Alfabet szyfru Damian Tomecki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Propitisusiadła na brzuchu Vitio, kładąc kolana obok jego prawego i lewego uda.Nachyliła głowę do jego ust i zaczęła z uczuciem całować zimne zsiniałewargi.Po raz kolejny wszyscy zamarli w osłupieniu.Zdezorientowani niewiedzieli, co mają robić.Wtem jak tornado wpadł do pokoju ordynatorz dwoma ochroniarzami i nie zważając na nic, krzyczał, aby złapać Propitis.Powstała szamotanina, pielęgniarka szarpała się i wyrywała.Dwóch rosłychmężczyzn nie mogło dać sobie rady z młodą dziewczyną.Po kilku chwilachudało się opanować sytuację i wyprowadzić ją na zewnątrz.Po wszystkimPropitis została zwolniona i nigdy więcej nie spotkała Vitio.Lekarzeprzełożyli zabieg na następny dzień, byli pewni, że tym razem już nikt imnie przeszkodzi.Minął dzień i zapadła ciemność.W ODDALONEJ O MILIONY WYMIAR�W RZECZYWISTOZCI&To twoja ostatnia szansa! po usłyszeniu tych słów Vitio przestał widziećprzeszywające wzrok światło.Powrócił&XVIIPowrót bez powrotuPowoli otwierał oczy, zobaczył blade światło, mgłę.Zaczął oglądać swojąprawą rękę, którą przysunął przed oczy.Obracał nią delikatnie i powoli,ekscytując się, jakby oglądał największy cud.Mimo tak ogromnego upływuczasu, czuł, jakby minęła chwila, jego stan fizyczny, jak mu się zdawało,również był bez zarzutu.Podniósł się nieco, podpierając ciało łokciami.Dopiero wtedy zauważył, że czegoś brakuje.Coś było nie tak.Jego oddechw jednej chwili przyspieszył do granic wydolności organizmu.Prawą rękązdarł okrywający go koc.yrenice Vitio powiększyły się, a z jego wnętrzawydobył się krzyk żalu i wściekłości.Krzyk słyszany przez wszystkichw szpitalu.Jęki przypalanego ogniem i skalpowanego były przy tym słodkąmelodią.Cała wewnętrzna złość została przez niego wyrzucona.Wszystkiejego obawy w jednej chwili okazały się prawdą, wywołując panikę.W przeciągu kilku sekund niemal cały personel szpitala zbiegł się do jegosali.Zaskoczenie to bardzo delikatne słowo na określenie ich reakcji naprzebudzenie Vitio.Nagle każdy z nich przypomniał sobie, że on jest żywymczłowiekiem, a nie warzywem trzymanym w piwnicy, oczekującym nawyrzucenie.Patrzyli sparaliżowani na panikę mężczyzny rzucającego się połóżku i wymachującego rękami.Zwiat skurczył się.Każda ze stojących tamosób rozliczała swoje przewinienia.Nie ruszyli się, skrępowani więzamiswojej winy.Dopiero kiedy Vitio w amoku spadł z łóżka, ktoś krzyknął. Zróbcie coś! Stojący do tej pory w bezruchu lekarze ocknęli się.Przytrzymali Vitio i podali mu zastrzyk uspokajający.Po kilku sekundachpacjent zasnął, ale jedynie na kilka godzin.Poranek kolejnego dnia byłdeszczowy.Kiedy Vitio wracał do świadomości, pierwszym, co ujrzał, byłaszyba okna, po której bardzo powoli spływały krople deszczu.Nie szukał jużniczego poza jednym, nie pożądał niczego poza utrzymaniem ognia tlącej sięw nim, malutkiej nadziei.Mógł umierać, mógł żyć& Nie miało to dla niegojuż żadnego znaczenia.Był pewny, że wyrok został przypieczętowany.Vitioposzukiwał nadziei, nadziei, która pozwoli mu nie wysłać siebie wprost dopiekła.Nie rozumiał swojej sytuacji i nie chciał zrozumieć.Był ślepy i takimpozostał.Vitio, to twoja ostatnia szansa, aby ujrzeć niewidoczne, aby odkryćniemożliwe do poznania. Widzę, że się obudziłeś! Witaj wśród& usłyszał głos lekarza, którychciał jakoś odkupić swoje postępowanie.Przyszedł wytłumaczyć, co sięstało.Vitio jednak nie pozwolił mu niczego powiedzieć. Milcz, gnoju& Myślisz, że nie wiem, dlaczego tutaj jesteś? Odwróconydo okna kierował w jego stronę słowa ostre jak sztylet, pogrążającskruszonego ordynatora w coraz większych wyrzutach sumienia.Lekarzstarał się cały czas wtrącić, ale oskarżenia, które słyszał, hamowały go.Wyglądało to tak, jakby chciał tego słuchać, jakby chciał pogrążać sięw coraz większej ciemności.Uważał, że na to zasłużył. Jesteś dla mnierzeczą, taką samą, jaką ja byłem dla ciebie& Więc przydaj się na cośi wypisz mnie z tej zawszonej dziury.Zamów taksówkę i daj mi któregośz twoich przydupasów do pomocy.Widzisz przecież, co od ciebie dostałemw tej chorej promocji.Zrozumiałeś? Vitio nie hamował się, a lekarz,traktując to wszystko jako swego rodzaju pokutę, skinął głową i bez słowawyszedł.Za godzinę wszystko było gotowe.Wyjeżdżał ze szpitala pchany przezobcego człowieka, ujrzał płaczące, pełne wyrzutu niebo.Spływające mu popoliczkach łzy zmieszały się z deszczem i pozostały jego własnością nazawsze.Trzymał się swojej ostatniej szansy.Wiedział, że odpowiedzi, którychszuka, może otrzymać tylko od jednej osoby, profesora Ligwe.Adres, którypodał kierowcy, zaskoczył wszystkich, Vitio to odczuł, ale nie rozumiał.Dopiero kiedy dotarli na miejsce, dostał to, przed czym uciekał.Przez szybęsamochodu zobaczył zgliszcza budynku, z którego, przynajmniej tak mu sięwydawało, wyszedł kilka dni wcześniej na spacer po Rzymie.Kierowcapodjechał na dziedziniec.Fontanna, rozbita i zarośnięta chwastami, byłaszkaradna, odpychająca.Vitio, nie mogąc uwierzyć swoim oczom, wpatrywałsię w ruiny jedynego miejsca, w którym mógł odzyskać nadzieję.Sanitariusznie wiedział, co robić, taksówka stała w miejscu, a jego podopieczny zastygł,nie wydając z siebie żadnych dzwięków słów.Zamarł& Sanitariuszwyciągnął z bagażnika wózek i posadził na niego Vitio.Strugi deszczuoblewały plac od kilku godzin.Ziemia nie była w stanie przyjąć więcejwody, zastana na dziedzińcu zrobiła z niego bajoro.Vitio poddawał sięsanitariuszowi, nie zważając na to, co się dzieje.Wpatrzony przed siebiezamknął całą swoją świadomość w spojrzeniu.Postawiony na środku, tużprzed pełnym wody i błota nieznacznym obniżeniem terenu siedział takprzez pięć, pózniej kolejne piętnaście i następne trzydzieści minut.W ulewie,przemoczony udowadniał sobie, że nadziei już nie ma.Razem z tą chwiląodleciała i nie ma już nawet minimalnych szans, że wróci.Nadzieja umieraostatnia& W Vitio umarła właśnie w tej chwili.Opiekujący się nim człowiekpod naciskiem taksówkarza odjechał do szpitala, pozostawiając mężczyznęsamemu sobie.Sanitariusz usprawiedliwiał się, że jego zadaniem byłojedynie dostarczyć bezpiecznie przesyłkę na miejsce.Do tego czasu miałapozostać nieuszkodzona&Deszcz ustał, na Vitio spadła ostatnia kropla.Gdy tylko spotkała sięz jego czołem, wydał z siebie cichy jęk i szloch.Była to pieśń żalu, któraobudziła wszystkie demony mieszkające w piekle.Bóg, który wydawał siębyć Vitio głuchy, przez cały czas mówił do niego, ale mężczyzna nie słyszał.Dlaczego więc oczekiwał, że tym razem go usłyszy? On słyszał, ale Vitiodołożył do swojej głuchoty ślepotę.Nie pozwolił sobie pomóc& Najtrudniejzniszczyć w człowieku nadzieję, ale gdy to się uda, można z nim zrobićwszystko.Vitio pokracznie zsunął swoje ciało z wózka wprost w błoto.Podnosił się na pozostałościach swoich nóg i uderzał w błoto pięściami zewszystkich sił, jakie mu pozostały.Stracił równowagę i poleciał do przodu,zanurzając twarzą w wodzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz