McKenzie Catherine Idealnie dobrani

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Większość stolików w barze zajmowały pary, któredopiero co się poznały dzięki Blythe & Company.Gwar ichrozmów był wystarczająco głośny, byśmy mieli odrobinęprywatności podczas rozmowy.Przyglądałam się twarzyJacka.Miał wysokie czoło, wokół oczu zaczęły mu siępojawiać kurze łapki.Miał mały nos jak na mężczyznę-wyglądał przez to jak chłopiec.Cienkie wargi odsłaniały białei równe zęby.Krótka broda o odcień jaśniejsza niż włosyskrywała jego prostokątny podbródek.Cholera.Nie przepadamza brodami.Nasze oczy się spotkały i uświadomiłam sobie, że też mi sięprzyglądał.- Dziwnie, nie? - powiedział z nerwowym uśmiechem.Odwzajemniłam uśmiech, który był moim tikiem nerwowym.- Bardzo.- Wiesz, nawet nie wiem, jak masz na nazwisko.- Podał midłoń przez stół.- Ja jestem Jack Harmer.Jack Harmer.Aadnie.Anne Harmer.Anne Blythe Harmer.Niezle.Jezu.Czy ja mam dwanaście lat?- Ja jestem Anne Blythe.Miło mi cię poznać.- Uścisnęłamjego dłoń po raz drugi tego wieczoru.Wciąż była pewna, suchai ciepła.Miło.- Anne Blythe.To nazwisko brzmi dziwnie znajomo.- Tak poza nazwą Blythe & Company? -Tak.- Piszę dla magazynu Twist".Przez chwilę się zastanawiał, a potem kiwnął głową.- Czytałem parę twoich tekstów.To ty napisałaś ten artykuł omałżeństwach aranżowanych, prawda?-Tak.- Ciekawy wybór tematu.Poczułam gorąco na karku.- Mówią, żeby pisać o tym, co się zna.- Tak mówią.Kelner podszedł, by zebrać zamówienie.- Buenas noches, se�or, se�orita.Czego się państwo dziśnapiją?- Una cerveza - powiedziałam.- Dos - dodał Jack.Kelner odszedł.Zachichotałam.-Co?- Powiedział do mnie se�orita, jakbym była nastolatką.- Dla mnie wyglądasz młodo.- Dziękuję.Chyba.Ty też piszesz? -Mhm.- A co piszesz?- Głównie artykuły do magazynu Outdoor".Wydałem teżparę powieści.- Jakich?- Różnych.Osią akcji ostatniej powieści był rajd przygo-dowy.- A co to takiego?- To siedmiodniowa wyprawa, podczas której się biega,chodzi po górach, wspina i uprawia rafting.- Byłeś na czymś takim?- Jasne.Stąd ten pomysł.- Czyli rajdy przygodowe, magazyn Outdoor".Lubiszspędzać czas poza domem, co?- Na to wygląda.A ty? Też to lubisz? Wydawało się, że zemną flirtuje.Ciekawe.- Czasami.- To znaczy?- Wstydzę się tego.Pochylił się do mnie.Pachniał trochę mydłem, a trochę jakbylasem.- Teraz już musisz mi powiedzieć.Kelner wrócił z naszymi piwami.Nerwowo wzięłam łyk,zastanawiając się, co mu powiedzieć, o ile w ogóle coś mówić.- Oświecisz mnie w końcu? - spytał Jack.Jak się powiedziało a", trzeba powiedzieć b".- To nic wielkiego.Chodziłam kiedyś z facetem, który lubiłjezdzić pod namiot, więc spędziłam sporo czasu w lesie.Alesama nie wiem, czy to lubię.- Spodziewałem się czegoś o wiele gorszego.- No proszę, naprawdę?W tej grze ja też miałam prawo poflirtować.-Mhm.- Na przykład?- No nie wiem.%7łe przez ostatnie trzy lata nie wyściubi-łaśnosa z domu i jesteś tu tylko dlatego, że bierzesz za dużoprochów, żeby się połapać, co się dzieje.Czegoś w tym stylu.Stłumiłam śmiech.- No tak, to każdemu od razu przyszłoby do głowy.Uśmiechnęliśmy się do siebie.Aadnie się uśmiechał.- Więc.to jest najbardziej zwariowana rzecz, jaką w życiuzrobiłaś?- W sumie tak.A dla ciebie?- Zdecydowanie.- To dobrze, bo gdybyś zrobił coś bardziej szalonego,podpadałbyś pod kategorię przypuszczalnych pacjentówszpitala psychiatrycznego, a to chyba nie jest najlepszy ma-teriał na męża.-1 tu rodzi się pytanie.- Co my tu robimy? - powiedzieliśmy równocześnie.- Zdradzę ci swoje sekrety, jeśli ty zdradzisz mi swoje-powiedziałam, zaskoczona swoją zuchwałością.Pociągnął duży łyk piwa.- Cóż, byłem w paru dłuższych związkach, które nie wy-paliły.Sam nie wiem czemu.Do tego pracuję prawie cały czassam, więc ciężko kogoś poznać.Zawsze myślałem, że w tymwieku będę już miał żonę i dzieci.Któregoś razu kolegapowiedział mi, że poznał żonę przez Blythe & Company.Wciąż są małżeństwem i mają dwójkę ślicznych dzieciaków.Wiele o tym myślałem, aż w końcu stwierdziłem, że raz kozieśmierć.- Czyli jesteś całkiem normalny? Położył dłoń na piersi.- Przysięgam, jestem całkiem normalny.Teraz twoja kolej.Moja kolej? Czemu ja tam byłam?- Zakończyłam długi związek z facetem, z którym nigdy niepowinnam być, po czym uświadomiłam sobie,że nigdy nie powinnam być z żadnym z moich byłych.Wszyscy znajomi albo są już po ślubie albo wkrótce się po-biorą, mają dzieci.Też tego chcę, a nie wiedziałam, jak tozrobić.Uznałam, że potrzebuję pomocy.- Czyli też jesteś całkiem normalna? Skrzyżowałam palce ipołożyłam na piersi.- Przyrzekam na wszystko.- Jak trafiłaś na Blythe & Company?- Pomyślisz, że to głupie.- Powiedz - poprosił, znów się do mnie pochylając.-Znalazłam wizytówkę Blythe & Company na ulicyw dniu, gdy zerwałam z moim byłym.Potem dowiedziałamsię, czym się zajmuje ta firma, i uznałam, że to znak.- Wierzysz w znaki?- Tak naprawdę to nie.- Jesteś trochę dziwna, prawda?- Być może.Spojrzał na zegarek.- Już prawie wpół do ósmej.Idziemy na kolację?- Chodzmy.Wstaliśmy i przeszliśmy przez brukowany placyk do ścieżki.- Trzymaj się blisko mnie, to się nie zgubisz, Anne - po-wiedział żartobliwie.Wyciągnął dłoń, a ja podałam mu swoją.Uścisnął jądelikatnie i poprowadził mnie w stronę restauracji.Przydrzwiach kelner odhaczył nasze nazwiska na liście i zapro-wadził nas do stolika dla dwojga z niesamowitym widokiem naocean.Jack rozejrzał się po restauracji, patrząc na inne parypogrążone w rozmowie.- Jak myślisz, o czym oni wszyscy rozmawiają?- O tym, co my.Chcą się lepiej poznać.- Ciekawe, ile osób myśli, że Blythe & Company spieprzyłosprawę? - Wziął do ręki menu i zaczął przerzucać kartki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz