Uwodzicielka Robards Elizabeth

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czy intuicja mnie myli, czy też wymyśliłeś konkretną nazwę? - odzywa się Degas.- Skoro już pytasz.Co powiecie na Spółkę Akcyjną Artystów, Malarzy, Rzezbiarzy, Rytowni-ków itd.?- Okropnie długa - narzeka Monet.- Ale precyzyjnie określa, kim jesteśmy - mówi Renoir.Przytakuję.RLT- Zastanówcie się - proponuje Pissarro.- Mamy czas.*Ch�re Mademoiselle!Mam nadzieję, że ten list zastanie Panią w dobrym zdrowiu i że nie opuszcza Pani wena twór-cza.Jako Pani przyjaciel czuję się w obowiązku wyrazić niepokój.Doszły mnie bowiem słuchy, żezamierza się Pani związać z grupą, która przybrała imię Spółki Akcyjnej Artystów.Posiada Pani niezwykły talent.Błagam, niech Pani jeszcze raz poważnie się zastanowi, jakiekonsekwencje dla Pani reputacji i kariery mogą mieć związki z tymi radykałami.Wiem, że czasemdrażni Panią skostniały układ akademików.Kogo nie drażni? Niechże Pani wierzy, jeśli wybierze Panibardziej wyboistą ścieżkę, będzie jeszcze ciężej.Pani oddany sługaPierre Puvis de ChavannesLuty 1874Mój ukochany papa nie żyje.Nie wiem, jak się pozbieramy.Co po jego odejściu stanie się z naszą rodziną?Pod względem finansowym papa dobrze nas zabezpieczył.Mam na myśli ubóstwo uczuciowe.Ta strata zachwiała fundamentami naszego życia.Tiburce wyruszył w świat walczyć z wiatrakami.Edma i Yves mają własne rodziny.Maman i ja- tylko siebie.Czasem myślę, że papa był jedynym spoiwem, jakie nas łączyło.Teraz boję się, żewszystko się rozpadnie i każda pójdzie własną drogą.Maman sprzedaje nasz ukochany dom przy rue Franklin.Wiążą się z nim wszystkie mojewspomnienia.Moja pracownia.Moje kwiaty i drzewa.Nie wyobrażam sobie, że zamieszka tam ktośinny, ale ona już znalazła nowe lokum przy rue Guichard.Nie ma odwrotu.Biedny papa strasznie się męczył.Trzy dni przed Bożym Narodzeniem jego zdrowie tak się po-gorszyło, że zdecydował się przejść na emeryturę.Prawie dokładnie miesiąc pózniej zmarł.Teraz maman liczy, że będzie mogła się na mnie oprzeć.Do tej pory przysparzałam jej przedewszystkim trosk i bólu.Teraz muszę być silna - a przynajmniej taką udawać, ukrywając własne cier-pienie.- Berthe, kochanie - odzywa się, gdy siedzimy razem przy śniadaniu - przekonałam się na wła-snej skórze, że mówienie ci, co masz robić, to rzucanie grochem o ścianę.Jesteś zbyt uparta.I tak nieRLTsłuchasz.Szanuję cię za to, że wszystko starasz się robić po swojemu, ale, mon bijou, obawiam się, żeja nie potrafię znieść tego cierpienia samotnie.Biorę ją za rękę.- Nie martw się, maman.Masz mnie.Zciska moje palce, wypuszcza je i wyciera łzę, która błysnęła w kąciku oka.- Muszę cię o coś poprosić.Wiem, że to nie będzie dla ciebie łatwe, a jednak będę nalegała, byśsię zgodziła.- Na co tylko zechcesz, maman.- Dziś przychodzą z wizytą Manetowie.Wiadomość spada na mnie jak grom z jasnego nieba.Nie rozmawialiśmy z �douardem od miesięcy.Ochłodzenie naszych stosunków przeniosło sięna resztę rodziny.Suzanne z pewnością za mną nie tęskni.Postawiła na swoim.Przypuszczam, że od-powiada jej obecny stan rzeczy.Jednak Eug�ne i madame Manet w żaden sposób nie zasłużyli na mójchłód i milczenie.- Zaklinam, pogódz się z nimi.Pojednajcie się, nim na zawsze utracimy ich przyjazń.Myślę o wzlotach i upadkach, jakich przez ostatnie sześć lat doświadczaliśmy z �douardem.Zastanawiam się, jaką drogę możemy teraz obrać.Dokąd można iść, gdy już wystawiło się związek nawszelkie możliwe próby, a z każdej wyszło się z głębokimi ranami.Czy kolejne próby tylko przez nieprzeciekają, bo rany nigdy się nie zabliznią? A może to nasza szansa, by je zaleczyć.Cichy głosik w głębi duszy ostrzega, bym nie robiła sobie zbyt wielkich nadziei.- Oczywiście, maman.Chętnie pomogę ci ich przyjąć.Zjawiają się niecałą godzinę pózniej.�douard, Suzanne,Eug�ne i madame Manet.�douard podaje mi paczuszkę.- Proszę, niech pani otworzy ją pózniej.Nie uśmiecha się.Nie wodzi wzrokiem po mojej twarzy, jak to robił dawniej.Po prostu daje miopakowanie, bierze żonę pod rękę i prowadzi ją na kanapę.Suzanne wyraznie utyka.Zastanawiam się,co może jej dolegać.Maman zerka ciekawie, ale nie pyta, co to za zawiniątko.Przepraszam gości i wychodzę do po-koju.Kładę je w nogach łóżka i ruszam do drzwi, ale ciekawość bierze górę.Zrywam brązowy papierpakowy.To ta sama martwa natura, którą �douard podarował mi, kiedy się rozstaliśmy.Wachlarz, bu-kiet fiołków i bilecik.Palcem wypisuję w powietrzu słowa: Dla mademoiselle Berthe od E.Maneta" [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz