Brenda Joyce Rodzina Warenne Nagroda

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niewykluczone, że właśnie z tego powodujesteś tak okrutny i bezduszny.Doskoczył do niej w mgnieniu oka.- Nigdy więcej nie wspominaj słowem o moich rodzicach i niemieszaj się do nie swoich spraw.Zrozumiano?Cofnęła się o krok, zdumiona.Co go doprowadziło do takiejfurii?- Bardziej jasno nie mogłeś się wyrazić.- Poza tym przypominam ci, że od chwili, gdy się znalazłaś natym pokładzie nikt, łącznie ze mną, nie był wobec ciebie okrutny.Chyba że petit mort, której doświadczyłaś zeszłej nocy, nazwieszokrucieństwem.- Okrucieństwem było to, że rozbudziłeś moje zmysły, ale niepozwoliłeś poznać, co czuje kobieta, gdy już naprawdę złączy się zmężczyzną.199anulaouslaandcsSpojrzał na nią oniemiały.- Nic na to nie poradzę.- Paliły ją policzki.- Cały czas sięzastanawiam, jak to jest, kiedy.Chwycił ją za ramię i wyprowadził z kabiny.- Bardzo żałuję, że nie mogę kontrolować twoich myśli - rzuciłprzez zęby.- Nie masz prawa złościć się z powodu mojej ciekawości.Toostatecznie wszystko twoja wina! - wykrzyknęła, podziwiając jegoidealny profil.- Moja wina? - pchnął ją w kierunku trapu.- O ile pamiętam, tybyłaś wczoraj kusicielką.- Mam zaledwie osiemnaście lat, nigdy wcześniej z nikim się niecałowałam, jak więc mogłabym cię uwodzić?Nieopodal trapu stał powóz ze stangretem w liberii.Do tyłupowozu był uwiązany wielki szary, osiodłany ogier.Wirginiazrozumiała, że powóz jest dla niej, wierzchowiec dla Devlina.Jakże cudownie byłoby znowu wskoczyć na siodło.Nie mogłajednak pokazać O'Neillowi, że jest doskonałą amazonką na wypadek,gdyby nadarzyła się okazja do konnej ucieczki.Devlin pomógł jej wejść do powozu.Wirginia ośmieliła się razjeszcze popatrzeć w jego szare oczy, w których wciąż migotał gniew.Dlaczego?- Poczekaj! - wykrzyknęła, gdy zaczął się odwracać.Zatrzymał się zniecierpliwiony.200anulaouslaandcs- Co takiego stało się wczorajszej nocy? Czy tobie nie byłoprzyjemnie? Tak mi się przynajmniej zdawało.Ale, naturalnie, niemam w tych sprawach doświadczenia, więc trudno, żebym.Zatrzasnął jej drzwiczki powozu przed nosem.- Miłego dnia, panno Hughes.Wirginia, ku własnemu zdumieniu, z przyjemnością wodziławzrokiem po irlandzkich krajobrazach.Chociaż niebo zasnuwalygrożące deszczem szare chmury, widać było, że jest to okolica żyzna,okryta soczystą zielenią pastwisk i pól.Wąska droga, którą sięporuszali, biegła wzdłuż krętego szczytu wzgórza.Minęli wielemałych farm, bardzo do siebie podobnych: z tyłu ogród, kawałek pola,a dalej łąki, na których pasły się owce i krowy.W pewnym momenciezobaczyła kamienny kościół, a dalej kilka imponujących zabudowań,których przeznaczenia nie umiała rozpoznać z tak dużej odległości.Niespodziewanie Devlin pojawił się przy oknie powozu,otwartym pomimo chłodnej aury.- To Askeaton - oznajmił z dumą.- Moje ziemie.Ciągną siędaleko poza horyzont.- Bardzo tu pięknie.- Uśmiechnęła się do niego pogodnie.-Twój majątek przypomina mi Słodkiego Derenia".Zerknął na nią, po czym odjechał galopem.Na lądzie jeszcze szybciej wpada w irytację niż na pokładzieokrętu, uznała Wirginia, spoglądając za oddalającym się Devlinem.Rozpuścił cugle i pędził cwałem przed siebie.Teraz już było wyrazniewidać wcześniej majaczące na horyzoncie zabudowania: piękny, duży201anulaouslaandcsdwór oraz kilka staj en i innych budynków gospodarczych, za którymirozciągały się kwitnące ogrody.Na wzgórzu, w pewnym oddaleniu,stała wysoka wieża, zapewne pozostałość warownego zamku.SerceWirginii zaczęło bić żywszym rytmem.Już nie mogła się doczekać,kiedy obejrzy dom Devlina i pozna jego rodzinę, o ile taka w ogóleistniała.Powóz zatrzymał się przed frontonem dworu.Wirginianiecierpliwie wyskoczyła na kamienny podjazd.Devlin stał nieopodalwsparty pod boki i toczył wzrokiem po starannie przystrzyżonychtrawnikach,a potem po samym domu.Dwupiętrowy dwór wyglądał naniedawno wzniesiony z wyjątkiem fragmentu frontowej ściany idwóch kominów.Po murach już pięło się dzikie wino.Wirginiauśmiechnęła się ciepło; nigdy by nie przypuszczała, że ten gwałtowny,surowy człowiek może mieć tak uroczą, przytulną posiadłość.Otworzyły się frontowe drzwi, z których wypadł wysoki,smukły, ciemnowłosy mężczyzna.- Dev!O'Neill odwrócił się szybko, Wirginia zdążyła jednak dostrzecwyraz jego twarzy i aż sapnęła ze zdumienia.Zobaczyła bowiemczystą, niczym niezmąconą radość.- Sean!Obaj mężczyzni padli sobie w objęcia.Pomimo zasadniczejróżnicy w kolorze włosów, nie ulegało wątpliwości, że Sean i Devlinto bracia; byli równie przystojni i mieli takie same srebrzyste oczy.- Czas był już najwyższy! - wykrzyknął Sean z uśmiechem.202anulaouslaandcs- Masz rację - zgodził się Devlin.- Dom wygląda doskonale.Bardzo mi się podobają te drzwi.- Poczekaj, aż zobaczysz główny hol.Jestem pewien, żebędziesz zadowolony.- Urwał, gdy jego wzrok padł na Wirginię.-Czyżbyśmy mieli gości?Devlin odwrócił się w jej stronę wciąż jeszcze z radosnymuśmiechem na ustach.- Owszem - odparł i wyciągnął ku niej dłoń.Wirginia stałanieporuszona.�w promiennyuśmiech był przeznaczony dla brata, nie dla niej.Czemu Devlinczęściej tak się nie uśmiechał?- Pozwól, Wirginio.Chciałbym, żebyś poznała mojego brataSeana.Wreszcie ruszyła się z miejsca i podeszła do obu mężczyzn.- Witam.- Powinieneś mnie uprzedzić, że będziemy mieli gościa -powiedział z zatroskaniem Sean, wędrując wzrokiem od Devlina doWirginii.- Mam nadzieję, że Fiona zdoła szybko przygotować pokój [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz