Martinez T.E. Lot królowej

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na pierwszej stronie pojawiały się od czasu do czasu teksty na temat wiosek za-lanych przez wodę albo kobiet rodzących na wysypiskach: Maestro był odważniejszy od Camargo i,ku jej zaskoczeniu, wrażliwszy na ludzkie nieszczęście.- Znasz ten meczet, Reino? - zapytał.- Nigdy nie byłam w Jerozolimie - powiedziała melancholijnie.- Choć zawsze chciałam.- To pierwsza islamska budowla poza Arabią.Wojska Proroka zajęły Jeruzalem pięć lat po jegośmierci, ale meczet musiał poczekać pół wieku.Kalif Abd al-Malik nakazał, żeby budowla stanowi-ła wypowiedzenie wojny wobec chrześcijaństwa.Bóg nie spłodził żadnego syna, tak jest napisanena kopule.Też tak sądzisz?- Jeśli jest jeden Bóg, to nie może mieć żadnego syna.- No to może córkę, co?- Na jedno wychodzi.- A jednak historia pełna jest bożych synów.- Pyszałkowie, fanatycy.Największym objawem pychy jest uważanie siebie za syna Boga.- Gdzieś to czytałem.- Na pewno w raporcie Wywiadu Państwowego, założę się.Przeszukali mi mieszkanie z góry nadół, ukradli mi dokumenty, gotówkę i majtki.Ja napisałam to zdanie.Pewnie je znalazłeś wśród in-nych moich rzeczy.- Powinnaś napisać je jeszcze raz.- Napisałam.Ale chyba nie przyszedłeś" w tej sprawie?- Nie.Przyszedłem wydobyć cię z nicości.Jest lato, rząd zapadł w sen, kraj stał się pustynią.Sły-szałaś o strefie neutralnej w Kolumbii?- No przecież jestem dziennikarką.Słyszałam.Terytorium o powierzchni Szwajcarii rządzoneprzez partyzantów.- Jeden z moich kolegów prowadzi tygodnik w Bogocie.Zaproponowano mu wywiad z dwomadowódcami partyzantów, Tirofijo i Mono Jojoy, ale chcą, żeby było więcej dziennikarzy.%7łądająjeszcze prasy z Wenezueli i Argentyny, diabli wiedzą dlaczego.Jeśli się zgodzisz, poślemy Insiarte.- Za wysokie progi jak na jego nogi.Wolę pojechać sama.- Tak podejrzewałem.To niebezpieczne.- Nie mam niczego do stracenia.- Camargo się nie zgodzi - powiedział Maestro złośliwie.- Poinformujesz go o moim wyjezdzie? Czy mam to zrobić ja?Reina wyleciała do Bogoty dwa dni pózniej, a trzeciego dotarła do San Vicente del Cagu�n, za-kurzonej wioski, w której zaczynały się szlaki w głąb terytoriów partyzanckich.Nigdy nie była wtak niegościnnym miejscu i nie sądziła, żeby coś podobnego istniało gdzieś na świecie.Gęste po-wietrze cuchnęło odchodami i krążyły w nim chmary grubych, niespokojnych much.Prażyło słońcerozżarzone do tego stopnia, że tylko cudem krew nie zaczynała wrzeć.Podczas pierwszej nocy whotelu, w którym ona i jej towarzysze zatrzymali się zgodnie z wytycznymi partyzantów, tak bardzosię pociła, że musiała wstać o świcie i wykręcić przemoczone prześcieradła.Nie mogła już zasnąć,więc wyszła zaczerpnąć świeżego powietrza na werandę.Germ�n, dziennikarz z Bogoty, siedziałtam, kołysząc się na hamaku i paląc z takim spokojem, jakby spał.Ledwie tylko ją zobaczył, zaofe-rował jej miejsce obok siebie.Reina bez wahania położyła się obok niego.Poczuła do niego in-stynktowne zaufanie, nagłą pewność, że świat mógłby się ograniczać do jego kanciastego ciała, o zadużych kościach i oczach tak niebieskich, że można było patrzeć przez nie na wylot.O tej godziniewioskę spowiła zgodna cisza, bo ostatni pijak padł już w ostatniej knajpie, i Germ�n nauczył ją roz-poznawać dzwięki z pobliskiej puszczy, w której małpy wyły jak wilki, a papugi śmiały się jak hie-ny.Tego popołudnia, kiedy czekali na przewodnika, który zabierze ich do obozu Tirofijo, tańczyliva�enatos śpiewane przez D�o de Dos w lokalu nazywającym się Zatracenie, a pózniej poszli sięnapić piwa z cyrkowym karłem oferującym Reinie swoje złote zęby za noc miłości.Potem ona iGerm�n ruszyli w stronę hotelu główną ulicą, gdzie sprzedawcy kukurydzianych chlebów i tropi-kalnych owoców zwijali swoje stragany w towarzystwie psów, które goniły się i kopulowały, a po-tem nieruchomiały, wymęczone i bezradne, po akcie seksualnym.Kiedy doszli do rzeki Cagu�n,zdali sobie sprawę, że pomylili drogę, i ruszyli z powrotem, trzymając się za ręce z taką naturalno-ścią, jakby się znali od wielu lat, chociaż Reina czuła, że Germ�n drżał za każdym razem, kiedyzmieniali chwyt i ich dłonie, wprawdzie spocone i brudne, ocierały się o siebie z taką seksualną in-tensywnością, jakiej nigdy nie zaznała.Wysłannik partyzantów czekał na nich w hotelowym barze.Wyjaśnił im, że Tirofijo albo MonoJojoy, a może obydwaj, nie dotrą na czas do obozu i lepiej będzie ruszyć za dnia, nie narażając sięna nocne zasadzki.Poprowadzą ich z zawiązanymi oczami, ale po godzinie będą mogli zdjąć opa-ski, bo i tak nie zorientują się w labiryncie puszczy.Nie wolno im zabrać żadnych aparatów foto-graficznych ani telefonów komórkowych, ani, oczywiście, niczego, co przypomniałoby broń.Reinadostała zgodę na wyjazd pod warunkiem, że będzie dzwonić do Camargo dwa razy dziennie.Roz-mawiała z nim ostatni raz i uprzedziła, że jej telefon zostanie wyłączony, nie wiadomo na jak długo.- W taki razie nie chcę, żebyś tam szła - powiedział Camargo.Głos miał jak zawsze spokojny, ale ona umiała wyczuć jego zmiany humoru nawet po bardzokrótkich zdaniach.Tym razem nie żartował: zabraniał jej robić cokolwiek dalej.- Jeśli teraz się wycofam, wszystko szlag trafi - upierała się Reina.- Zażądali trzech dziennika-rzy.Nie przyjmą dwóch.- To był kiepski pomysł.- Być może, ale stało się.- Odpłacasz mi złą wiadomością za miłą niespodziankę, jaką dla ciebie miałem.- Niespodziankę? - zapytała obojętnie.Tego dnia nie obchodziły jej żadne niespodzianki, nie była ciekawa.Wszystkie jej pragnienia za-mykały się w tej okropnej wiosce.Była tam i za żadne skarby nie chciała wyjeżdżać.- Tak - powiedział Camargo.- Sicardi załatwił ci mieszkanie z trzema pokojami, nowiutkie, iwłaśnie podpisał w twoim imieniu umowę kupna.Musisz zapłacić tylko piętnaście tysięcy dolarów,w ratach.Brzmi lepiej, niż się spodziewałaś, co?- Przecież nawet nie widziałam tego mieszkania.- Jest w nowym wieżowcu, na ulicy Reconquista.Możesz chadzać do redakcji pieszo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz