Lane Andrew Młody Sherlock Holmes Czerwona pijawka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zniknięcie stewarda niezbyt zaniepokoiło załogę i jeszcze mniej pasażerów.Kapitannie próbował zawracać statku, żeby sprawdzić, czy Grivens nie wypadł za burtę.Sherlockprzypuszczał, że pewnie w maszynowni znaleziono strzępy jego ubrania i że kapitan uznał, żesteward wpadł po pijanemu między części silnika.Stopniowo Sherlock nauczył się głównych stylów posługiwania się smyczkiem -legato, coll�, martel�, staccato, spiccato oraz sautill� - i właśnie zaczął używać palców lewejdłoni, żeby na różne sposoby przytrzymywać cztery struny, uzyskując w ten sposób dzwięki iakordy.Wciąż jeszcze nie wydobył ze skrzypiec nic bardziej melodyjnego niż długie,przeciągnięte dzwięki.Rufus Stone przywiązywał ogromną wagę do tego, żeby uczeń, zanimzagra cokolwiek, opanował odpowiednią technikę i zyskał sprawność, a Sherlock doceniałjego podejście.Było logiczne.Miało sens.- Co będzie, kiedy dopłyniemy? - zapytał Sherlock pewnego dnia, pod koniecpodróży, gdy przerwali na chwilę.- Ja trafię do nowego, zachwycającego świata mnóstwa możliwości i postaram sięznalezć sobie zajęcie jako nauczyciel muzyki, a potem, jeśli dopisze mi szczęście, wyszukamjakąś odpowiednią orkiestrę, która mnie zatrudni.Ty z kolei wraz z szanownym panemCroweem i jego tajemniczo nieobecną córką zajmiecie się tym, po co zmierzacie do NowegoJorku.Piątego dnia podróży, w przerwie między niemal nieustannym ćwiczeniem gry naskrzypcach, Sherlock spędził jakiś czas na dziobie statku, wychylając się przez barierkę iwpatrując w odległą błękitną linię horyzontu.Nie on jeden.Kilku innych pasażerów także stało na dziobie, przyglądając się falom ichmurom.A może nawet wypatrując lądu, choć na to było stanowczo za wcześnie.Może opowieści kapitana o wielkich sztormach i morskich potworach rozpaliły ichwyobraznię i wyglądali oznak czegoś niezwykłego.Zdaniem Sherlocka mogli zobaczyć conajwyżej dryfującą górę lodową.Jego uwagę przyciągnął pewien mężczyzna, owinięty w płaszcz chroniący go przedzimnym wiatrem.Miał przystrzyżoną czarną brodę, która kręciła się na końcu, iwypomadowane wąsy, podwinięte ku górze.Zamiast spoglądać na ocean, odwrócił się doniego plecami i pisał coś ołówkiem w notesie.Przypatrując mu się, Sherlock spostrzegł, że mężczyzna nie notuje, tylko szkicuje.Chłopiec zmienił pozycję, by dostrzec, co to takiego, ale na kartce zauważył jedyniecylindryczny przedmiot o spiczastych czubkach, coś jakby grube cygaro.Wydawało się, żejest podzielone wewnętrznymi ściankami czy przegrodami.- Ciekawi cię mój rysunek, prawda? - zapytał mężczyzna, podnosząc wzrok znadnotesu.Miał dziwny akcent, chyba niemiecki, pomyślał Sherlock.- Przepraszam - powiedział i zarumienił się.- Zastanawiałem się tylko, dlaczego niepatrzy pan naprzód, tak jak wszyscy.- Ależ ja spoglądam naprzód - oznajmił tamten.- Daleko naprzód, w czasy, kiedypodróży takich jak nasza nie będzie się odbywać statkami, narażonymi na sztormy i fale, leczbalonem.- Balonem? - powtórzył Sherlock.Skinął głową ku rysunkowi w książce.- Czy towłaśnie balon?Mężczyzna spojrzał na niego krytycznie.- Chyba nie jesteś szpiegiem przemysłowym ani wojskowym - powiedział.- Jesteś nato za młody.Sądząc po twojej twarzy, masz otwartą głowę i bystry umysł, cechy rzadkospotykane u szpiegów.- Roześmiał się, choć było to raczej prychnięcie niż śmiech.- W moimkraju.zle przyjęto moje pomysły.Mam nadzieję, że w Ameryce będzie inaczej.- Nazywam się Sherlock Holmes.- Sherlock wyciągnął rękę.- Miło mi pana poznać.- A ja jestem Ferdinand Adolf Heinrich August Graf von Zeppelin - przedstawił sięmężczyzna, kłaniając się sztywno, po czym uścisnął dłoń Sherlocka.- W twoim krajutytułowano by mnie hrabią Zeppelinem.Możesz zatem mówić do mnie panie hrabio.-Obrócił notes, tak by pokazać Sherlockowi rysunek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz