[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.doprawdy, byłam już na skraju przepaści.co robić? MojaMaszka widzi, że jestem blada jak śmierć. Proszę pani, powiada, pani jest blada jak śmierć . Maszka, powiadam, nie mam na to teraz czasu .To dopiero zdarzenie! A więc i Nozdriow jest tuwmieszany! No, winszuję!Miła dama miała wielką ochotę dowiedzieć się dalszych szczegółów dotyczących porwania, toznaczy: o której godzinie itd., ale za wiele jej się zachciało.Dama miła pod każdym względemwymówiła się tym, że nie wie.Nie umiała kłamać.Zrobić jakieś przypuszczenie to co innego, alei to tylko w tym wypadku, gdy przypuszczenie opierało się na wewnętrznym przekonaniu; alejeżeli już poczuła wewnętrzne przekonanie, to umiała wtedy bronić swego zdania i niechbyspróbował jakiś frant-adwokat słynący darem przekonywania innych, niech no by spróbował tutajsię posprzeczać; zobaczyłby, co to znaczy wewnętrzne przekonanie!%7łe obie damy były w końcu zupełnie przekonane o tym, co przedtem uważały tylko zaprzypuszczenie, w tym nie ma nic dziwnego.My, mądrzy ludzie, jak sami siebie nazywamy,postępujemy prawie tak samo, na dowód czego służą nasze uczone rozprawy.Najpierw uczonypoczyna sobie w nich jak lizus, zaczyna nieśmiało, z umiarkowaniem, zaczyna odnajniewinniejszego pytania: czy aby nie stąd? czy nie od takiego zakątka otrzymał nazwę taki a takikraj? albo: czy ten dokument nie pochodzi z innych, pózniejszych czasów? albo: czy przez tennaród nie należy rozumieć takiego a takiego narodu? Cytuje niezwłocznie tych i owychstarożytnych pisarzy i gdy tylko zobaczy jakieś napomknienie albo po prostu coś, co mu się wydałonapomknieniem, zaraz zaczyna galopować i nabiera śmiałości, bez ceremonii rozmawia zestarożytnymi pisarzami, zadaje im pytania i nawet sam na nie odpowiada, zupełnie zapominając o100 tym, że zaczął od nieśmiałego przypuszczenia; wydaje mu się, że to widzi, że to jest jasne irozprawa kończy się słowami: a więc to tak było! A więc oznaczało taki naród! A więc z takiegopunktu widzenia należy patrzeć na daną materię! Polem ogłosi to z katedry i nowo odkrytaprawda rusza w świat zdobywając sobie zwolenników i wielbicieli.Gdy obie damy tak trafnie idowcipnie rozstrzygnęły tę zawiłą sprawę, do salonu wszedł prokurator ze swą wiecznienieruchomą fizjonomią, gęstymi brwiami i mrugającym okiem.Damy, przerywając sobiewzajemnie, zaczęły go informować o wszystkich wypadkach, opowiedziały o kupnie martwychdusz, o zamiarze porwania córki gubernatora i zupełnie go zbiły z pantałyku, tak że chociaż stał wdalszym ciągu na jednym i tym samym miejscu, mrugał lewym okiem i uderzał chusteczką pobrodzie strzepując stamtąd tabakę, ale zupełnie nic nie mógł zrozumieć.W takim więc staniepozostawiły go damy i udały się każda w swoją stronę robić ruch w mieście.To przedsięwzięcieudało im się spełnić w ciągu pół godziny z minutami.Miasto zostało gruntownie poruszone;wszystko się ruszyło z miejsca i żeby choć ktokolwiek mógł coś z tego zrozumieć! Damy takumiały wszystkim zakręcić w głowie, że wszyscy, a w szczególności urzędnicy, przez jakiś czastrwali w oszołomieniu.Położenie ich w pierwszej chwili było podobne do położenia ucznia,któremu wcześniej zbudzeni koledzy wsadzili podczas snu do nosa finfę, to jest papiereknapełniony tabaką
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
