[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kosztowała nas ta zabawa przeszło trzy tysiące rubli, ale widok tylu jedzących osób był zaiste okazały.Kiedy zaś wśród ogólnej ciszy powstał książę i wypił zdrowie Stacha, kiedy zagrała muzyka, nie wiem już jaki kawałek, ale bardzo ładny, i stu pięćdziesięciu ludzi huknęło: Niech żyje!” - miałem łzy w oczach.Pobiegłem do Wokulskiego i ściskając go szepnąłem:- Widzisz, jak cię kochają.- Lubią szampana - odpowiedział.Zauważyłem, że wiwaty nic go nie obchodzą.Nie rozchmurzył się nawet, choć jeden z mówców (musiał być literat, bo gadał dużo i bez sensu) powiedział, nie wiem, w swoim czy w Wokulskiego imieniu, że.jest to najpiękniejszy dzień jego życia.Uważałem, że Stach najwięcej kręci się koło pana Łęckiego, który przed swym bankructwem ocierał się podobno o europejskie dwory.Zawsze ta nieszczęśliwa polityka!.Z początku uczty wszystko odbywało się bardzo poważnie; coraz któryś z biesiadników zabierał głos i gadał tak, jakby chciał odgadać wypite wino i zjedzone potrawy.Lecz im więcej wynoszono pustych butelek, tym dalej uciekała z tego zgromadzenia powaga, a w końcu- zrobił się przecie taki hałas, że wobec niego prawie oniemiała muzyka.Byłem zły jak diabeł i chciałem zwymyślać przynajmniej Mraczewskiego.Odciągnąwszy go jednak od stołu zdobyłem się ledwie na te słowa :- No, i po co to wszystko?.- Po co?.- odparł patrząc na mnie błędnymi oczyma.- To tak dla panny Łęckiej.Zwariowałeś pan!.Co dla panny Łęckiej?.- No.te spółki.: ten sklep.ten obiad.Wszystko dla niej.I ja przez nią wyleciałem ze sklepu.- mówił Mraczewski opierając się na moim ramieniu, gdyż nie mógł ustać.- Co?.- mówię widząc, że jest zupełnie pijany.- Wyleciałeś przez nią ze sklepu, więc może i przez nią dostałeś się do Moskwy?.- Rozum.rozumie się.Szepnęła słówko, i: takie.nieduże słóweczko i.dostałem trzysta rubli więcej na rok.Żabcia ze starym wszystko zrobi, co jej się podoba.- No, idz pan spać - rzekłem.- Właśnie że nie pójdę spać.Pójdę do moich przyjaciół.Gdzie oni są?.Oni by sobie z Żabcią prędzej poradzili.Nie grałaby im po nosie jak staremu.Gdzie moi przyjaciele? - zaczął wrzeszczeć.Naturalnie, że kazałem go odprowadzić do numeru na górę.Domyślam się jednak, że udawał pijanego, ażeby mnie otumanić.Około północy sala była podobna do trupiarni albo do szpitala; coraz kogoś trzeba było wyciągać do numeru albo do dorożki.Wreszcie odnalazłszy doktora Szumana, który był prawie trzeźwy, zabrałem go do siebie na herbatę.Doktór Szuman jest także starozakonny, ale niezwykły to człowiek.Miał nawet ochrzcić się, gdyż zakochał się w chrześcijance; ale że umarła, więc dał spokój.Mówią nawet, że truł się z żalu, ale go odratowano.Dziś całkiem porzucił praktykę lekarską, ma spory majątek i tylko zajmuje się badaniem ludzi czy też ich włosów.Mały, żółty, ma przejmujące spojrzenie, przed którym trudno by coś ukryć.A że zna się ze Stachem od dawna, więc musi wiedzieć wszystkie jego tajemnice.Po hucznym obiedzie byłem dziwnie zafrasowany i chciałem Szumana pociągnąć trochę za język.Jeżeli ten dzisiaj nie powie mi czego o Stachu, to już chyba nigdy nic nie będę wiedział.Kiedy przyszliśmy do mego mieszkania i podano samowar, odezwałem się :- Powiedz mi, doktorze, ale szczerze, co myślisz o Stachu?.Bo on mnie niepokoi.Widzę, że od roku rzuca się na jakieś po prostu awantury.Ten wyjazd do Bułgarii, a dziś ten magazyn.spółka.powóz.Jest dziwna zmiana w jego charakterze.- Nie widzę zmiany - odparł Szuman.- Był to zawsze człowiek czynu, który, co mu przyszło do głowy czy do serca, wykonywał natychmiast.Postanowił wejść do uniwersytetu i wszedł, postanowił zrobić majątek i zrobił.Więc jeżeli wymyślił jakieś głupstwo, to także się nie cofnie i zrobi głupstwo kapitalne.Taki już charakter.- Z tym wszystkim - wtrąciłem - widzę w jego postępowaniu wiele sprzeczności.- Nic dziwnego - przerwał doktór.- Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego.To, co dla patrzących jest sprzeczne, w nim samym jest najzupełniej konsekwentne.- A czy nie wplątał się w jakie nowe historie?.- spytałem.- Nic nie wiem - odparł sucho Szuman.Umilkłem i dopiero po chwili spytałem znowu:- Cóż z nim jednak w rezultacie będzie?.Szuman podniósł brwi i splótł ręce.- Będzie źle - odparł.- Tacy ludzie jak on albo wszystko naginają do siebie, albo trafiwszy na wielką przeszkodę rozbijają sobie łeb o nią.Dotychczas wiodło mu się, ale.nie ma przecie człowieka, który by w życiu wygrywał same dobre losy.- Więc?.- spytałem.- Więc możemy zobaczyć tragedię - zakończył Szuman.Wypił szklankę herbaty z cytryną i poszedł do siebie.Całą noc spać nie mogłem.Takie straszne zapowiedzi w dzień triumfu.Eh! stary Pan Bóg więcej wie od Szumana ; a On chyba nie pozwoli zmarnować się Stachowi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
