Dean Louise Coraz dalej od siebie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyszedł268z pokoju i zszedł na dół po wyłożonych grubym chodni�kiem schodach, pochylając się z uwagi na wąską klatkęschodową.Starał się jak mógł, by wymknąć się młodemu czło�wiekowi z recepcji i był już niemal za drzwiami, kiedymłodzian zawołał:- Monsieur! Monsieur!George obrócił się z wysiłkiem.- Może przechować pański klucz? Zazwyczaj tak ro�bimy.George podszedł do kontuaru i podziękował, zaciska�jąc zęby.- Monsieur?- O co znów chodzi?- Pada deszcz.Parasol?- Nie.Mam czapkę, dziękuję.Czapka w zupełnościwystarczy.I George wyszedł na wąski chodnik, grzebiąc w kie�szeni w poszukiwaniu swojej tradycyjnej czapki z dasz�kiem, po czym wyciągnął ją z dumą.Wcisnął na głowęi odwrócił się do drzwi, pokazując ją przez szybę recep�cjoniście.Skręcił w ulicę, przy której stał hotel.Drobna mżawkasprawiała mu przyjemność.W prześwitach między bu�dynkami widział bateaux-mouches, sunące po Sekwanieze stłoczonymi wewnątrz ludzmi.Zaglądając do kilku re�stauracji i barów, dostrzegł w jednym bądz dwóch ko�minki z otwartym paleniskiem i nisko zawieszone lampyi stwierdził, że cieknie mu ślinka.Na kolację zje apetycz�ny kawał steku.Pas de cheval, merci.Jeanette mówiła, żetak się prosi o niepodawanie koniny.Pas de cheval, po�wiedział, robiąc unik, by nie popchnąć kobiety w średnimwieku.Na chodniku wystarczało miejsca tylko dla jedne�go przechodnia.269Z jaskrawo oświetlonego sklepu z zabawkami wyłoniłasię młoda kobieta z wózkiem spacerowym, z trudem poko�nując stopień dzielący ją od chodnika.George pospieszyłjej z pomocą, podziękowała mu promiennym uśmiechem,wywołując na jego twarzy rumieniec.Dziecko miało cza�peczkę wciśniętą na kręcone włosy i siedziało w kaloszachz nóżkami skrzyżowanymi dla wygody i bezpieczeństwa,w rączce trzymało drewnianą żyrafę.George ruszył za ni�mi, a kiedy zatrzymali się przy małym parku z huśtawką,zjeżdżalnią i pojedynczą ławką, przystanął również, poczym usiadł i przyglądał się, jak matka huśta dziecko.Kie�dy dzieciak wybuchał śmiechem, on także śmiał się na głosi w ten sposób spędził radosny kwadrans.Matka zdjęładziecko z huśtawki, nakłaniając je do zejścia w paru sło�wach; malec postawił kilka niepewnych kroków i puścił siębiegiem prosto w stronę George'a.Ten wyciągnął ręce,jakby chcąc złapać dziecko, lecz ono wykonało zwrot i po�nownie odbiegło.Siedział z wciąż rozpostartymi ramiona�mi, skupiając całą uwagę na maluchu, bacząc, by nieupadł.Głowę podał do przodu, wysunął koniuszek językana dolną wargę, napiął mięśnie łydek.Gdy matka z dziec�kiem odeszli, wstał i udał się z powrotem do hotelu.Jan zameldował się i czekał w swoim pokoju.Naprośbę George'a recepcjonista wybrał numer pana DeGroota i przekazał słuchawkę George'owi.- Witaj, przyjacielu, myślałem, że już nigdy tu nie do�trzesz.Mówię ci, zjadłbym konia z kopytami! - Młodymężczyzna westchnął ostentacyjnie, co nie uszło uwagiGeorge'a.- Odśwież się, tak, tak, i spotkamy się na doleza, dajmy na to, pół godziny.Znakomicie!Oddał słuchawkę recepcjoniście, rzucając lakoniczne dziękuję", i ruszył ku schodom.Był na drugim albotrzecim stopniu, gdy młody człowiek zawołał:- Pański klucz, monsieur!270George niemal wyrwał mu go z ręki.- Może następnym razem zechce pan o tym pamiętać,zanim minę kontuar.Jestem już starym człowiekiem, wy�świadczyłby mi pan w ten sposób przysługę.- De rien, monsieur, proszę uprzejmie - odparł młodymężczyzna wesołym tonem, powracając do rejestru hote�lowych gości.Dwie kamienice dalej znajdowała się restauracja z kil�koma niewielkimi salami, centralnie umiejscowionym ko�minkiem i menu wypisanym na rozstawionych dookołatablicach, zawierającym zaledwie dwie czy trzy propozy�cje dań.George trochę kręcił nosem.- Wygląda na to, że się nie wysilają.Jan zasugerował, że choć wybór mają niewielki, możepodają to, co potrafią przyrządzać najlepiej.- A tak - odparł George - może tak być, oczywiście.- Posmarował grubo masłem chrupiącą bułkę i zajadał,rozglądając się dookoła, a zwłaszcza strzelając oczamiw stronę dwóch młodych kobiet przy oknie.Restauracja szybko wypełniała się gośćmi, głośne roz�mowy i muzyka w tle zmuszały ich do pochylania się nadblatem stołu, żeby słyszeć się nawzajem.Jan zamówił dlaGeorge'a słodkie białe niemieckie wino, a także butelkęczerwonego.- Nie dam rady wypić takiej ilości, przyjacielu.- Będę ci pomagał.- Sporo tego wina.Spodziewasz się towarzystwa? -George ruchem głowy wskazał stolik przy oknie i kilka�krotnie uniósł brwi.- Hę?Jan patrzył, jak George rozrywa małą saszetkę cukrui wsypuje niemal całą jej zawartość do kieliszka, mieszając271rękojeścią noża.Pochwyciwszy spojrzenie Jana, Georgepokręcił głową.- Za kwaśne, wszystkie te wina, robią je za kwaśne.Dlaczego nie można wyprodukować przyjemnego, słod�kiego, tego nie pojmuję.Jan skinął na kelnera i powiedział:- Beaumes de Venise, s'il vous pla�t.- Co powiedziałeś?- Dostaniesz wino, które przypadnie ci do gustu.- Tylko nie kolejne!- Dlaczego?- Czyżby było tu tanio? To miejsce skojarzyło mi sięz czyimś prywatnym salonem.- Po co przejmować się pieniędzmi? Poza tym, ja sta�wiam.George potrząsnął głową.- Nie mogę na to pozwolić, przyjacielu.No a twojażonka, nie ma ci za złe, że wypuściłeś się na męskiweekend?Jan pociągnął haust wina, wypijając trunek niemal dodna.Czerwone wino - jak krew [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz