Major Ann Bliniaczki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Była blada jak papier, ciężko oddychała.Mike pokuśtykał do szafki, przyniósł ręczniki delikatnie osuszył jej mokre włosy, a potemowinął głowę ręcznikiem jak turbanem.Buzujący318 Blizniaczkiw piecyku ogień rzucał na ściany migotliwecienie.Czuł się tak, jakby byli jedynym ludzmi naświecie.Przypomniał sobie pierwszą noc, którąspędzili razem w kiwie.Wtedy Emma uratowałamu życie i stworzyła między nimi więz, którejpotem żadne z nich nie umiało do końca zerwać.Omal nie zginęła w pożarze domu Kary.A dziśznów ktoś próbował ją zabić.Ten ktoś próbowałzabić również jego.Dlaczego?Delikatnie pogładził palcami jej czoło. Masz żyć, rozumiesz? szepnął ochryple. Masz żyć!Otworzyła oczy i wpatrzyła się w jego twarz.Wyciągnęła lodowatą dłoń w stronę jego policz-ka, ale zabrakło jej sił i ręka opadła bezwładnie. Jesteś bezpieczna upewnił ją. Mike. Jestem tutaj.Podniósł jej dłoń i przyłożył do swojej twarzy.Uśmiechnęła się z wysiłkiem.Mike poprawił koce i poszedł dołożyć drewnado piecyka.Potem wreszcie zdjął mokre ubrania,starając się przy tym poruszać jak najciszej, alew hoganie każdy dzwięk rozlegał się wyraznie:stuknięcia skórzanych butów o podłogę, brzękklamry paska, szelest dżinsów.Emma otworzyłaoczy i patrzyła na jego nagie ciało.Podszedł doszafki i wyjął suche ubrania.Spuchnięta noga coraz bardziej go bolała.Ann Major 319Znalazł w szufladzie butelkę whisky i opróżnił jąw dwóch wielkich haustach.Rzucił pustą butelkęna podłogę i znalazł następną, z burgundem.Im więcej pił, tym jaśniejsze wydawało mu siępomieszczenie.Twarz Emmy promieniałazłocis-tym blaskiem.Turban zsunął się z jej głowy i rudewłosy lśniły na poduszce.Wyglądała pięknie jaknigdy.Przy trzeciej szklance wina zauważył ćwierć-dolarówkę leżącą w niebieskim emaliowanymkubku.Wziął ją do ręki.Jeśli wypadnie reszka,będzie spał na podłodze.Jeśli orzeł w łóżkuobok Emmy.Rzucił monetę.Wypadła reszka.Rzucił jesz-cze raz.Znowu to samo.Zirytowany włożyłmonetę z powrotem do kubka.Gdy brzęknęła,rzęsy Emmy zadrgały.Mike uznał to za zaproszenie.Wsunął się do łóżka i zauważył, że Emma jestrozpalona.Policzki miała mocno zaczerwienione.Dotknął jej czoła; niemal parzyło. Och, Boże, Emma jęknął.ROZDZIAA DWUDZIESTY SZ�STYByło jej na przemian potwornie zimno i upiorniegorąco.Gdy znówzaczęła szczękać zębami, przy-sunęła s/e do zródła ciepła, które promieniowałospod koców.Mocne ramię objęłoją i przyciągnęło,ciepłeustaprzesunęłysię po jej włosach i szyi.Gdycoś niewyraznie wymamrotała, pocałunki ustały.Potem znówbyło jej gorąco i odrzuciła przy-krycie.Wreszcie, po jakimś czasie, otworzyłaoczy i rozejrzała się po mrocznym, pełnym cienipomieszczeniu.Izba miała kształt ósmiokątaprzykrytego kopułą.Malutkie okna wpuszczałydo środka nieco szarego światła.Dudniło jej w głowie.Leżała na niskim, twar-dym łóżku, przykryta szorstkimi indiańskimi ko-cami.W piecyku dogasały resztki żaru.Powietrzebyło gęste od dymu.Ann Major 321Czuła, że ma gorączkę.Była bardzo osłabionai wszystko ją bolało.Nie miała nawet siły pod-nieść ręki i zetrzeć kropli potu z czoła.Mimo topowoli wracała jej świadomość.Jakby wynurzałasię z gęstej mgły.Po chwili zobaczyła leżącegoobok mężczyznę.Jej głowa opierała się o jego ramię, jego rękaspoczywała na jej ciele.Czuła jego zapach po-mieszany z zapachem wilgoci i pustynnego ku-rzu.Niejasno przypominała sobie, że zajmowałsię nią przez całą noc. Mike? szepnęła. Zpij mruknął uspokajającym tonem. Głowa mnie boli. Rano poczujesz się lepiej. Skąd ja się tu wzięłam? Pózniej ci powiem.Spróbowała się odsunąć, ale zdecydowanieprzytrzymał ją przy sobie. Zpij.musisz być zupełnie wyczerpana.Posłusznie przymknęła oczy.Gdy znów sięocknęła, twarz miała wtuloną w jego szyję, adłońw jego włosach.Mike Greywolf.Był przejmująco męski.Zwy-kle bała się tego, ale nie tym razem.Terazpotrzebowała jego siły, podobnie jak kiedyś w ki-wie.Wtedy też zapewniał jej poczucie bezpie-czeństwa.Znów zrobiło jej się gorąco i koszmary322 Blizniaczkiwróciły.Była pod wodą, uwięziona w samo-chodzie, i przyciskając twarz do szyby, gorącz-kowo łapała resztki powietrza.Mężczyzna w czer-ni mierzył do niej z pistoletu.Było w tej sylwetce coś znajomego, ale za-miast twarzy widziała tylko rozmazaną plamę.A potem pojawił się Mike.Wyciągnął ją z samo-chodu i poniósł przez burzę.Mike zniknął.Czerwone ściany pociemniałyi zbliżyły się do niej.Twarz Kary falującaw ciemnym lustrze.Emma zaczęła krzyczeć.Ciepła dłoń potrząsnęła nią łagodnie. Obudz się.Masz zły sen.Otworzyła oczy, ale wydawała się być w dal-szym ciągu nieprzytomna. Emmo! To ja, Mike! Jesteś bezpieczna!Twarz Kary.Bąbelki powietrza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz