Fibich Agnieszka Requiem dla tancerki (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.C�sarwstał na jej powitanie.Marie zatrzymała się przed stolikiem ispojrzała na niego spłoszona.Dziwne.Oboje poczuli się nie-zręcznie, nie wiedząc, jak się zachować.Po raz pierwszy spo-tkali się poza pracą.C�sar pochylił się i pocałował Marie w obapoliczki.Zarumieniła się lekko, ale nic nie powiedziała.Zauwa-żył, że ma trochę mocniejszy makijaż i głębszy dekolt.Coś po-dobnego! Usiedli.Poczuł zapach jej perfum, tych samych, któ-rymi pachniał koc przyniesiony mu do celi.Marie zerknęła najego zarost, a potem niechcący kopnęła torbę leżącą pod sto-łem.C�sar przesunął torbę w swoją stronę.- Wyjeżdżasz? - zapytała.- W pewnym sensie - odparł wymijająco.- Co tam cie-kawego w pracy? Jakieś newsy? - próbował żartować.- Słysza-łem, że przejęłaś prowadzenie śledztwa?- Masz mi za złe, że się zgodziłam? - Marie patrzyła naniego z napięciem.- Ależ skąd.Nigdy w życiu.- obruszył się natychmiast,chociaż gdzieś w głębi serca poczuł leciutkie ukłucie zazdrości.- Dlaczego chciałaś się ze mną spotkać? Jeśli Stary się dowie.384- Bądz spokojny.Nie dowie się.- Przerwała mu mach-nięciem ręki.- Ale nie o to chodzi.Po pierwsze, od początkunie wierzyłam w oskarżenia Fauquarta wobec ciebie.- Naprawdę? - udał zdziwienie.- Wydawało mi się, żeakurat ty raczej się z nim zgadzasz.- Wyjaśnijmy coś sobie, okej? Uważam, że zrobiłeś zle,bardzo zle, nie przyznając się od razu do znajomości z NadiąTerniev.To był twój pierwszy błąd.- Przecież dobrze wiesz, że w takim przypadku został-bym z miejsca odsunięty od śledztwa.- Kto jak kto, ale ty, jako doświadczony policjant, powi-nieneś był zdawać sobie sprawę, czym to pachnie - stwierdziła.- Marie.- spojrzał jej głęboko w oczy - wierz mi, pracajest dla mnie wszystkim.To całe moje życie.No, może trochęprzesadziłem, ale naprawdę.Bez tego śledztwa.- Daj spokój, C�sar.Mnie nie musisz czarować.Oczywi-ście rozumiem, że praca jest dla ciebie ważna, ale chyba jednakwięcej dla ciebie znaczy znajomość z panną Terniev.Na dobrąsprawę poświęciłeś dla niej wszystko.Karierę.i chyba teżmałżeństwo.- Spojrzała wymownie na torbę leżącą pod stołem.Trudno, żeby się nie domyśliła, w końcu nie jest idiotką.Zapadła cisza.Do ich stolika podszedł kelner, uśmiechnąłsię grzecznie i przyjął od nich zamówienie.C�sar popatrzył naludzi siedzących przy innych stolikach.- Masz rację - westchnął.- Zrobiłem głupstwo.Ale co sięstało, to się nie odstanie.Marie nie odezwała się.C�sar sięgnął po butelkę, po czymdolał wina do jej kieliszka.385- Mogę cię o coś prosić?- Słucham.- Spojrzała na niego wyczekująco.- Chodzi o nóż, który nieoficjalnie dałem Constance dobadania.- Nie ma żadnego związku z naszym śledztwem.- Zastanawiałaś się, gdzie go znalazłem?- A powiesz mi?- Pomożesz mi?- Najpierw muszę wiedzieć, co miałabym zrobić?- Najpierw musisz przyrzec, że mi pomożesz.I że niko-mu ani słowa.- Dobra.Mów.- Znalazłem go pod zlewem w mieszkaniu Nadii.- Cholera, C�sar! Czego tam szukałeś?- Niczego.Tak tylko przypadkiem zajrzałem.- Kłamiesz.Zaraz, zaraz.- Marie zmarszczyła czoło.-Czy to było wtedy, kiedy skaleczyłeś się w rękę?- Spryciara.Niezle kombinujesz.No więc oddałem go doanalizy, bo.Posłuchaj, Nadia mówiła mi, że jej rodzice nieżyją.Ale kiedy przesłuchiwano ją po śmierci Katii, zeznała, żejej ojciec żyje i że przebywa w jakimś ośrodku opieki w Le Tap-Cul.- Gdzie to jest?- Dziura na północy, między Dunkierką a Calais.- Aha.Mów dalej.- Sprawdziłem ten trop.Okazało się, że pan Terniev rze-czywiście jest w Le Tap-Cul, tylko że nie w żadnym domu opie-ki, ale na zamkniętym oddziale szpitala psychiatrycznego.- Ciekawe.386- W systemie znalazłem informację, że osiem miesięcytemu został skazany za zamordowanie swojej żony.Zadzgał jąnożem, kapujesz? A ponieważ biegli medycy orzekli, że jestniepoczytalny, wylądował w zakładzie.- Rozumiem, że narzędzia zbrodni nie znaleziono.- Właśnie.- Wobec tego trzeba koniecznie sprawdzić, czy krew na-leżała do matki Nadii.- Nie tylko.Prosiłem też Constance, żeby o ile to możli-we, zdjęła odciski palców.Można by je porównać z kartotekąpana Ternieva.- I co w związku z tym?- To właśnie moja pierwsza prośba, żebyś odebrała wy-niki badań i porównała je z danymi z systemu.- Czyli działanie poza protokołem.- Zgodziłaś się.- Uśmiechnął się przepraszająco.- Nie wiedziałam, o co poprosisz.Przebiegle.Myślisz, żeodciski należą do Ternieva? A może.do jego córki?- Chciałbym się dowiedzieć, dlaczego ukryto nóż.Planu-ję wyjazd do Le Tap-Cul.- Chcesz się zobaczyć z Ternievem? Od razu ci mówię, żecię tam nie wpuszczą.Trzeba mieć specjalną przepustkę.- Otóż to! - ucieszył się C�sar.- To jest moja druga proś-ba.- Chyba żartujesz! - Marie podniosła głos.Kilka osóbnatychmiast spojrzało w jej stronę.- Zdajesz sobie sprawę, jakbardzo mnie narażasz?- Bez ciebie nie dam sobie rady.- C�sar położył dłoń nadłoni Marie, patrząc jej w oczy.- W tobie cała moja nadzieja.-Uśmiechnęła się leciutko, ale natychmiast cofnęła rękę.38736.Do Le Tap-Cul przyjechał wynajętym samochodem.Nie pytałMarie, w jaki sposób udało jej się załatwić przepustkę.Ważne,że to zrobiła.I dotrzymała słowa.Poza tym dyrektorka szpitalabyła już powiadomiona o jego wizycie, więc nie musiał się tłu-maczyć.I bardzo dobrze.Zaprosiła go do gabinetu, urządzone-go gustownie, choć skromnie, i poczęstowała świeżo zaparzonąkawą.- Myślałam, że sprawa pana Ternieva została już dawnozamknięta - raczej stwierdziła, niż zapytała na początku ichrozmowy.Była to kobieta dobiegająca sześćdziesiątki, drobna, niewy-soka i koścista.Jej skóra wydawała się nieco naciągnięta.C�s-arowi od razu przyszło do głowy, że akurat ta pani doktor niema nic przeciwko operacjom plastycznym.Przypomniał sobieAng�lique Stewart i jej zmarszczki, które obnosiła z taką dumą.- Pojawiły się nowe okoliczności [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz