Gauze Jan Brazylia 02 Brazylia mierzona krokami

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zapłaciłem milerejsa i po chwili siedziałem nawąziutkiej ławeczce, wśród gwarnego tłumu, złożonego przeważnie z kolorowych.Murzyni,Mulaci, Kreole, ubrani odświętnie, szczelnie wypełnili wszystkie miejsca, tłocząc się, wy-krzykując, wołając wzajemnie, śmiejąc i jedząc bez przerwy łakocie.Produkcje akrobatów, komiczne wyczyny i niewybredny dowcip dwu klownów wywo-łały huragany śmiechu i oklasków.Brunatny niedzwiedz prowadzony przez Cygana tańczył wtakt piszczałki, a smagła Carmen wywoływała zachwyt popisami na koniu, lecz najbardziejzdumiał i zachwycał wszystkich Mosca żelazny człowiek.Gdy wszedł na arenę we fraku, krótkich, aksamitnych, czarnych spodniach i słomianymkapeluszu, przywitały go gorące oklaski, a pózniej zaległa cisza.Za nim szedł Murzyn, niosąckwadratowy stolik, na którym postawiono talerz z befsztykiem, w którym tkwiło kilkanaścieszpilek, butelkę z naftą, szklaneczkę, kwadratowy kawałek mydła, parę kamyczków wielkościorzecha laskowego oraz na deser kawałki szkła okiennego.Następnie poproszono parę osób zwidowni o zbadanie przyniesionych artykułów.Mosca, to znaczy Mucha, rozejrzał się dookoła, zdjął kapelusz, ukłonił się szarmanckowidowni, po czym założył serwetkę pod szyję i siadłszy na krześle rozpoczął konsumowaćznajdujące się na stoliku frykasy.Spałaszował befsztyk wraz ze szpilkami, następnie wypiłszklaneczkę nafty, zagryzł kawałkiem mydła, a na deser połknął parę kamyczków i kawałekszkła chrupiąc je głośno.Widownia podziwiała jedzącego w głębokim milczeniu.Gdy skończył posilać się, przyniesiono mu na tacy kawałek rozżarzonego węgla drze-wnego, który położył sobie na języku i zaczął obchodzić widownię, podając ów węgiel dozapalania papierosów.Sensacja była olbrzymia.Wrażenie niebywałe.Widzowie wstawali z miejsc, bili brawo,krzyczeli ze zdumienia. Ach, Minha Nossa Senhora wzdychała gruba Murzynka. O meu Deus, jak on musi cierpieć stękała inna.A Mosca obchodził całą arenę chuchając na węgiel, żeby nie zagasł i podawał ogieńpalaczom.Przedstawienie dobiegało końca.Orkiestra złożona z bębna, paru trąbek, harmonii igitar grała pożegnalnego marsza.Kłaniając się Mosca wycofywał się z areny.Publicznośćzachwycona widowiskiem biła rzęsiste brawa.Po wyjściu z cyrku przechodząc obok drugiego namiotu służącego za kulisy przypad-kiem natknąłem się na Moscę, który czymś wzburzony klął w nienagannej portugalszczyznie.Padały mocne, soczyste słowa i nagle ku swemu największemu zdumieniu usłyszałem wypo-wiedziane najczystszą polszczyzną, nasze rodzime psiakrew.Czyżby pan Mosca był Pola-kiem? Może nazywa się Mucha?Nazajutrz po śniadaniu udałem się do cyrku, gdzie pokraczny karzeł poinformowałmnie, że Mosca zajmuje pokój w hotelu Par� i tam właśnie można go zastać.Hotel Par�był niedaleko i gdy się tam zgłosiłem, dowiedziałem się, że Mosca kończy właśnie śniadanie.Za chwilę w hallu ukazał się średniego wzrostu i wieku mężczyzna o twarzy nieco nalanej.Zanim otworzył usta, już wyczułem w nim rodaka. Czy mam przyjemność spotykać słynnego pana Moscę? zapytałem po brazylijsku. Proszę, czym mogę służyć?Wtedy zapytałem po polsku: Czy pan jest Polakiem? Ależ tak, jestem Polakiem, nazywam się Muszyński, ale że to dla Brazylijczyków zatrudne słowo, więc nazwałem się Mosca. To rzekłszy ujął moją rękę w obie dłonie i serde-cznie nią potrząsnął.Byliśmy obaj wzruszeni i pragnąc swobodnie porozmawiać wyszliśmy na ulicę, kieru-jąc się w stronę zacienionego skweru, gdzie usiedliśmy na ławeczce ciesząc się dzwiękami imelodią rodzinnej mowy.Pan Muszyński pochodził z Poznania, a z zawodu był masarzem.W młodych latach wy-ruszył w świat, przechodząc różne koleje losu.Był cieślą okrętowym, fryzjerem, handlowałkoprą, pełnił obowiązki tłumacza w niemieckim konsulacie, wreszcie zatrudnił się w cyrku,gdzie po wielu niewiarygodnych udrękach dostosował organizm do sztuczek cyrkowych,połykając różne świństwa, które mogłyby położyć z miejsca do łóżka przeciętnego człowieka.Gdy go zapytałem o niektóre wyczyny, spojrzał nieco nieufnie, po czym widać uspokojonywysunął biały i sztywny jak z kauczuku język. Widzi pan, jaki mam biały język? To na skutek długotrwałego lapisowania.Pociąga-jąc przez dłuższy czas język watą zamaczaną w roztworze argentum nitricum, spowodowałemzupełne znieczulenie jego powierzchni, tak że mogę na nim kłaść rozżarzony węgiel, któryzresztą od spodu gaśnie, a żarzy się tylko z wierzchu.Ten sposób jednak pozbawił mniesmaku, gdyż brodawki smakowe na języku uległy uszkodzeniu i teraz nie odróżniam octu odmiodu lub mleka, o innych trikach opowiem panu pózniej.Z kolei ja opowiadałem swe przeżycia w Manaus i obecną sytuację.Muszyński słucha-jąc zamyślił się. A może byś pan tak przystał do naszej budy, co?Spojrzałem nań zdziwiony, co prawda nie przyszło mi to do głowy.Na cyrkowca chybanie nadawałem się. Nie wyobrażam sobie, co bym tam mógł robić, chyba udawać klowna.Muszyński uśmiechnął się. Nie to miałem na myśli.Mógłby pan zostać moim asystentem i pomocnikiem.Rozszerzymy program, wprowadzimy nieco atrakcji, np.kuglarstwo i coś może z zakresufakiryzmu, jak przebijanie mięśni szpilkami, łykanie ognia itp.dość łatwe lecz efektownesztuczki.No, co pan o tym myśli? Zastanowię się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz