§ Stezala Tomasz Elbing 1945 t1 Odnalezione wspomnienia (MR)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Idąc energicznym marszem, mama Nina umiejętnieutrzymywała ciepłotę ciała swoich żołnierzy na trzaskającym mrozie.Teraz szli powoliuspokajając zmysły i dając starszynie Pietrowej szansę na ponowne przemyślenie zadania.Trzy dni temu kombat Sidorow brał udział, wraz z dowódcą pułku, w odprawiedywizyjnej.Ich armia miała przełamać dobrze rozwinięte umocnienia i ruszyć w kierunku naCiechanów i Strzegową.Teren był trudny i lesisty, a Niemcy rozmieścili liczne rezerwowebataliony w wioskach i lasach chroniąc je umiejętnie przed lotnictwem.Na wąskich drogachte rezerwowe jednostki mogły na długie godziny zatrzymywać całe pułki czy dywizje.Trzebaje było jakoś odizolować.Kapitan Sidorow zaproponował, aby wysłać na tyły wroga patrolesnajperskie, które przechwycą łączników i wprowadzą chaos na jego szlakachkomunikacyjnych.Naczalstwo przyjęło radę z zadowoleniem, a dywizyjni snajperzywspierani przez saperów i zwiadowców wyruszyli o zmroku by przekraść się przez liniewroga.W mroznym nocnym powietrzu niósł się odległy grzmot dział Pierwszego FrontuBiałoruskiego, który ruszył na zachód trzynastego stycznia i który pomagał skrycie przejśćprzez pozycje wroga.Sześcioosobowa grupka zatrzymała się przy zalesionym wąwozie.Nina po krótkimnamyśle wskazała na drogę, którą będą się wycofywali i szlak, którym mogą ich ścigaćNiemcy.Saperzy sprawnie założyli miny i zamaskowali je.Potem powoli, zostawiając jaknajmniej śladów, zbliżyli się do skrzyżowania dróg.Teren sprzyjał zasadzce, po ich stronieznajdowało się niewysokie wzniesienie porośnięte iglicami jałowca i gęstymi jeżynami, któreutrudnią wrogowi ewentualny kontratak.Z przeciwnej strony było małe pole zakończonejeziorkiem, co dawało niewielkie możliwości ukrycia się.Obaj zwiadowcy ruszyli dozakrętów drogi rozpoznać sytuację.Rozjeżdżony śnieg świadczył o tym, że co jakiś czasjezdziły tędy lekkie samochody i ciężarówki.- Tam i tam postawcie miny! - dwóch saperów schodziło ze wzniesienia, gdy Nina zkapralem Frołowem zaczęli przygotowywać sobie stanowiska.Dobry snajper miał ichprzygotowanych kilka, a mama Nina wypatrzyła dla siebie co najmniej trzy takie pozycje.Wbiałych, maskujących kombinezonach, z pokrytymi białym płótnem karabinami, byli prawienie do wypatrzenia.Poza bardzo odległym pogłosem artylerii las był pogrążony w ciszy.Lekki szelest i ruch wracających saperów zlały się z ponurą grozą miejsca.Czarne niebozaczęło szarzeć a znieruchomiali w swoich ukryciach ludzie coraz bardziej odczuwaliukąszenia mrozu.Bezruch zaczął usypiać Ninę i już miała zacząć nacierać twarz śniegiem,gdy kątem oka zauważyła poruszenie się świerkowej gałązki - umówiony znak.Znieruchomiała.Po chwili do jej uszu doszło skrzypienie drewna i na drodze pojawił sięciągnięty przez wychudzonego konia wiejski wóz na którym siedziały dwie zakutane po nosypostacie.Karabin z lunetą wrócił na swoje poprzednie leże w gałęziach jałowca.To tylkojacyś wieśniacy niewiadomo czego szukali o tej porze na drodze.Ponownie ucho zwiadowcywyłapało jakiś dzwięk - tym razem mechaniczny.Furmanka zjechała prawie do rowu, gdy zzazakrętu wyłoniła się kolumna ciężarówek.Na czele jechał zamknięty pojazd oznaczonyczerwonymi krzyżami a za nimi zwykłe budy.Przez lunetkę swojego Mosina, Nina dostrzegław kabinie mężczyznę w płaszczu z pagonami oficera.Zdusiła w sobie przemożną chęć bystrzelić.Z tej odległości zabicie faszysty nie było żadnym problemem.Z mijającej jąciężarówki poprzez rzężenie silnika doszedł ją ludzki jęk.Szkopy wiezli rannych.Ninaodetchnęła i spojrzała w kierunku stanowiska Frołowa.Ten jak było umówione, czekał na jejstrzał, wodząc lufą Mosina za kolejną ciężarówką.Nie będzie strzelała do rannych.Spowodowałoby to zatrzymanie kolumny, a ci ludziena mrozie na pewno nie przeżyliby.Przypomniała sobie brata Sieriożę zagłodzonego wLeningradzie, ale jakoś nie mogła mścić się na tych, którzy nie mogą walczyć.Ponownie laspogrążył się w bezruchu, ale nie w ciszy.Do odległego grzmotu dział dołączyło brzęczeniesamolotów, które musiały przelatywać nad linią frontu.Nina wyjęła manierkę i kawałeksuszonego mięsa, które zaczęła żuć popijając herbatą z samogonem.Znad lasu podniosło się stado czarnych ptaków i poszybowało na północ przestraszonepotężnym łoskotem artylerii.Drugi Front Białoruski uderzył!Starszyna Pietrowa natychmiast schowała manierkę i sprawdziła pozycje swoich ludzi.Byli skostniali, ale trwali na posterunkach.Gałązka jedliny ponownie poruszyła się.Odstrony huczących dział zbliżało się trzech konnych.Tak, to cel ich zadania.Nina spokojniewycelowała w głowę pierwszego konia i pociągnęła za spust.Kula minęła łeb zwierzęcia iuderzyła w pierś jezdzca zrzucając go z siodła.Szczęknął karabin Frołowa, a ofiarą zostałsiedzący w siodle podoficer.Do kanonady dołączyła się pepeszka jednego ze zwiadowców,która zabiła trzeciego jezdzca.Jeden z koni, uwolniony od ciężaru, poniósł drogą przed siebie,ale pozostałe dwa stanęły.Sprawne żołnierskie ręce ściągnęły oba wierzchowce do lasu, atrupy Niemców trafiły za iglaste krzaki.Teraz będą czekali na kolejnych.***Telefon ze sztabu armii zadzwonił w mieszkaniu pułkownika Eberharda Schoepffera jużwcześnie rano z informacją, że bolszewicy rozpoczęli przygotowanie artyleryjskie, co wpraktyce oznaczało natarcie.Po trzech godzinach pułkownik dostał ponownie telefon zesztabu armii potwierdzający, że sowieci przeszli do gwałtownego natarcia na całym froncie.Dowódca obrony miasta szybko wydał odpowiednie rozkazy, a jego adiutant, porucznikG�nther Curth powiadomił wszystkich dowódców jednostek wojska, policji, straży pożarnejoraz odpowiedzialnych urzędników z ratusza o odprawie przewidzianej na dziewiątą ranoczternastego stycznia w komendzie garnizonu.Przez cały dzień, 13 stycznia pułkownik i jegosztab kontaktowali się z kim mogli, aby uzyskać jak najwięcej informacji na temat rozwojusytuacji na froncie.Schoepffer zdawał sobie sprawę, że miasto jest nieprzygotowane dowyznaczonej mu przez Hitlera roli twierdzy - ośrodka, którego zadaniem jest prowadzićaktywną obronę, czyli ściągnąć na siebie jak największą liczbę jednostek wroga i zadać immaksymalne straty, a następnie w miarę możliwości przejść do kontrnatarcia.Warunki dozrealizowania tego planu tu, na miejscu zostały spełnione tylko częściowo.Ogromnymwysiłkiem miejscowych jednostek wojskowych, Volkssturmu, młodzieży, z wykorzystaniemwięzniów i jeńców wojennych zbudowano rozległe linie umocnień polowych wokół miasta ipółstałych w mieście.Pułkownik organizował amunicję, żywność, środki opatrunkowe.Dzięki współpracy komendy garnizonu zorganizowano szkolenie.Broń lekka i ciężka ginęła w transportach i pozostawała w mieście na wyposażeniu jednostek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz