§ Podolecka Agnieszka Żar Sahelu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Być możebędziemy mieć jeszcze pytania.Zrezygnować z wycieczek i pilnować, by nikt niewychodził.Jeżeli do jutra nie będziemy państwa potrzebować, możecie wracaćdo Bamako.- Muszę poinformować rodziców - szepnęła wychowawczyni.Gdy Annausłyszała wiadomość, nie wydała z siebie żadnegogłosu.Dopiero po chwili rozłączyła się i wykręciła numer Davida.- Bella została porwana - wyszeptała.- W Timbuktu.ROZDZIAA TRZYDZIESTY SZ�STYPoszukiwaniaDavid nie zadawał żadnych pytań.Powiedział tylko Annie, by nie ruszała się zdomu.Ręce trzęsły mu się tak mocno, że nie był w stanie prowadzić.Wezwałkierowcę i kazał jechać jak najszybciej.Kiedy wpadł do domu, zastał ją siedzącąz rękoma oplecionymi wokół kolan i kiwającą się na boki.Twarz miała mokrą odłez.Objął ją mocno i wykrztusił:- Czy znasz jakieś szczegóły?Pokręciła przecząco głową i podała telefon, w którym był zakodowany numerMiss Goddard.David wypytał ją o wszystko, w tym nazwiska policjantówprowadzących śledztwo i numery ich telefonów.Nie zamierzał jednak tracićczasu na rozmowę z nimi.Wykręcił numer ministra Rashida.- Mr Radclif, jak miło pana usłyszeć - powitał go Rashid.- W czym mogępomóc?- Panie ministrze - powiedział David powoli.- Może pan pomóc bardziej, niż pansobie wyobraża.Mówiłem panu, że mam tu wieloletnich przyjaciół.Ich córkawczoraj została porwana z Timbuktu.Jej ojciec, polski ambasador, jest teraz wSenegalu, matka sama, domyśla się pan w jakim stanie.Wiem, że policja dołożywszelkich starań, ale.- Ale matka chce tam być, a pan musi się nią zaopiekować.Rozumiem.Dobrze, onic więcej nie pytam.Proszę mi tylko podaćnazwiska policjantów, jeżeli pan je ma.Zadzwonię do nich osobiście.Niech panjedzie, każe im udzielić panu wszelkiej pomocy.- Panie ministrze, jak my się możemy dostać do Timbuktu jeszcze dzisiaj? -spytał David.Rashid namyślał się chwilę.- Niech pan jedzie na lotnisko.Będzie czekał na was rządowy śmigłowiec.Zakilka godzin będziecie na miejscu, a ja tymczasem zobaczę, co da się zrobić.- Dziękuję panu.Pokryję wszystkie koszty.- Proszę dać spokój, w końcu porwano córkę ambasadora.Proszę tylko oporwaniu nie informować mediów.To plama na honorze naszego kraju.- Dobrze, raz jeszcze dziękuję.Spojrzał na zapłakaną Annę.- Lecimy do Timbuktu.Dzwoniłaś do Marka?- Nie odebrał telefonu.Nagrałam się.Jedno zdanie.Wystarczy? - spytała jakmała dziewczynka.- Mnie wystarczyło - odparł.- Chcesz zadzwonić do synów?- Nie! - krzyknęła.- Będą się denerwować, a i tak nic nie mogą zrobić.- Dobrze, masz rację - powiedział uspokajająco, a potem przytulił ją.- Jużdobrze, zaraz tam polecimy.Umyj twarz zimną wodą, dobrze?Merlin zeskoczył z kanapy i zaczął ocierać się o nogi Davida.Ten machinalniepogłaskał go po grzbiecie.Rudzielec miauknął i poszedł w stronę schodów,obracając się w stronę Davida, jakby chciał mu powiedzieć, by za nim ruszył.Mężczyzna pokręcił głową i westchnął.- Nie teraz, stary, wybacz.Ale kot nie dał za wygraną.Wbił zęby w nogawkę Davida i pociągnął w stronęschodów.Zdziwiony David poszedł za nim na górę domu.Przed wejściem nastrych, kot warknął i parsknął, jeżąc sierść na grzbiecie.- Co się dzieje? Chcesz, żebym tu wszedł? Po co?Kot nie ruszał się z miejsca.W końcu David otworzył drzwi i zajrzał do środka.W mdłym świetle sączącym się przez brudne okna wirował kurz.Strych byłpotwornie zagracony.Rozejrzał się dookoła, ale nie mógł zrozumieć, dlaczegokot go tu przyprowadził.Zwierzę coś czuło, ale on nie był w stanie pojąć, co to było.Zamknął więc drzwii mimo protestów kota zszedł na dół.- Wybacz, Merlin - powiedział.- Wpadnę tu innym razem.Poprosił gosposię o spakowanie małej torby z najpotrzebniejszymi rzeczami dlaAnny.Poinformował swoją sekretarkę, że nie będzie go kilka dni, prosząc, byzawiadomiła Londyn o tym, co się stało.Zdziwiło go własne opanowanie, alezawsze wolał działać, niż rozpaczać.Wziął torbę Anny i zaprowadził ją dosamochodu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz