[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nazywała się Magda Pękalanka.Została moją kochanką.Kochałem ją bardzo ibyłem o nią piekielnie zazdrosny.Pewnego dnia dowiedziałem się we wsi, żePękalanka spotyka się z Marianem Dornem codziennie w leśniczówce, opuszczo-LRT nej przez ludzi.Zledziłem ich, odkryłem, że to prawda.Spotkałem kiedyś w le-sie Dorna i zagroziłem mu śmiercią, o ile dziewczyny nie porzuci.Wyśmiałmnie, potraktował jak chłopa, znieważył.Wróciłem do mego pijaństwa; gdy by-łem pijany, układałem sobie plany zemsty, przysięgałem, że zabiję Dorna, pisa-łem nawet listy z pogróżkami.Magda, która o tym wszystkim wiedziała, opo-wiadała mi, że on te listy chowa w owej leśniczówce w obawie, żeby ich nie zna-lazła żona.Te listy tam jeszcze pewnie są, można sprawdzić.To będzie jedendowód.Pewnego dnia upiłem się bardziej niż zwykle.Magda i jej piękne, młodeciało stało mi przed oczyma.Włóczyłem się po wsi, potem zobaczyłem otwartąbramę parku morańskiego; wszedłem.Właśnie gdy się tam znalazłem, rozpętałasię burza; schroniłem się pod drzewami w okolicy strzeleckiego pawilonu.I gdytak stałem ukryty w zaroślach, ujrzałem scenę, która mną wstrząsnęła.Człowiek,którego znałem z widzenia, pan Edward Gorzecki, podbiegł do pawilonu i z krzy-kiem usiłował wyzwać Dorna, który był najwidoczniej w pawilonie, na pojedy-nek.Wymachiwał przy tym rewolwerem.W głowie zaświtała mi straszna myśl: Jeżeli teraz strzelę zza pleców tego człowieka i zabiję Dorna, nikt nie będziemnie podejrzewał, a Magda będzie już tylko moja .Deszcz szumiał w liściach takgłośno, że mogłem bezkarnie podkraść się za plecy Gorzeckiego.Rewolwer mia-łem przy sobie.Wziąłem na cel głowę Dorna za szklanymi drzwiami pawilonu istrzeliłem.Potem rzuciłem się do ucieczki.Uciekając, natknąłem się na jednąosobę.Była to Magda, która biegła od strony dworu z okryciem dla swej pani.Krzyknęła strasznym głosem: Franuś, co tu robisz? Powiedziałem jej: Zabiłemtwego pana! Dla ciebie, Magda.Nie mów nikomu .Krzyknęła straszliwie, ale jauciekłem.Oparłem się aż na dworcu kolejowym.Do siostry już nie wróciłem.Niechciałem jej widzieć od tego czasu.Dalsze moje dzieje już pan sędzia zna.Je-stem człowiekiem skończonym.Więc mogłem wyznać wszystko.LRT W gabinecie zapanowała po tym wyznaniu straszliwa cisza.Sędzia oddychałciężko.Wargi jego poruszały się.Wymawiał jakieś wyrazy, które łączyły się wzdanie: Chwała Bogu, chwała Bogu. Sprawdzenie słów Franciszka Przybosza było kwestią kilku godzin.W Moranach znaleziono w starej leśniczówce listy z pogróżkami, jakie pisy-wał do Dorna.A co ważniejsze, zawezwana na przesłuchanie Magda Pękalanka,widząc, że Przybosz wyznał wszystko, przyznała się, że od pierwszej chwili wie-działa, kto był prawdziwym sprawcą zbrodni.Osłaniała zbrodniarza, bo był jedy-nym człowiekiem w jej życiu, którego kochała.Proces apelacyjny Edwarda Gorzeckiego i Joanny Dornowej przyśpieszono.Miał się stać jedną, wielką rehabilitacją tych niewinnie oskarżonych dwojga lu-dzi.Wieść o odnalezieniu prawdziwego zabójcy Mariana Dorna zelektryzowałaWarszawę.Nie było domu, żeby o tym nie mówiono.Nawet najzaciętsi przeciw-nicy Dornowej i Gorzeckiego zapierali się, że wrogo się do nich odnosili i cofalisię na całej linii.Dornowa, niewinnie dręczona przez cały rok, wyrosła w oczachpubliczności na jakąś świętą.Gorzeckiego żałowano również, ale powszechnaopinia raczej współczuła tej biednej, tak bardzo krzywdzonej kobiecie.O Franciszku Przyboszu krążyły jak najdziwniejsze wieści.Ten profesor, upa-dający coraz niżej, pijak i włóczęga, który po dokonanej zbrodni przystąpił doszajki złoczyńców, zaintrygował wszystkich bez wyjątku, stał się jakąś tajemni-czą powieściową figurą, przypominającą przestępców z Dostojewskiego.Sprawajego miała odbyć się w najbliższym czasie i mówiono, że grozi mu kara śmierci,lub w najlepszym razie długoletnie więzienie.Gazety opisywały jego dziwniespokojną, kamienną postawę, pisano, że nawet na widzeniu z siostrą nie okazałnajmniejszego rozczulenia, że do wszystkiego się od razu przyznał i spokojnieLRT zrezygnowany czekał na wyrok sądu.Adwokat, który go miał bronić, miał ciężkiezadanie, gdyż klient jego twierdził wciąż uparcie, że pragnąłby umrzeć.Joanna Dornowa na wieść o wykryciu prawdziwego mordercy swego męża,wybuchła długim, spazmatycznym płaczem.Zdawać się mogło, że wraz z tymstrumieniem słonych łez, wypływał z niej cały ogrom przebytych cierpień i męki.Pierwszą jej myślą było, że on, Stefek, nareszcie dowie się naprawdę, że nie kła-mała, że nareszcie uwierzy.I znowu po raz drugi zebrała się publiczność, łaknąca sensacji na sali sądowej.Znowu zobaczyła czarno ubraną, drobną kobietę o bladej, smutnej twarzyczce iwytwornie ubranego, o nerwowych ruchach Edwarda Gorzeckiego
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
