CHRIS TVEDT MIKAEL 05.Kršg mierci (2010)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To Morten �lekjaer zrobił ze mnieprzestępcę, zleceniodawcę brutalnej napaści na Gerd Garshol.Teraz nieżył, a wraz z jego śmiercią zniknęła ostatnia szansa, aby prawda ujrzałaświatło dzienne.Zmierć przypieczętowała kłamstwa Mortena �lekjaerana mój temat, na zawsze wyryła je w kamieniu, a wszelkie mojenadzieje, by rozgryzć tę sprawę, przepadły.Nie miałem dalszychplanów, nie widziałem innych możliwości.Zostałem pokonany szach-mat a co najgorsze, wszystko z powodu moich pochopnychdziałań. ROZDZIAA 17Synne wściekła się na wieść o tym, co się stało.Zwymyślała mnie,wyzwała od idiotów i zagroziła wypowiedzeniem.Miała rację, więczacisnąłem zęby, pochyliłem głowę i wysłuchałem jej wiązanki.A ponieważ nie wiedziałem już, jak ratować siebie, skupiłem się naratowaniu Arona S�rvika.Zamknąłem się w maleńkim gabinecie,zmusiłem do zapomnienia o własnych problemach, odgrodziłem oddzwoniących telefonów, trzaskających drzwi, wchodzących orazwychodzących klientów i znów zatonąłem w aktach sprawy.Niełatwo było się w niej zorientować.Przeczytałem pierwotnywyrok sądu apelacyjnego w nadziei, że znajdę tam zachętę do dalszejpracy, zestawienie dowodów, na których oparł się sąd, ale pomogło mi totylko w niewielkim stopniu.Aawa przysięgłych nie uzasadnia na piśmieswojej decyzji w kwestii winy, więc sam wyrok często dotyczy jedynieniezbędnych aspektów wymierzenia kary.Tak było też w tymprzypadku.Przy jednej z nielicznych okazji, gdy wyściubiłem nos z pokoju, bywypić kawę z Synne, wylałem przed nią swe żale.Wzruszyłaramionami. Nie widzę, w czym problem.I tak chyba musisz przebrnąć przezwszystkie dokumenty? Oczywiście.Muszę je odkurzyć w płonnej nadziei, że podwudziestu pięciu latach znajdę coś pominiętego przez innych.Nie o tochodzi, Synne.Chodzi o to, że zanim zacznę marzyć o znalezieniuczegoś użytecznego, muszę mieć ogólne rozeznanie w faktach.Muszęumiejscowić sprawę w czasie i przestrzeni. To znaczy, gdzie co się wydarzyło i kiedy? Tak, i właśnie to sprawia mi największą trudność.Spodziewałemsię, że któryś śledczy sporządził podsumowanie albo oś czasu, zebrałjakieś dokumenty pomocnicze, ale nic takiego nie mogę znalezć.Straszny w tym wszystkim bajzel. Wiem, czego ci trzeba, Mikael powiedziała Synne. Czego? Aplikanta.Serdecznie się zaśmiała.Nie wydawało mi się to zabawne, ale jąrozumiałem.Przez lata, gdy dla mnie pracowała, musiała wykonywaćwłaśnie taką pracę, więc stwierdziłem, że zasłużyła na tę chwilęwesołości.Czasy się zmieniły.Kupiłem pisak i rolkę białego papierui wziąłem je do domu.W internecie znalazłem mapę Vest�y, którąstarannie przerysowałem, a następnie nałożyłem na nią budynki, drogii najważniejsze formacje przyrodnicze.Ostateczny produkt nie był możeidealnym odwzorowaniem rzeczywistości, ale wystarczał na mojepotrzeby.Nazajutrz zabrałem mapę do kancelarii i powiesiłem ją naścianie nad biurkiem.Pod nią przymocowałem długi pas białego, czystego papieru.Pośrodku narysowałem czarnym pisakiem grubą kreskę.Zastanowiłemsię, po czym po lewej stronie dorysowałem poziomą linię.Nad niąumieściłem datę 26 sierpnia 1984 roku i godzinę 5:00 wczesny ranekdwa dni przed zabójstwem Anne.Następnie podzieliłem linię na czterydni, a potem godziny.Zacząłem wyszukiwać informacje.Najpierw skupiłem się nazeznaniach świadków.Obie ofiary, Anne i Siri, dostały każda swójkolor, odpowiednio zielony i żółty.Aronowi przydzieliłem czerwony.Zakażdym razem, gdy znalazłem informację na temat któregoś z nich,zaznaczałem odpowiednim kolorem punkt na mapie, a następnie na osiczasu.Gdy mapa zapełniła się punktami, połączyłem je kreskami.W tensposób mogłem uwidocznić, jak ważne osoby poruszały się w czasiei przestrzeni.Pracowałem od wczesnego ranka do póznego wieczoru,więc białe kartki na ścianie zaczęły się wolno zapełniać.Synne zajrzałado mnie kilka razy, lecz widząc, co robię, uśmiechała się szerokoi wychodziła.Przez parę dni ciężko pracowałem.Z nadejściem weekendu czułemsię wyczerpany i trochę zdołowany.Harówka w kancelarii pomogła mizapomnieć o procesie, lecz teraz nagle koszmar powrócił.Nie mogłemznieść myśli o powrocie do domu.Przez otwarte drzwi słyszałem głosSynne rozmawiającej przez telefon.Raz głośno się zaśmiała, po czymnastała cisza.Włożyłem płaszcz, a następnie mimowolnie zajrzałem dojej gabinetu. Koniec na ten tydzień, Mikael? Tak. Zawahałem się chwilę. Może pójdziemy na piwo, co? Sorry, ale nie mogę.Jestem już umówiona. Ze Sveinem? Tym opalonym? Nic ci do tego, Mikael. A więc ze Sveinem.Rzuciła we mnie długopisem, a ja wyszedłem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz