leczpublicznej.W tym momencie na całe szczęście służąca przyniosła drinki, pokrzepiłam więc mą drżącą duszę.Catherine zaciekawiło następnie, kto się nimi opiekuje. Gosposia? Ich ojciec. Ojciec?Niedowierzanie.Widać sądziła, że chodzi o typową sytuację rozbitej rodziny.Wystąpiłam więc wobronie naszego małżeństwa i zaczęłam paplać: W sumie radzi sobie doskonale.W zeszły weekend udało mi się pojechać do domu, a widok ichtrojga tak świetnie obywających się beze mnie zadał cios mojej dumie.RLT W zeszły weekend?Zastanowiła mnie nieco intensywność jej zainteresowania, potwierdziłam jednak, że owszem, miało tomiejsce w zeszły weekend, jedenastego listopada. To znaczy, że twój pobyt w Ottawie wiąże się jedynie z uczestnictwem w pracach Komisji? Ależ tak, tyle że nie jestem faktycznie członkiem Komisji, lecz doradcą prawnym. Gdybyś od czasu do czasu słuchała, Catherine wtrącił Van nie musiałabyś poddawać naszychgości swoim irytującym przesłuchaniom.Nie zwracaj na to uwagi, Jock.Zorientowałam się, że pomyślnie przeszłam test, któremu poddała mnie Catherine, ponieważ posłała minagle (zaskakująco) serdeczny uśmiech i rzekła: Musi ci doskwierać samotność.Senatorze, dlaczego, u licha, nie przywiozłeś jej tutaj na weekend?Tylko nie to.Wybawił mnie dzwięk dzwonka. O, to na pewno Austin rzekł Van i wstał z fotela.Poczułam ulgę na wieść, że dołączy do nas Au-stin.Gdy tylko Van opuścił pokój, Catherine skinęła na runie, bym usiadła obok niej i powiedziała dość po-spiesznie: Mam nadzieję, że marna prasa, jaką zbiera senator, nie wprawia cię w zażenowanie.Zdębiałam.Zrozumiesz, w czym rzecz, po przeczytaniu załączonego wycinka z plotkarskiej rubrykiValerie Cerise w Montreal News":Któż by przypuszczał, że nasz błękitnooki senator Pierce zostanie zagorzałym feministą dążącym dorównouprawnienia z takim zapałem, że przez całą drogę do Halifaksu podtrzymywał na duchu (na koszt podat-ników) swą młodą, dobrze zapowiadającą się asystentkę.Gdzież można zdobyć głębszą wiedzę, niż towarzy-sząc naszemu rączemu senatorowi w zakrętasach i wywijasach przedwyborczej polki na zjezdzie liberałów?Senator Pierce mieszka w Montrealu.Jego żoną jest Catherine Nesbitt-Holmes, spadkobierczyni rodu Nes-bitt-Holmesów, którzy zbili fortunę na herbatnikach.Mają dwoje dzieci w szkole w Szwajcarii.Oczywiściewiedziałam już, czego dotyczyły indagacje Catherine i wypaliłam: Nawet Jessica twierdzi, że media podążają fałszywym tropem. Jessica? Tak, Jessica Slattery, no wiesz. Znam ją doskonale [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz