Syndrom Anastazji Clark Mary Higgins

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Funkcjonariusz policji dworcowej pełni jeszcze służbę.Przypomniał so�bie, że dziewczynka zgadzająca się z opisem wyszła z dwiema kobieta.- Mogły ją zabrać wszędzie - szepnęła Susan.- Jacy ludzie nie zabra�liby zagubionej dziewczynki na policję?- Niektóre kobiety zabierają zgubione dziecko najpierw do domu i py�tają mężów, co powinny zrobić - odrzekł porucznik.- Proszę mi wierzyć,o wiele lepiej, jeśli tak właśnie się stało.Znaczyłoby to, że jest bezpieczna.Nie chciałbym, żeby Jamie wędrowała dzisiaj samotnie po Manhattanie.W święta na ulicę wylęga mnóstwo zboczeńców, rozglądających się za dzieć�mi, które zgubiły się rodzicom.- Zapewne dojrzał zgrozę na twarzy Susan,ponieważ szybko dodał: - Postaramy się nadać apel przez radio i pokazaćjej zdjęcie w wieczornych wiadomościach.Ta cała Tina mówi, że Jamie znaadres mieszkania i numer telefonu.Może zechciałaby pani tam poczekać?To tylko kilka przecznic stąd.Zawieziemy panią radiowozem.Młody policjant oglądał telewizję w salonie.Susan obeszła mieszka�nie i zauważyła miskę z resztą zaschniętych płatków kukurydzianych nastole w kąciku śniadaniowym obok ułożonych w stosik książeczek do ko�lorowania.Mniejsza sypialnia.Niezaścielone łóżko, odcisk głowy napoduszce.Jamie spała tu tej nocy.Złożona koszulka nocna na krześle.Susan podniosła ją i przytuliła do siebie, jakby miała nadzieję, że dziew�czynka się zmaterializuje.Córeczka była w tym pokoju zaledwie kilkagodzin wcześniej, ale Susan nie czuła jej obecności.Krtań jej się zacisnęła, usta drżały, a w piersi wzbierało histerycznełkanie.Podeszła do okna, otworzyła je i wciągnęła ustami świeże powie�trze.Opuściwszy wzrok, zobaczyła ruch na Siódmej Alei.Po lewej stro�nie przy Central Park South stał równy rząd dorożek.Oczy Susan za�mgliły się, kiedy ujrzała, jak jakaś rodzina skręca z Siódmej Alei naCentral Park South.Matka i ojciec szli z przodu, za nimi maszerowałatrójka dzieci.Dwaj chłopcy popychali się nawzajem, mała dziewczynkaposuwała się tuż za nimi.Wigilia.Susan i Jamie miały być tu dzisiaj razem.Zamierzały spędzićrazem wyjątkowy dzień.Nagła irracjonalna myśl przemknęła Susan przezgłowę: Może Jamie nie poszła jednak z tymi kobietami.Może byłagdzieś sama.Policjant dal się oderwać od telewizora i uważnie zanotował miejsca,które mu podała.- Zadzwonię do pana porucznika - obiecał.- Przeczeszemy całą Pią�tą Aleję.Susan schwyciła płaszcz.- Ja też.Jamie bardzo bolały nogi.Szła, szła i szła.Najpierw liczyła każdąprzecznicę, aż zorientowała się, że na tabliczkach na rogach są numeryulic.Czterdzieści trzy, czterdzieści cztery.Nie podobało jej się tutaj.Niebyło ślicznych wystaw w sklepach, a panie, opierające się o ściany czydrzwi, wyglądały podobnie jak Tina.Jamie pilnowała się, żeby iść blisko tatusiów, mamuś i innych dzieci.Nauczyła ją tego mama: Jeśli się kiedykolwiek zgubisz, zawsze idzz kimś, kto ma dzieci".Dziewczynka jednak nie chciała rozmawiać z ty�mi ludzmi.Chciała dalej bawić się na niby.Wiedziała, kiedy dotarła do Pięćdziesiątej �smej ulicy, poznała to posklepach.Właśnie tu zamawiali sobie pizzę.W tym kiosku tata kupowałgazety.Mieszkanie znajdowało się przy tej ulicy.Jakiś mężczyzna podszedł do Jamie i wziął ją za rękę.Usiłowała musię wyrwać, ale nie mogła.- Jesteś sama, prawda, moja droga? - wyszeptał.Nie chciał wypuścić jej ręki.Uśmiechał się, lecz i tak wyglądał strasz�nie.Nie mogła dojrzeć jego oczu, tak były wąskie.Miał na sobie brudnąkurtkę, a spodnie wisiały na nim luzno.Jamie czuła, że nie może mu sięprzyznać, iż jest sama.- Nie - odparła szybko.- Mama i ja jesteśmy głodne.Pokazała pizzerię, a kobieta, która właśnie stała przy ladzie, popatrzy�ła w jej stronę i tak jakby się uśmiechnęła.Mężczyzna puścił dłoń Jamie.- Myślałem, że potrzebujesz pomocy.Jamie zaczekała, aż przeszedł na drugą stronę ulicy, po czym zaczęłabiec ku jej końcowi.Kiedy była trzy domy dalej, zobaczyła, że pod kamie�nicę, w której ostatnio mieszkała, zajeżdża radiowóz.Przez minutę poczu�ła przerażenie, że policjanci przyjechali zabrać i ją,.potem jednak z ra�diowozu wysiadła kobieta, weszła do domu, a samochód odjechał.Dziewczynka otarła oczy grzbietem dłoni i powiedziała sobie, że płaczto dziecinada.Obok kamienicy przeszła ze spuszczoną głową.Nie chciała, by kto�kolwiek ją zobaczył, a może zatrzymał i również zabrał do więzienia.Zakupy były jednak bardzo ciężkie.Gdy Jamie minęła budynek, przysta�nęła na minutę i wsunęła paczkę za kamienne kwietniki.Może na razienikt tego nie zabierze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz