Sawczenko Władymir Odnajdziesz się sam

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I nic.Silniki serwomechanizmów wodziły czujnikami iobiektywami, gdy zmieniałem swoje położenie w pokoju.Kontrolne oscyloskopy wykazywały burzę impulsówbiegnących od bloku krystalicznego do maszyny.Prąd płynął.Lampki kontrolne migotały.Jednak w ciągu pierwszegomiesiąca dzwignie automatu perforującego nie drgnęły anirazu, aby wybić w taśmie choćby jeden znak.Przyłączałem do bloku krystalicznego wszelkiego rodzajuczujniki.Zpiewałem i recytowałem wiersze, gestykulowałem,biegałem i skakałem przed obiektywami, rozbierałem się iubierałem, pozwalałem im się obmacywać (brr.te zimnedotknięcia macek.).Nakładałem �czapkę Monomacha� i - oBoże! - starałem się maszynie coś �zasugerować�.Byłemgotów zgodzić się na jakąkolwiek abrakadabrę.Ale maszyna nie mogła stworzyć abrakadabry, bo na to niepozwalała jej konstrukcja.Jeżeli żądanie ma rozwiązanie,rozwiąże je.Jeżeli nie - zatrzyma się.I zatrzymywała się.Sądząc po migotaniu lampek na pulpicie, coś się w niejprzełączało, ale co pięć, sześć minut zapalał się sygnał �stop�,a ja naciskałem przycisk kasowania informacji.I wszystkozaczynało, się od początku.W końcu zacząłem się zastanawiać.Maszyna nie mogła nieprzeprowadzać operacji arytmetycznych i logicznych naimpulsach nadchodzących z bloku krystalicznego - cóż innegomogłaby robić? Czyli że po tych operacjach informacja jest natyle surowa i sprzeczna, że maszyna, mówiąc obrazowo, niemoże związać logicznego końca z końcem, no i zatrzymuje się.To znaczy, że jeden cykl wyliczeń w maszynie to po prostu zamało.To znaczy.i tutaj, jak zawsze w podobnych sytuacjach,zrobiło mi się głupio, znaczy, że należy stworzyć s p r z ę ż e n i ez w r o t n e między maszyną (tymi jej blokami, w których krążąimpulsy) a blokiem krystalicznym.No oczywiście, wtedysurowa informacja z maszyny wróci na wejścia tego sprytnegosześcianu, ulegnie tam ponownej obróbce, przejdzie domaszyny i tak dalej, aż do całkowitego wyjaśnienia.Podniosłem się na duchu - nareszcie.! Teraz możnazapomnieć o tym, jak spaliło się półtorej setki układówlogicznych i z dziesięć matryc w maszynie, dlatego żeparametry pracy maszyny i bloku były niezgodne (dym, smród,tranzystory strzelają jak naboje w piecu, a ja zamiast wyłączyćzasilanie, chwytam ze ściany gaśnicę), o tym, jak zdobywałemnowe podzespoły, montowałem układy dopasowujące,modyfikowałem parametry pracy wszystkich zespołów -wiadomo, trudności natury technicznej, normalna rzecz!Najważniejsze, że praca ruszyła z martwego punktu.15 lutego w pracowni rozległo się od dawna oczekiwanepostukiwanie - automat wyperforował na taśmie kilka cyfr!Wreszcie pierwsze zdanie maszyny (zanim je rozszyfrowałem,paląc papierosa chodziłem wokół stołu, na którym leżałkawałeczek taśmy, z uczuciem pustki w głowie i z bezmyślnymuśmiechem - maszyna zaczęła zachowywać się): �Pamięć 107bitów�.Nie na to czekałem.Dlatego też nie od razu pojąłem, żemaszyna �żąda� (mimo wszystko nie mogę tego słowa pisaćbez cudzysłowu) zwiększenia pojemności pamięci.Właściwie było to zupełnie logiczne - przez wejścia maszynaotrzymuje złożoną informację, którą gdzieś należy umieścić, abloki pamięci są już zapełnione.Zwiększyć pojemnośćpamięci! Zwykłe zadanie przy konstruowaniu maszyn.Gdyby nie uznanie Altera Abramowicza, prośba maszyny niezostałaby spełniona.Jednakże dostałem od niego trzy blokipamięci magnetycznej i dwa - krystalicznej.I tak się zaczęło.Po kilku dniach maszyna powtórzyła swoje żądanie, ponastępnych kilku - jeszcze raz i jeszcze.Maszyną zaczęłaujawniać poważne potrzeby.Co wtedy czułem? Zadowolenie - wreszcie są jakieś wyniki.Przymierzałem je do przyszłej pracy doktorskiej.Zbijało mniez tropu, że maszyna pracowała tylko �dla siebie�.Nieco pózniej zaczęła konstruować sama siebie! To byłologiczne - skomplikowaną informację należało opracowywać wbardziej złożonych układach niż standardowe bloki CWM-12.Przybyło mi pracy.Automat perforujący wystukiwał kody inumery układów logicznych, podawał, gdzie i w jaki sposóbnależy je przyłączyć.Początkowo maszyna zadowalała sięelementami typowymi.Montowałem je na dodatkowej płycie.(Dopiero teraz zaczynam rozumieć, że właśnie wtedypopełniłem, z akademickiego punktu widzenia, duży błądmetodologiczny.Należało się na tym etapie zatrzymać iprzeanalizować, jakie obwody i jaką logikę buduje sobie mójukład: czujniki - blok krystaliczny- CWM-12 ze zwiększoną pamięcią.I dopiero pozorientowaniu się w tym wszystkim ruszyć dalej.Zresztąmożna by się było i tym zadowolić - maszyna konstruującasiebie bez wprowadzonego przedtem programu! Przecież tobyłaby sensacyjna praca doktorska! Gdyby wszystkoodpowiednio opracować, można by od razu robić habilitację.Zwyciężyła jednak ciekawość.Układ wyraznie starał sięrozwijać.Tylko po co? %7łeby zrozumieć człowieka? Małoprawdopodobne - na razie maszynie wyraznie wystarczało, żeja ją rozumiem, że pilnie spełniam jej polecenia.Ludziebudują maszyny dla swoich celów, ale jaki cel mogła miećmaszyna?! Czy też może był to nie cel, lecz jakiś pierwotny�instynkt gromadzenia�, który, począwszy od pewnegostopnia komplikacji, jest właściwy wszystkim układom,niezależnie od tego, czy jest to robak, czy maszynaelektronowa? Jakie granice osiągnie w swym rozwoju układ?Właśnie wtedy wypuściłem wodze z rąk i do tej pory nieumiem odpowiedzieć, czy zrobiłem dobrze, czy zle.)W połowie marca maszyna, najwidoczniej za pomocą�czapki Monomacha� przyswoiwszy sobie nowości z zakresuelektroniki, zaczęła �zamawiać� kriozary i kriotrony,tranzystory tunelowe, układy cienkowarstwowe, mikromatryceitd.Ani w głowie mi była analiza - grasowałem po Instytucie ipo całym mieście, intrygowałem, podlizywałem się,wymieniałem, co się tylko dało, na te �modne� nowości.I wszystko na próżno! Po miesiącu maszyna �rozczarowałasię� do elektroniki i.�zapaliła się� do chemii.Prawdę mówiąc i w tym nie było niczego nieoczekiwanego.Maszyna wybrała najlepszy sposób konstruowania siebie.Przecież chemia to metoda przyrody, Przyroda niedysponowała lutownicami, dzwigami, warsztatamispawalniczymi ani silnikami, ani nawet łopatą - po prostumieszała roztwory, nagrzewała je i ochładzała, naświetlała,odparowywała.w ten sposób powstało wszystko, co żywe naZiemi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz