Twardoch Szczepan Zimne wybrzeża

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tę - przerwał mu szef.- Co? - Maliński wybałuszył oczy na Kumora, zastopowany wswoim zacietrzewieniu, jakby ktoś uzdę szarpnął.- Proszę - odparł spokojnie profesor.- Co: proszę? - krzyknął rozpaczliwie biolog łysenkista.- Nie co, tylko proszę.I tę.Tę propagandę, nie: tą propagandę -wytłumaczył życzliwie profesor, uśmiechając się jak nauczycielczerpiący głęboką przyjemność ze swych pedagogicznychpowinności.Młody biolog zastygł jak woskowa rzezba, gapiąc się naprofesora w niemej bezsilności, aby po dziesięciu sekundach opaść nakrzesło.Kumor przejrzał cover story.- Piszą tutaj, że w przeciwieństwie do węgierskiego kardynałaMindszentyego kardynał Wyszyński współpracuje z komunistycznymrządem, zawiera kompromisy i takie tam.Maliński machnął ręką, nie chciał tego słuchać, wrócił do swojejksiążki, a reszta polarników łapczywie wzięła się do lekturyamerykańskich magazynów.Skoro wszyscy czytali, Smith wyjął swój egzemplarzangielskiego wydania Lenina" Ossendowskiego z podtytułem Godof the godless" i też zajął się lekturą.Po chwili przysunął się doń, niby ukradkiem, profesor Kumor.- Panie kolego - szepnął.- Niechże pan się z tą książką nieafiszuje za bardzo, dobrze? To jest raczej taki niezbyt dobrzepostrzegany autor w dzisiejszych czasach u nas, rozumie pan.Smith uśmiechnął się promiennie i natychmiast schowałOssendowskiego do plecaka, po czym sięgnął po czasopismo.Nawet Gołąb, kucharz, wziął do ręki jeden numer i jąłprzeglądać ilustracje zafascynowany Time'em" jak pięknymprzedmiotem - treści nie rozumiał, bo nie znał angielskiego.W końcunasycił się gładkością błyszczącego papieru, zniknął w drzwiach domagazynu i pojawił się po chwili w mesie, niosąc koszyczekpięknych, błyszczących soczystą czerwienią jabłek.- To ostatnie już. Bałtyk" odpłynął trzy tygodnie temu, a wyzżarliście już wszystkie jabłka - zrzędził, kładąc koszyk na stole.-Teraz do przyszłego roku będziecie żyć o ananasach z puszki.Ciszę przerwały odgłosy miąższu pękającego pod mocnymizębami młodych mężczyzn, którzy przyjechali tutaj jakometeorologowie, radiotechnicy, geologowie i botanicy, ale taknaprawdę dla przygody, tej samej, którą spodziewał się tu znalezćSmith, przygody jak z książek Londona.Smith nie wdawał się w żadne spory, o niczym nie opowiadał,podtrzymywał rozmowy jedynie na tyle, na ile wymagało tego dobrewychowanie, o nic nie pytał i niczego nie dociekał - i zachowywał siętak przez kilka dni, aż zainteresowanie gościem zza %7łelaznej Kurtynynie roztopiło się w codzienności.Polacy w końcu uznali go zanudziarza i przestali zwracać nań uwagę, tylko Maliński ciągle patrzyłpodejrzliwie, jakby spodziewał się w nim szpiega zimperialistycznego Zachodu.Którym Smith w istocie był - i taautomatyczna, głupawa, wyśmiewana przez kolegów partyjnapodejrzliwość Malińskiego trochę go martwiła.Polarna codzienność polskich naukowców nie miała prawie nic zLondonowskiego romantyzmu.Najpierw Smith pomagałZakrzewskiemu przy pracy z dieslowskimi agregatami, którewymagały ciągłej uwagi i konserwacji.Agregaty ładowałyakumulatory rodem - jak twierdził Zakrzewski - z okrętupodwodnego, a praca przy nich oznaczała ciągłe wdychanie oparówropy, czarny olej wtarty we wszystkie pory skóry na dłoniach, nagłepogotowie, kiedy w porze snu siadało napięcie - a Smith na dodateknie znał się zbytnio na silnikach, mógł więc pomagać tylko jakododatkowa para rąk sterowanych poleceniami inżynieraZakrzewskiego.Potem szef odebrał" go Zakrzewskiemu i oddał na usługimeteo, Smith odetchnął.Praca była lżejsza, chociaż oznaczałakonieczność wychodzenia na zewnątrz głównie w złą pogodę, ameteorolog Kowalewski był z natury osobą skrytą i małomówną, coszczególnie Smithowi odpowiadało.Po pracy wracał do pokoiku, który odziedziczył po Gorzewskim- malutkie pomieszczenie dwa na dwa metry, o ścianach z surowychdesek, na ścianach rozpostarte dwie skórki lisów polarnych w letniejszacie jeszcze i gwozdzie zamiast półek do zawieszania różnychprzedmiotów.Smith powiesił na gwozdziu karabin.Pod ścianą łóżko zczyściutką pościelą i pledem, długi stół, pod którym urządził sobieskładzik na plecak i buty, krzesło.W wolnym czasie nie robił niczegopodejrzanego, czytał angielską wersję Ossendowskiego zabraną zbiblioteki w Longyearbyen albo grał w szachy z Barczem - prawiezawsze przegrywał, grali na podobnym poziomie, jeśli chodzi ogłębokość namysłu nad posunięciami, odwagę kombinacji, strategię ipomysłowość, ale Barcz był bardziej skupiony i skoncentrowany idzięki temu nie popełniał głupich błędów - jak podstawienie hetmanapod bicie - które Smithowi zdarzały się nagminnie.Zwycięstwa takieprzestały szybko przynosić Barczowi satysfakcję, toteż zaczął cofaćsamobójcze ruchy Smitha, taka zaś gra, z handicapem na brakkoncentracji, nie sprawiała żadnej frajdy Smithowi, którego treningipod okiem amerykańskich instruktorów nauczyły współzawodnictwa.W efekcie przestali grać ze sobą, na zmianę ścierając się z doktoremSmołdzińskim, który przegrywał i z Barczem, i ze Smithem.Pewnego razu opowiedział im historię o wiosce Pomorców naEdge�ya, nie zdradzając, gdzie ją słyszał, ani nie wypowiadając się natemat jej autentyczności i omijając fragment o nieśmiertelnych OjcachGrzesznikach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz