Korpus 05 Griffin W. E. B. Rubiez

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Czekając, ażsię to wszystko skończy, długo myślałam i z pomocą paru drinków doszłam do wniosku, że tejnocy bosman Farnsworth i plutonowy Koffler są najsamotniejszymi osobami na tym świecie.Apotem& Nieraz słyszałam, że do tego starczy jeden raz, ale wtedy to zdawało się nie miećznaczenia. Steve cię kocha powiedziała Barbara. Jak już dziś mówiłaś, Steve to miły chłopak.John Moore to też miły chłopak, pomyślała Joanna.Powinnam była zdać sobie sprawę z tego,że hormony i instynkt macierzyński wyrywają mi się spod kontroli.Powinnam była pamiętać, żeto wprawdzie miły, ale tylko chłopiec. Jest czymś więcej niż tylko miłym chłopcem powiedział Moore. To mężczyzna naschwał.I nie podoba mi się to chrzanienie o chłopcu.Idz do diabła, durniu! Masz rację przyznała Barbara. Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. To jest chłopiec, dzieciak upierała się Daphne. Nawet gdyby tu był, nawet gdybychciał się ze mną ożenić, nawet gdybym ja też chciała, to i tak by nie mógł.Jest niepełnoletni, apoza tym wasze regulaminy nie pozwalają się żenić plutonowym.Musi być co najmniejsierżantem. Jesteś tego pewna? zapytała Barbara. Tak. To się pewnie da obejść, biorąc pod uwagę dziecko powiedział Moore. Według australijskiego prawa, dziecko jest mojego męża. Przecież on był w Afryce zaprotestowała Barbara. Nie mógł& Mówię tylko, co stanowi prawo. A jesteś zdecydowana je mieć? zapytała Joanna.Boże, jak mi głupio mówić o tym przy Johnie! Ten wyraz szoku na jego twarzy! Ale przecieżdo diabła, ktoś musiał wreszcie zająć się praktyczną stroną problemu. Och, zastanawiałam się nad tym.Na przykład, z czego je utrzymam? Zaraz, skoro to czwarty miesiąc, to chyba już za pózno na przerwanie? wtrąciła Barbara. Tak, za pózno. A co z twoją rodziną? Rodzina umie liczyć.Nie będą chcieli mieć do czynienia ze mną i z dzieckiem, jak siędowiedzą.Boże, to przecież było w nocy po mszy za duszę mojego męża! Oni nic nie wiedzą? zapytała Joanna z niedowierzaniem. Nie martw się o utrzymanie powiedział John Moore. Z tym nie będzie problemu.Dasię coś załatwić z Korpusem. A jak się nie da? naskoczyła na niego Joanna. Pieniądze są. Czyje? Moje.Zadowolona?On w to naprawdę wierzy! jeszcze jeden dowód na to, że jest tylko szczeniakiem w niemniejszym stopniu od gówniarza, który zrobił dziecko tej biedaczce. A w końcu zrozumiałam, że to Bóg tak chciał powiedziała Daphne. Bóg? A co Bóg ma do tego? Może to kara za cudzołóstwo& Bzdura! wybuchła Barbara. A może Najwyższy chciał, żeby Steve pozostawił coś po sobie, nowe życie za swoje.Takczy inaczej, zdecydowałam się je urodzić.Jakoś sobie poradzę. Ale nie sama powiedziała Barbara. To prawda dodał Moore. I nie wrócisz już do Melbourne.Zostaniesz tu z nami. Muszę gdzieś pracować. Mówiłem już, o pieniądze się nie martw.Ty sukinsynu! Jedyne czego jej teraz nie trzeba, to fałszywa nadzieja! Możemy jej coś znalezć tutaj? zapytała Barbara. Jasne odparł Moore. OW14 może zatrudniać Australijczyków.Ale nie o tymmówiłem. Zwrócił się do Daphne. Idę się ubrać, a potem zajmiemy się Wagga Wagga iresztą tych rzeczy.Daphne kiwnęła głową. Czy to nie może zaczekać? zapytała Joanna. Słuchaj odparł Moore wyprowadzony wreszcie z równowagi jej ciągłymi uwagami nie wiem, co cię ugryzło, ale poza tobą wszyscy tu sobie tyłki urywają, żeby wyciągnąć ichchłopaków z Buka. Czy naprawdę o to w tym wszystkim chodzi, John? zapytała Barbara, bardzo cicho.Moore nic nie odpowiedział.Po prostu odwrócił się i wyszedł do sypialni.Joanna zauważyła,że Daphne odprowadzała go wzrokiem.Boże, pomyślała, ten podziw w jej oczach! Dla niej Johnstał się nagle archaniołem Gabrielem, którego Bóg zesłał, by zgładził wszelkie grzechy świata!Barbara, zalana łzami podeszła do Daphne i wzięła ją w ramiona.Joanna poszła za Moore em.Zastała go w sypialni nagiego, siłującego się z bokserkami.Widząc ją, odwrócił się skromnie tyłem. Ty sukinsynu! syknęła. Rzygać mi się chce, jak na ciebie patrzę! Można wiedzieć dlaczego? zapytał ponad ramieniem. Nie miałeś prawa mówić tej biednej dziewczynie, że się nią będziesz opiekował! To byłoniewiarygodnie okrutne z twojej strony.Ona potrzebuje prawdy, a nie fałszywej nadziei. Chodzi ci o pieniądze? A o cóż innego? Nie miałem zamiaru ci tego mówić& zaczął, ale nie skończył.Kucnął, syknąwszy zbólu, by wciągnąć spodnie. W każdym razie nie przed naszą nocą poślubną podjął pochwili. Wśród rozlicznych dóbr doczesnych, którymi miałem zamiar cię obdarzyć, jest teżsporo pieniędzy.Prawie trzy miliony, skoro już o tym mowa.Dobry Boże, on chyba mówi poważnie! Nigdy nie mówiłam, że chcę za ciebie wyjść odparła cicho. A co powiesz teraz? Chyba będziesz musiał się ze mną ożenić.Zdaje mi się, że ja też jestem w ciąży. To by było cudownie powiedział, rozwierając ramiona, by ją objąć.2154� 30 długości wschodniej,8� 27 szerokości południowej,Morze Salomona4 pazdziernika 1942 roku, 12.29Z bocznego stanowiska strzeleckiego Cataliny* w barwach KrólewskiejAustralijskiej :Marynarki Wojennej Hart widział jedynie niezmierzony przestwór niebieskiegooceanu.Jak okiem sięgnąć, nie widać było nic prócz wody.Lecieli tu ponad cztery godziny, ateraz już od dwudziestu minut wisieli nad tym miejscem, zataczając szerokie, powolne kręgi.Byćmoże nic się nie zdarzy i jedynym, co tu zobaczy, będzie ocean.Ciężko było uwierzyć w to, żepiloci, siedzący tam, na przedzie, naprawdę są zdolni precyzyjnie określić miejsce, w którym sięznajdują.Wokół nie było żadnego lądu i to od dawna.Ze szkoły pamiętał jeszcze lekcje fizyki, naktórych omawiano zagadnienia lotu i wpływ wiatrów czołowego i wiejącego od tyłu naprędkość i nawigację.Boczne wiatry też pewnie nie pozostawały bez wpływu.Wszystkie onepchały samolot w różne strony, utrudniając utrzymanie kierunku pilotowi.Przypomniał sobie także, że możliwa jest nawigacja na podstawie znajomości rozmieszczeniastacji radiowych.Po chwili jednak doszedł do wniosku, że to też odpada tu, na środku oceanunie było żadnych stacji radiowych, na które można się namierzyć.A już na pewno nie w środkuwojny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz