Rosa Montero Córka kanibala

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ale dlaczego mielibyśmy ustępować pola w małych bitwach? - zaprotestował znowuAdri�n.- Nie chodzi o to, że mamy ustępować, tylko o to, że absolutna uczciwość nie istnieje.Zwiat cię kusi, oślepia, mami.A ludzie są nikczemni, próżni, ambitni, słabi.Tak naprawdęjesteśmy byle czym, a życie pełne jest pokus.Dlatego wszyscy wykorzystujemy własnyabonamencik świństw, popychamy je przed sobą jak żuki gnojowe: kłamstwa, którychdopuściliśmy się dla własnej korzyści, uczucia, które udawaliśmy, by uniknąć samotności,tchórzostwa, w których nie chcemy sami siebie rozpoznać.Ale nie należy mylić tychpotyczek z wielkimi bataliami: gdy przekroczysz pewne granice etyczne, stajesz sięnędznikiem.Takiej właśnie zdrady człowiek winien się wystrzegać.- Czekaj, czy dobrze zrozumiałem: mogę oszukiwać przy grze w kanastę, ale niewypada mi założyć spółdzielni związkowej, a pózniej ulotnić się z forsą do Brazylii - zakpiłAdri�n.- Zmiej się, śmiej.W twoim wieku pewnie wydaje się, że Dobro i Zło to ściślerozgraniczone kategorie, ale w rzeczywistości żyjemy w świecie niejednoznacznym i bezwyraznych granic.A mimo to dzień w dzień podejmujemy decyzje, które będą miały swojereperkusje praktyczne i moralne, więc może przygotuj sobie zawczasu kodeks postępowania,bo inaczej skończysz w sposób tak niepożądany, jak Ramón.Możemy tu sobie paplać, aleciekawe, jaki finał będzie miało twoje życie.Nie wiem dlaczego, ale wyobrażam sobie ciebiejako jednego z rekinów finansowych, tych, co to zajmują się eksmitowaniem na brukbiedaków, którzy nie są w stanie opłacić hipoteki swoich domów.Na przykład.- A zatem, według ciebie, dorastanie oznacza utratę i zdradę samego siebie - wtrąciłamsię, chcąc zapobiec ich kolejnej kłótni.- To niespecjalnie obiecująca perspektywa.I wówczas F�lix powiedział coś, w co chcę wierzyć, co uważam, że jest prawdą.- Ale jest jedna rzecz, która to wszystko wynagradza, czyli mądrość.Dorastając,zdobywasz wiedzę.To jedyny aspekt życia, który wzbogaca cię z upływem czasu, ale za toaspekt ważny.Niewinności towarzyszy taka ignorancja, że często stan ten budzi mojąniechęć.To prawda, że wiedza może przynieść wyzwolenie.Któregoś dnia jadłam obiad zojcem.Poszliśmy do restauracji z ogródkiem, żeby nacieszyć się wspaniałą pogodą, i odpierwszej chwili było dla mnie jasne, że to spotkanie inne niż wszystkie.Nagle zauważyłam,że jest stary - w sumie nic dziwnego, przecież skończył siedemdziesiąt osiem lat.Ale dotamtej chwili nie umiałam sobie nawet wyobrazić, że mojego Ojca-Kanibala także dotycząpowszechne prawa starzenia się.W ogródku nagle odkryłam człowieka prawie sędziwego,pozbawionego jakichkolwiek cech ludożerczych.Wręcz przeciwnie, uparł się, że będzie jadłco najwyżej jakieś jarzynki, bo dba o sylwetkę i o żołądek.Był to miły, zabawny obiad,uśmialiśmy się do łez i ani razu się nie starliśmy, w przeciwieństwie do poprzednich naszychspotkań.Przy deserach, upojona rozmową i winem, nagle postawiłam mu niespodziewanepytanie:- Dlaczego się popsuło między mamą a tobą?Moje zaciekawienie właściwie wcale go nie zaskoczyło.Przechylił butelkę riojy, żebynalać sobie ostatni kieliszek, i westchnął.- To długa historia.- Mam czas.- Najpierw ja się zachowałem nieładnie, potem ona zachowała się nieładnie, pózniejobydwoje zachowaliśmy się nieładnie, by w końcu zadać sobie nawzajem spory ból.No, alejeśli szukasz jednego winnego, to siedzi obok ciebie.To ja pierwszy nawaliłem.Był ze mniekawał kutasa, córeczko.Za przeproszeniem.Ja jednak nie szukałam winnych.Nie tym razem.- Ja tylko chcę wiedzieć, co zaszło.Czy kiedykolwiek naprawdę kochałeś mamę?Ojciec uniósł brwi z udanym oburzeniem.- Czy kochałem? Jeszcze jak! Niczym cielę.Obydwoje byliśmy bardzo młodzi.AAmanda była prześliczna, nawet sobie nie wyobrażasz.Promieniowała jakimś światłem.Byłanajbardziej obiecującą młodą damą sceny hiszpańskiej.Tworzyliśmy kapitalną parę.Kiedyogłosiliśmy zaręczyny, staliśmy się popularni.Wszędzie robiono z nami wywiady,pozdrawiano nas na ulicy, impresariowie nas rozrywali, a ona była tak szczęśliwa i piękna.Wydawało się, że zawojujemy cały świat, rozumiesz, że życie to jeden wielki bankiet.No,nic.Minęło.Mój ojciec farbował sobie tę resztkę włosów, jaka mu jeszcze została; niemodnasztuczka starych aktorów.W bezlitosnym słońcu południa jego rzadkie kosmyki prezentowaływ całej okazałości swoją linię zanurzenia w postaci białych odrostów.Byłoby mu znacznielepiej w naturalnym kolorze - pomyślałam, wspominając siwą głowę Feliksa.- No i co się stało?- Nie wiem.yle wybieraliśmy.Mieliśmy pecha [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz