[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W innym miejscu (w prasie) autor wyjaśnią jak ustalił, że system Długiej Rachuby - połączenie 260-dniowego kalendarza religijnego i 365-dniowego kalendarza świeckiego - sprawia wrażenie, jakby zapoczątkowano go w 235 roku p.n.e., którą to datę proponował już w 1930 roku Teeple, ale która została odrzucona przez Thompsona.Mając świadomość, że niezależnie doszedł do tego samego wniosku co wcześniejszy naukowiec, którego Thompson wychwalał za matematyczny „geniusz" przy innej okazji, autor użył komputera, by „cofnąć" oba kalendarze do punktu startowego.W przypadku kalendarza świeckiego oznaczało to, że dzień znany Majom jako „0 Pop" powinien przypaść na letnie przesilenie, natomiast w przypadku kalendarza religijnego dzień „/ /wir" powinien przypaść na 13 sierpnia.W wyniku tej operacji autor wykazał, że świecki kalendarz rozpoczął się prawdopodobnie 21 czerwca 1323 roku p.n.e., a religijny - 13 sierpnia 1358 roku p.n.e.Co ważne, obie daty zgadzają się całkowicie z wynikami badań węglem radioaktywnym, przeprowadzonych w rejonie Ocós na południe od Izapa oraz z rejonu San Lorenzo w stanie Veracruz, przypuszczalnie jednego z pierwszych miast Olmeków, w których „zadomowiły się" kalendarze.Gdyby Izapa było tylko miejscem narodzin mezoamerykańskich kalendarzy, wystarczyłoby to, by uznać je za główny ośrodek kulturalny Olmeków.Jednak co najmniej na jednym jeszcze polu wiedzy Izapa przoduje w olmeckiej nauce - chodzi mianowicie o ziemski magnetyzm.Przez jakiś czas badacze sądzili, że Majowie go znali, najwyraźniej stosując go do ustawiania swoich budowli w głównych ośrodkach ceremonialnych.Potem, w 1973 roku, Coe odkrył niewielką sztabkę wypolerowanego hematytu w San Lorenzo i uznał, że mogła służyć jako część kompasu.Znaleziono ją w warstwie datowanej na około 1000 roku p.n.e., co sugeruje, że Olmekowie wiedzieli o magnetyzmie ziemskim prawie na 1000 lat przed Chińczykami.Jednak podczas prac polowych w Izapa w styczniu 1975 roku autor znalazł dowody, że mieszkańcy tego miasta nie tylko znali magnetyzm, ale także kojarzyli go z instynktem odnajdywania drogi przez żółwie morskie.Taki wniosek wynika z faktu, że około 30 metrów na południowy wschód od głównej piramidy znaleziono dużą rzeźbę głowy żółwia, wykonaną z bazaltu bogatego w magnetyczne żelazo i wykończoną z taką precyzją, że wszystkie magnetyczne linie siły zbiegają się na pysku żółwia.Chociaż w Izapa nie znaleziono więcej magnetycznych kamieni, są tam przynajmniej dwa inne wizerunki żółwia.Jednym z nich jest rzeźba niedaleko wschodniej ściany głównej piramidy, mająca kształt odwróconej żółwiowej skorupy, która - napełniona wodą podczas pory deszczowej - mogła stanowić pozbawioną tarcia powierzchnię, na której unosiłaby się swobodnie igła magnetytowa.Drugim jest wielki ołtarz w formie żółwia na zachodnim końcu ceremonialnego boiska, na którego północnej ścianie znajduje się płaskorzeźba brodatego mężczyzny stojącego w łodzi unoszącej się na falach.O tym, że Izapanie byli żeglarzami i przez długi czas utrzymywali stosunkowo regularne kontakty z miejscami tak odległymi jak Ekwador, świadczą podobieństwa ceramiki znajdowanej w tych dwóch rejonach.Trudno sobie wyobrazić, że nie zauważyliby podczas takich podróży wielkich migracji żółwia czarnego, wędrującego między wybrzeżem Gwatemali i wyspami Galapagos.Nie trzeba też wielkiej wyobraźni, by przypuszczać, że pewność nawigacji żółwi zrobiła na nich wrażenie i że porównali ją z właściwościami magnetytu ułatwiającymi nawigację.Czy morskie kontakty Izapa obejmowały podróże przez Ocean Spokojny, w tym momencie nie da się wykazać, chociaż Meggers - między innymi - wykazała uderzające podobieństwa między Olmekami a Chińczykami dynastii Szang
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
