Ludzka przystań Lindqvist John Ajvide

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dziękuję.Usiądz, jeśli chcesz.Chłopiec usiadł na krześle ogrodowym i odetchnął z ulgą.- Jak sobie z tym poradziłeś? - spytał Simon.- Musiało ci być ciężko.- To prawda.Nie mogłem ich unieść, więc zaczepiłem o hak i dociągnąłemdo brzegu.Po jednym łańcuchu.Tak zwykle robił też Simon.Tym razem zresztą też zamierzał tak postąpić,tyle że za jakiś czas.Nie chciał wspominać o tym Johanowi.Był mu wdzięczny,że go to ominie.- Niezle sobie poradziłeś - pochwalił go.- Drobiazg - odpowiedział Johan, wkładając rękę do kieszonki koszuli.- I jeszcze to - dodał.- Leżało w worku.Podał mu cienki, przypominający trójkąt kawałek metalu, i posłał mu poro-zumiewawcze spojrzenie.Simon uniósł do góry brwi i schował kawałek metaludo kieszeni.- Nadal jednak nie pojmuję, jak ty to robisz - powiedział chłopiec, odchyla-jąc się do tyłu na krześle.- A chciałbyś wiedzieć?- Tak! - wykrzyknął Johan, nagle się prostując.97Simon skinął głową.- Idz, przynieś jakiś napój.W lodówce jest pommac.Na stole w kuchni leżymój portfel.Wez sobie piątaka za pomoc.A potem przyjdz, to wszystko ci opo-wiem.Johan wstał i wbiegł do domu.Po pół minucie był z powrotem.Simon niebardzo rozumiał, dlaczego mu to obiecał.Tak po prostu mu się wymsknęło.Zwykle nie zdradzał swoich tajemnic.Pewnie była to wina koniaku i może na-strój chwili.Poza tym Johan i tak już wiedział, że to oszustwo.Więc opowiedział mu wszystko.Kiedy skończył, butelka pommacu była pu-sta, a fiord zamienił się w granatowy dywan, na którym światło latami G�vastenzostawiało drobne świetlne rysy.W powietrzu dał się słyszeć trzepot nietoperza,wyruszającego na nocne łowy.Johan beknął, gazowany napój zrobił swoje.- I tak jest to niebezpieczne - powiedział.- Pewnie tak - potwierdził Simon.- Ale jeśli człowiek uważa na.- przerwał,jakby nagle o czymś sobie przypomniał.- Tylko niech ci nie przyjedzie do głowy mnie naśladować - ostrzegł chłop-ca, unosząc do góry palec.- Jasne, że nie.- Obiecujesz? - spytał Simon, wyciągając do niego rękę.- Przybijemy piąt-kę?Johan się roześmiał i dotknęli się dłońmi.Chłopak zerknął na swoje palce,jakby szukał na nich śladów zawartej przed chwilą umowy.- Matka chyba się trochę w tobie podkochuje - wypalił nagle.- Dlaczego tak myślisz?- Trochę dziwnie się zachowuje - powiedział, wzruszając ramionami.Simon wypił ostatni łyk koniaku i nie dolał sobie więcej.Dość, rozgrzał sięjuż wystarczająco.Uniósł kieliszek, pozwalając, by promień światła z latarnizałamał się w resztce alkoholu na samym dnie.- Dziwnie można się zachowywać z różnych powodów.- Pewnie tak.Ale ona zachowuje się tak szczególnie dziwnie.Simon zerknął na chłopca.- Tak się na tym znasz? - spytał.- Znam mamę.Chwilę siedzieli w milczeniu.Jedyny dzwięk, jaki do nich docierał, to trzepo-tanie nietoperzy, które pikowały, podążając za czymś, czego oni nie mogli doj-rzeć.Nagle z portu doszedł ich dzwięk zapalanego silnika i nastrój prysł.- Pomożesz mi wstać? Trochę zesztywniałem.Jutro będzie lepiej.Johan wyciągnął rękę i pomógł Simonowi wstać z krzesła.Stali teraz naprze-ciwko siebie.Obserwowali się chwilę, po czym Simon poklepał chłopca po ra-mieniu, mówiąc:98- Jeszcze raz dziękuję ci za pomoc.Do jutra.Johan przytaknął, wziął taczkę i odszedł.Simon śledził go wzrokiem.Kiedychłopak zniknął w mroku pod klonami, prychnął:- Trochę dziwnie się zachowuje.- zamruczał pod nosem.W końcu dotarł do domku, wszedł i zamknął za sobą drzwi.GośćNastępnego ranka Simon odbył kilka rozmów telefonicznych, usiłując wy-tropić Maritę, ale bez powodzenia.Potem usiadł w altance pod bzem z kartkąpapieru i ołówkiem w ręku; postanowił opracować alternatywny program zbli-żającego się występu w Domu Ludowym.Praca nie bardzo mu szła.Myślami był daleko.Zastanawiał się, dlaczego wogóle nadal to wszystko robi, jaki to ma sens, i jak można żyć, skoro jest to życiebez przyszłości, czy w ogóle warto?Taki był jego nastrój, kiedy usłyszał, jak Anna-Greta mówi: Dziękuję zawczorajszy występ , mijając go w drodze na pomost.Poprosił, żeby zatrzymałasię na chwilę, więc usiadła na krześle naprzeciwko niego.Zdawała się zdener-wowana.Simon zaczął się zastanawiać, czy była to oznaka tego trochę dziwne-go zachowania , ale oczywiście nie zadał tego pytania na głos.Rozmawiali chwilę o wszystkim i o niczym, nie poruszając żadnych niebez-piecznych tematów.Anna-Greta właśnie poprawiała się na krześle, kiedy nagleSimon zdał sobie sprawę, że są obserwowani.Przy wejściu do ogrodu stała Ma-rita i przyglądała się im.Simon poczuł się złapany na gorącym uczynku i jużmiał się zerwać z krzesła, ale w ostatniej chwili złość zwyciężyła nad wyrzutamisumienia.Siedział więc nadal, patrząc na żonę z kamienną twarzą.Marita zamrugała.Jej powieki poruszały się w szalonym tempie, jakby czułaprzymus zamykania ich i otwierania, mimo że przychodziło jej to z dużym wy-siłkiem.Włosy miała brudne, oczy podkrążone.Stała i drapała się po ręku.- Proszę, proszę, jakie gołąbeczki - mruknęła.Simon nadal jej się przyglądał.Kątem oka zauważył, że Anna-Greta wstaje igestem ręki dał jej do zrozumienia, żeby została na miejscu.Cichym głosemzadał żonie pytanie, które od lat powtarzał niczym mantrę.- Gdzie byłaś?Marita wykonała nieokreślony gest głową, który mógł znaczyć cokolwiek: Trochę tu, trochę tam, może gdzieś w kosmosie.Stanęła przed Simonem,spojrzała na niego i powiedziała:- Potrzebuję pieniędzy.99- Na co?Otworzyła usta i zaraz je zamknęła, Simon usłyszał kląsknięcie, kiedy jej ję-zyk odkleił się od podniebienia.- Wyjeżdżam do Niemiec.- Nie możesz.Musimy pracować.Marita patrzyła to na Annę-Gretę, to na Simona.Trudno jej było skupićwzrok.- Jadę do Niemiec, Musisz dać mi pieniądze.- Nie mam pieniędzy, poza tym nie możesz jechać do Niemiec.Idz do domui się prześpij.Marita zaczęła wolno kręcić głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz