Marks Walki klasowe we Francji

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Okrzyk Niech żyje republika so-cjalnodemokratyczna! uznano za niekonstytucyjny; okrzyk Niech żyje republika! prześlado-wano jako socjalnodemokratyczny.W rocznicę bitwy pod Waterloo jeden z posłów oświadczył: Mniej się obawiam najścia Prusaków niż przybycia do Francji emigrantów rewolucyjnych.Naskargi z powodu terroru, zorganizowanego w Lyonie i sąsiednich departamentach, Baragueyd Hilliers odpowiedział: Wolę terror biały niż czerwony , J aime mieux la terreur blanche quela terreur rouge.Zgromadzenie biło frenetyczne brawa za każdym razem, gdy z ust mówcówrozlegały się epigramaty przeciw republice, przeciw rewolucji, przeciw konstytucji, w obroniemonarchii, w obronie świętego przymierza.Każde naruszenie najdrobniejszych choćby formal-ności republikańskich jak np.zwracanie się do posłów ze słowami: Citoyens! [Obywatele] doprowadzało do entuzjazmu rycerzy porządku.Paryskie wybory uzupełniające 8 lipca, które odbywały się w warunkach stanu oblężenia iprzy wstrzymaniu się od głosu znacznej części proletariatu, zdobycie Rzymu przez armię francu-ską, wkroczenie do Rzymu purpurowych eminencji, a w ich orszaku inkwizycji i terroryzmu55mnichów, wszystkie te nowe zwycięstwa dołączyły się do zwycięstwa czerwcowego i potęgo-wały jeszcze upojenie partii porządku.Wreszcie w połowie sierpnia rojaliści zadekretowali dwumiesięczną przerwę w posiedzeniachZgromadzenia Narodowego, częściowo dlatego, aby asystować przy obradach dopiero co zebra-nych rad departamentalnych, częściowo z powodu znużenia wielomiesięczną orgią swego rojali-zmu.Pozostawili tylko jako zastępców Zgromadzenia Narodowego, jako strażników republiki komisję z 25 posłów, samą śmietankę legitymistów i orleanistów, takich jak Mol� i Changarnier.Była w tym przejrzysta ironia.Ta ironia była głębsza, niż przypuszczali rojaliści.Ci, którym wy-roki historii kazały przyczynić się do obalenia monarchii, którą kochali, mieli z przeznaczeniahistorii utrwalić republikę, której nienawidzili.Odroczenie Zgromadzenia Prawodawczego zamyka drugi okres życia konstytucyjnej republiki,okres jej rojalistycznej bujnej młodości.Stan oblężenia Paryża znów został zniesiony, prasa rozpoczęła na nowo swą działalność.Wczasie zawieszenia pism socjalnodemokratycznych, w okresie ustaw represyjnych i wybrykówrojalistycznych zrepublikanizował się Si�cle , dawny przedstawiciel literacki monarchistyczno-konstytucyjnych drobnomieszczan, zdemokratyzowała się Presse , dawny organ literacki burżu-azyjnych reformatorów, zsocjalizował się National , dawny klasyczny organ republikańskiejburżuazji.W tym samym stopniu, w jakim stawały się niemożliwe jawne kluby, zyskiwały na sile i roz-gałęzieniu tajne stowarzyszenia.Przemysłowe zrzeszenia robotnicze, tolerowane jako spółki czy-sto handlowe, pozbawione znaczenia ekonomicznego, stały się dla proletariatu pod względempolitycznym ogniwami łączności.Dzień 13 czerwca ściął oficjalne głowy różnym partiom półre-wolucyjnym, lecz pozostałym masom wyrosła własna głowa na karku.Rycerze porządku stra-szyli wszystkich okropnościami czerwonej republiki, lecz nikczemne wybryki i hiperborejskieokropności zwycięskiej kontrrewolucji na Węgrzech, w Badenii i Rzymie oczyściły do białości czerwoną republikę.A niezadowolone klasy pośrednie społeczeństwa francuskiego zaczynałyjuż przekładać obietnice czerwonej republiki z jej problematycznymi okropnościami nad okrop-ności czerwonej monarchii z jej faktyczną beznadziejnością.%7ładen socjalista nie prowadził weFrancji lepszej propagandy rewolucyjnej niż Haynau37.A chaque capacit� selon ses oeuvres![Każdemu według zasług!].Tymczasem Ludwik Bonaparte wykorzystywał ferie Zgromadzenia Narodowego dla książę-cych objazdów po prowincji; najgorętsi spośród legitymistów udawali się na pielgrzymkę doEms, do wnuka św.Ludwika38, masa zaś przedstawicieli ludu z partii porządku intrygowała wradach departamentalnych, które właśnie się zebrały.Należało skłonić rady, aby wypowiedziałyone to, czego nie śmiała jeszcze wypowiedzieć większość Zgromadzenia Narodowego, aby po-stawiły nagły wniosek o natychmiastową rewizję konstytucji.Według konstytucji rewizja jej mo-gła nastąpić dopiero w 1852 r.i dokonać jej mogło tylko specjalnie w tym celu zwołane Zgroma-dzenie Narodowe [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz