Zaginione dziecinstwo Bradford Taylor Barbara

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wysiadła z samochodu i prawie w tej samej chwili doj-rzała uroczy, stary kamienny dom, solidny, lecz niezbytwielki.Był to właśnie ten rodzaj domu, w jakim mógłmieszkać lekarz, adwokat czy weterynarz.Budynek byłdobrze utrzymany, miał świeżo pomalowane na białodrzwi i błyszczące czystością okna z ładnymi, koronko-wymi zasłonami.Po jednej stronie wyłożonej kamienny-mi płytami ścieżki pojedynczy rządek wiosennych kwia-tów przydawał życia i barw pustym o tej porze roku ra-batkom.Stanęła w końcu przed frontowymi drzwiami i ujęła wdłoń kołatkę z brązu.Omal nie zawiodły ją nerwy.Wzięłagłęboki oddech i kilka razy mocno uderzyła kołatką.Drzwi otwarły się niemal natychmiast i w progu stanę-ła dość młoda, ciemnowłosa kobieta, ubrana w szary274sweter, pasujące do niego spodnie i fartuszek w zielonepaski.- Czym mogę służyć? - spytała.- Chciałabym zobaczyć się z panią Grainger.PaniąNigelową Grainger.Czy ją zastałam?Młoda kobieta skinęła głową.- Czy ona pani oczekuje?- Nie.- To kogo mam zaanonsować?- Nazywam się Stratton.Meredith Stratton.Pani Gra-inger mnie nie zna, jestem przyjaciółką przyjaciół.Mamnadzieję, że mogłaby mi pomóc w pewnej sprawie.- Proszę chwileczkę zaczekać - powiedziała kobieta izostawiwszy drzwi szeroko otwarte, pośpieszyła w głąbdomu po doskonale wyfroterowanej podłodze.Po kilku sekundach wróciła, otworzyła drzwi jeszczeszerzej i powiedziała: - Pani Grainger zobaczy się z panią.Przyjdzie za chwilę, rozmawia przez telefon.Zaprowadzępanią do saloniku.- Dziękuję - powiedziała Meredith, wchodząc doprzedpokoju i postępując za młodą kobietą.Rozglądałasię przy tym szybko, pragnąc zobaczyć jak najwięcej.Zauważyła stojący w rogu ładny stary zegar oraz ko-lekcję biało-niebieskiej porcelany, efektownie wyekspo-nowaną na blacie dębowej konsoli.Kobieta wprowadziła ją do salonu, zachęciła do roz-goszczenia się i znikła.Meredith stała na środku pokoju, myśląc o tym, jakijest przytulny, uderzona ciepłem i urokiem pomieszcze-nia.Zredniej wielkości, umeblowany ze smakiem salonikmiał pomalowane na czerwono ściany, z których dwie ażpo sufit zastawione były regałami z książkami.Stolarka,275pomalowana ręcz-nie na kolor ciemnokremowy, z powo-dzeniem udawała marmur, a przed kamiennym komin-kiem leżał czerwono-niebieski, orientalny dywanik.Po-między wysokimi oknami stało stare biurko, ustawioneprzodem do okien, wychodzących na ogród z tyłu domu imały trawnik.Dalej widać już było tylko faliste wrzoso-wiska, a ponad nimi nieskończony błękit nieba, usianegobiałymi, pędzonymi przez wiatr obłokami.Odgłos kroków sprawił, że Meredith odwróciła się odokna.Wstrzymała oddech czekając, aż pani NigelowaGrainger otworzy drzwi.Na widok kobiety, która weszła do pokoju, serce Me-redith zamarło.Nie była to już ta piękna młoda mama ozłotorudych lokach i jasnobłękitnych oczach, o którejśniła w dziecięcych marzeniach.Pani Grainger musiała niedawno przekroczyć sześć-dziesiątkę.Miała na sobie beżowe sztruksowe spodnie,białą bluzkę i granatowy blezer.Wyglądała jak typowawiejska matrona.Kobieta przez chwilę stała niepewnie w progu, spoglą-dając pytająco na Meredith.- Pani Stratton?- Tak, dzień dobry, pani Grainger.Mam nadzieję, żewybaczy mi pani to najście, lecz przyszłam do pani, po-nieważ miałam nadzieję, że będzie pani mogła mi pomóc.- Nie mam pojęcia jak, ale spróbuję - powiedziała pa-ni Grainger, nadal nie ruszając się od drzwi.- Jest paniAmerykanką, prawda?Meredith przytaknęła.- Pani Grainger, pozwoli pani,że przejdę od razu do rzeczy.Poszukuję kobiety o nazwi-sku Kate Sanderson.Annette Alexander z Place Vendómew Harrogate powiedziała mi, że pani może być tą osobą.Czy to prawda?- No cóż, tak.Jestem Katharine Sanderson Grainger irzeczywiście pracowałam kiedyś w butiku Place Vend�me,276jeszcze przed zamążpójściem.- Kate zmarszczyła brwi, ana jej twarzy znowu pojawił się ów pytający wyraz.- Aledlaczego pani mnie szuka?Meredith była potwornie stremowana.Nie miała poję-cia, jak powiedzieć Kate, kim jest i nagle zupełnie zabra-kło jej słów.W końcu powiedziała tylko drżącym ze zde-nerwowania głosem: - Chodzi o.o.chodzi o Mari.Kate Grainger wyglądała teraz, jakby ktoś nagle ude-rzył ją w twarz, i to mocno.Drgnęła i nadal wpatrzona wMeredith, kurczowo uchwyciła się framugi drzwi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz