Osaczona Josephine Bell

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przeniosła się do innej dzielnicy.Frances odczasu do czasu posyłała jej trochę pieniędzy, ale w gruncierzeczy nie były one Helenie potrzebne - miała biurową pracę wwojskowej fabryce i dobrze zarabiała; dostawała dodatek nadziecko; w fabryce był żłobek.Wiele było wtedy dziewcząt w tejsytuacji, co Helena, stwierdziła smutnie Frances.W 1943 roku pan Clements nagle zmarł.Był to nierozpoznany na czas nowotwór i pospieszna operacja okazała sięspózniona.Colin, ciężko ranny i zdemobilizowany jakoinwalida, gdy tylko nieco Wrócił do sił, przejął firmę.Ojcieczapisał wszystko Frances; o jej siostrze w testamencie nie byłonawet wzmianki.W miesiąc po śmierci ojca, znaleziono synka Helenymartwego, uduszonego, w łóżeczku.Miał już trzy lata - niemogło, być mowy o nieszczęśliwym wypadku.Było tozabójstwo z premedytacją.Helenę aresztowano i oskarżono omorderstwo.I wtedy, po raz pierwszy, oświadczyła, że to nie jej dziecko.Twierdziła, że opiekowała się nim w zastępstwie przyjaciółki,która była w wojsku i płaciła jej za tę opiekę.Zaprzeczyłarównież oskarżeniu o morderstwo.Podtrzymywała to twierdzenie w czasie śledztwa i procesu.Odmówiła jednak wyjaśnienia, kto jest naprawdę matką.Odmówiła wymienienia kogokolwiek, kto tę matkę zna lubkiedykolwiek ją widział.Odmówiła wyjaśnienia, dlaczego jejnazwisko figuruje w metryce dziecka, którą u niej znaleziono isprawdzono w zapisach urzędu stanu cywilnego.- Co więc mogli uczynić jej obrońcy? - zapytała Francesswoich gości, siedzących milcząco w przygnębieniu powysłuchaniu tej ponurej historii.- Jak można jej było pomócbez jej udziału? Proponowali, że wystąpią o stwierdzenieniepoczytalności, ale odmówiła, a lekarze, którzy ją badali,oświadczyli, że nie mogliby tego poprzeć.Poza tym, to comówiła, nie było prawdą.Wiedziałam, że to nieprawda.To, żedziecko nie było jej.Byłam tam przecież.- Była pani przy urodzeniu dziecka?- No, nie.Pracowałam przecież.Mnie.mnie wysłano doinnej fabryki na kilka tygodni na okres szkoleniowy, a gdywróciłam, dziecko już było, a Helena się nim opiekowała.- Jeszcze leżała?- Nie.Dziecko miało już ponad tydzień.- Sama je karmiła? - zapytała Mavis.- Nie.Butelką - odpowiedziała Frances, z wyrazem lekkiegoniesmaku na twarzy.- A więc istnieje możliwość, że mówiła prawdę - odezwał sięReg.- Czy może byli świadkowie, którzy asystowali przyporodzie?- Oskarżenie nie przedstawiło świadków.Uważali jejmacierzyństwo za udowodnione przez metrykę i zeznaniagospodyni, u której pózniej mieszkała.Ale i obrona nieprzedstawiła świadków, którzy by zeznali, że to nie jej dziecko.Nic nie mogłam pomóc.Wiedziałam, że była w ciąży, a daty sięzgadzały.- Musiała pani zeznawać?- Tak.Zeznawałam pod przysięgą.Wzięto mnie w krzyżowyogień pytań, i to było straszne.Pani Meadows zakryła oczy ręką, jakby wspomnienie procesubyło w niej jeszcze żywe, choć minęło szesnaście lat.- Dlaczego miałaby je zabijać po trzech latach? - rzekł powoliReg.-� Tego nie mogę zrozumieć.Wiem, że czasami to sięzdarza zaraz po urodzeniu dziecka.Ale po takim długim czasie?- Atak nagłej wściekłości - zasugerowała Frances.- Niech pannie sądzi, że nie zastanawialiśmy się nad tym wielokrotnie.Nagłe uczucie, że nie może już tego znieść.- Niezamężne matki często są niezrównoważone -powiedziała Mavis.- Ale to nie pasuje do panny Trubb.A wogóle nie mogę sobie jej wyobrazić jako matki nieślubnegodziecka.To nie dlatego, że uważam, że nie była atrakcyjna.Tozdjęcie z czasu procesu.Chcę powiedzieć, że była zupełnieładna, jeżeli nie brać pod uwagę fryzury i sukni wedługówczesnej mody.Była zgrabna.Ale jej charakter.- O to właśnie chodzi - wtrącił Reg.- Charakter.Tozagadkowa historia, czy nie tak, proszę pani? Czy byłaapelacja?- O, tak.To było przed ułaskawieniem.Wniesiono petycję.Tobyło wspaniałe, że tylu ludzi było przeciwnych egzekucji.- To Joy! - skoczyła nagle z miejsca Mavis.- Usłyszałam jejpłacz!Z głębokich foteli nie było widać samochodu, stojącego przeddomem.Reg i pani Meadows podeszli w ślad za Mavis do okna.- Chyba się obudziła - rzekła uprzejmie Frances.- Może jąpani przyniesie?Wyszli przed dom.Joy zanosiła się od płaczu i rzucałagwałtownie w swoim koszyku.- Wygląda na to, że coś ją przestraszyło - powiedziała Mavis,pochylając się nad dzieckiem.- Boi się obcych.- Ale tu nikogo nie ma! - Pani Meadows pobladła.- Colinposzedł grać w golfa, jak zwykle, a moja pomoc domowa nieprzychodzi w niedzielę.Poza mną nie ma tu nikogo.- Mógł ktoś wejść - powiedział Reg - brama jest otwarta.- Usłyszelibyśmy kroki na żwirze ścieżki - zaprotestowałaMavis - przecież okno było otwarte.Gdy Joy zapłakała,usłyszałam natychmiast.Holmesowie postanowili już nie wchodzić do domu, a odrazu odjechać.Gdy wóz ruszy, Joy się uspokoi.Podziękowali zazaproszenie na herbatę, ale nie, nie skorzystają.- No cóż, jeśli musicie państwo jechać - powiedziała Frances,wyciągając rękę na pożegnanie z czarującym uśmiechem.-Colin będzie rozczarowany, że was nie zastanie.-.Dziękujemy - odparła Mavis.- I za to, że nam paniwszystko opowiedziała.Czuję, że teraz przestanie już nas tognębić.- Nie jestem tego taki pewny - zaoponował Reg.- Sądzę, żenależy się tą sprawą zająć na nowo.Uważam, że ona powinnaprzemówić, nawet teraz.Chciałbym jej to powiedzieć.Jeżeli nie zechce, to uważam, że ktoś powinien zająć sięprawdziwym pochodzeniem dziecka, które rzekomozamordowała.Jak już powiedziałem mojej żonie, i powtarzamteraz, nasza panna Trubb nie jest człowiekiem zdolnym dozamordowania kogokolwiek, a tym bardziej małego dziecka.Rozdział 5Panna Trubb siedziała w poczekalni dla pań na stacjikolejowej w Weyfordzie.Czekała na pociąg do Londynu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz