Nieskończonoć Holly Jane Rahlens

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Usiadł znów na sofie, ostrożnie otworzył fiolkę i powąchał płyn o barwie koniaku&Nieskończoność& Ten smarkacz Moritz Teichgr�ber o niczym nie miał pojęcia.Perfumy byłybardziej niż ładne.Były absolutnie& nie do odparcia& Woń wieczności.Finn wąchał fiolkę przez kolejną minutę lub dwie, następnie zatkał ją, schował do kosmetyczkii dopił herbatę.Rozsiadł się wygodnie na sofie i otworzył pamiętnik na ostatnich dwóch stronach.Pismo było drobniutkie, litery stłoczone.Eliana zapewne od początku wiedziała, że tego dnia będziemiała dużo do opowiedzenia, i czuła się w obowiązku zmieścić to na ostatnich dwóch pustychstronach pamiętnika.Jeszcze nie przetłumaczył tego fragmentu.Zachował go na ostatek, ale nie tylkodlatego, że znajdował się na końcu czy był trudny do odczytania.Był też najtrudniejszy doprzetłumaczenia pod względem emocjonalnym.To całe podekscytowanie, pomyślał.Te wszystkieobietnice.Sobota, 24 kwietnia 2004Moritz przyszedł wczoraj wieczorem na imprezę do Johanny.Oto co się wydarzyło.Najpierw jakby ignorowaliśmy się nawzajem.Rozmawiał z chłopakami, a ja z koleżankami.Ale kiedy siedziałamw ciemnoczerwonym fotelu, usiadł obok mnie.Byliśmy ściśnięci, nasze uda się stykały i tak dalej, ponieważ fotel jest taknaprawdę przeznaczony dla jednej osoby.Rozmawialiśmy, głównie o niczym szczególnym, na przykład o Londynie i o tym,co robiliśmy podczas przerwy świątecznej, i tak dalej, kiedy starszy brat Johanny, David, który bawił się w DJ-a, puściłpiosenkę Kelly Clarkson A Moment Like This.Uwielbiam tę piosenkę, więc powiedziałam: Och, uwielbiam tę piosenkę ,a wtedy Moritz zapytał, czy mam ochotę zatańczyć.Zaczęłam chichotać, ponieważ nie pamiętam, żebym kiedykolwiekwcześniej tańczyła wolny taniec z chłopakiem.Chyba uznał, że mój chichot oznacza tak , bo wziął mnie za rękę.Mojadłoń była cała spocona i trochę się zawstydziłam, ale pomyślałam, że może on też ma spoconą dłoń, i okazało się, że takbyło, więc nie miało to znaczenia.Prawą ręką objął mnie w talii, a ja położyłam lewą dłoń na jego ramieniu i zaczęliśmytańczyć.I zanim się zorientowałam, tańczyliśmy bardzo, bardzo blisko i wiedziałam, że serce bije mi bardzo szybko, alejego też, i dziwnie było wiedzieć, że dwa serca biją tak szybko tak blisko siebie.A wtedy on coś do mnie powiedział, ale nieusłyszałam co, i przyciągnął mnie bliżej i szepnął mi do ucha.Poczułam na uchu jego gorący oddech, ale mile gorący,ekscytująco gorący.Moje ucho chyba nigdy nie czuło nic tak gorącego i ekscytującego jak jego usta. Nieskończoność,tak? , powiedział i musnął ustami moją szyję.A ja dostałam gęsiej skórki, na całym ciele, nie tylko na szyi.I powiedziałam: Uhm.Oma Uschi dała mi je w zeszłym roku na urodziny , a on odparł: Masz fajną babcię , a ja powiedziałam: No ,a Kelly Clarkson śpiewała: Nie mogę uwierzyć, że mi się to przydarzyło , a ja też nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje, boon mnie pocałował.W skali od jednego do dziesięciu, gdzie dziesięć oznacza zabójczo cudowny , a jeden już nigdy, przenigdy , dałabymtemu pocałunkowi może sześć i pół.Po pierwsze, Moritz jakby rzucił się na mnie, kiedy mnie całował, a ja prawie straciłamrównowagę.A sam pocałunek był nieporadny.Jakby było w nim za dużo śliny, za dużo języka, za dużo zębów obijającychsię o zęby i za silny smak piwa, które pił.Trochę się więc rozczarowałam.Właściwie bardzo się rozczarowałam.Pózniejpowiedziałam o tym Johannie, a ona powiedziała: Szkoda, bo jest naprawdę cudowny , a ja powiedziałam: Powinnamsię domyślić.Czego można się spodziewać po kimś, kto nazywa się Moritz Teichgr�ber?.Wystarczy.Teraz muszę się skupić na zdobyciu nowego pamiętnika, bo ten się prawie skończył, a poza tym muszę kupićprezent urodzinowy dla Roberta.Za chwilę idziemy na zakupy.Madeline i ja spotykamy się z Mamą na targu, gdzie onaspotyka się ze swoimi przyjaciółkami, Kobietami w Czerni, i w każdą sobotę pije z nimi latte.Poważnie.Nigdy nie widziałamich ubranych w inne kolory! Czerń, czerń, czerń i czasem odrobina szarości.Nieważne.Mama idzie ze mną i Madeline do Dusenhuber, żeby poszukać czegoś dla Roberta.Mama mówi, żepowinniśmy wspierać małe księgarnie, a nie te wielkie sieciówki, które monopolizują rynek, ale ja powiedziałam, żeDusenhuber ma przyjemne skórzane sofy, na których można się wyciągnąć i czytać. I mają też latte! , powiedziałam. Wspaniale , powiedziała Mama i przewróciła oczami. A do tego powiedziałam mają dział science fiction.Chociażmuszę przyznać, że nie wyobrażam sobie, jak Robert czyta to wszystko.Samo spojrzenie na okładki przyprawia mnieo dreszcze.Zwłaszcza amerykańskich książek, a właśnie te najczęściej czyta Robert.Na wszystkich okładkach sąnapakowani faceci w opiętych koszulkach, którzy albo celują z broni, albo wymachują mieczami, a w tle zawsze cośwybucha.A jeśli na okładce jest już jakaś kobieta, to półnaga i z wielkim biustem, który zawsze wylewa się ześredniowiecznej kolczugi-gorsetu.Finn nie mógł się powstrzymać od śmiechu.Miała rację! Widział takie książki.Mieli kilkaegzemplarzy w Górze Lodowej i w Nowej Bibliotece Kongresu w Waszyngtonie.Istotnie, nieprzedstawiały żadnej wartości artystycznej.I zwykle nie ukazywały też trafnie przyszłości.Kolejna rzecz, której nie rozumiem: dlaczego na tych wszystkich książkach są średniowieczne symbole, skoro akcjadzieje się w przyszłości? Miecze i zbroje, i kolczugi.I dlaczego muszą być takie wojownicze? Zapytałam kiedyś Roberta,dlaczego tak jest.A on odpowiedział: Bo science fiction jest dla facetów, a faceci lubią walkę.To pewnie prawda. Aleto nie fair powiedziałam bo nie miałabym nic przeciwko temu, żeby poczytać o przyszłości i różnych naukowychrzeczach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz