Matka Hammesfahr Petra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzymał je przed sobą i dlategoAnna podejrzewała, że był skuty kajdankami.Na pewno tak nie było.Dwaj mundurowi zabrali Armina tylko dlatego, żeKlinkhammer nie miał czasu.Klinkhammer i Olgert prowadzili przesłuchanie i mielimizerne wyniki.Mężczyzna, któremu zadawali pytania, uporczywie odmawiałodpowiedzi na choćby jedno z nich.Mogę tylko zgadywać, ile razy puścili mu taśmę z tym O Boże", ile razy go pytali,czy wypowiedział te zdania, ile razy mu powiedzieli w twarz, że to był on.Wiedządoskonale, bo mają świadka, który słyszał, jak mówi właśnie te zdania z do-kładnietaką samą rozpaczą.Nie potrzeba wiele fantazji, żeby sobie wyobrazić, jak mu dopiekali.A on i tak był ukresu sił, własny ojciec wymyślał mu od morderców, obwiniał się o śmierć swojejsiostry i jej dzieci.Przepuszczali go przez całą noc przez wyżymaczkę,312próbowali ostro i po dobroci.Obrabiali go do rana - jak się wyraził Klinkhammer.W czasie, kiedy my gadaliśmy do upadłego, oni próbowali coś z niego wydobyć.Kiedy Jurgen usypiał płacząc, on sie-dział w ich biurze - aresztowany jakopodejrzany o popełnie-nie czynu.A zabawne było w tym wszystkim, że nie mieli wręku nic, absolutnie nic.Mieli tylko zeznanie sprzątaczki, która krótko po siódmej rano 9 września weszła dosali chorych o numerze 205, aby wykonać swoją pracę.Widziała nowego pacjentależącego w łóżku przy oknie.Rudiego Kuhlmanna, który dzień wcze�śniej straciłżonę i dzieci!A przy nim siedział pewien młody człowiek.Poza tym w po�koju nie było nikogo.Młody człowiek przyciskał głowę do piersi pacjenta.Płakał i prosił:- Rudi, powiedz coś! Rudi, powiedzże coś!Wybełkotał:- Nic na to nie mogłem poradzić, Rudi.Chciałem przecieżpojechać, ale Hennes mnie zatrzymał.Rudi Kuhlmann nieruchomo wpatrywał się w sufit, nie re-agował.Dopiero kiedymłody człowiek ujął oburącz jego twarz, mruknął bezgłośnie:- Zjeżdżaj, ty niedojdo.I wtedy ta kobieta usłyszała to pozbawione tchu łkanie, usły�szała dokładnie tesłowa, które my wszyscy słyszeliśmy nie�zliczoną ilość razy:- O mój Boże.Nie mów czegoś takiego.Nie wytrzymamtego.Ja już nie mogę.Udo von Wirth przy łóżku swojego szwagra.O szóstej rano dali mu krótką przerwę i śniadanie.Potem od nowa rzucili się naniego.Milczał przez dwie godziny, pa-trzył w okno, kiedy Klinkhammer i Olgert sięzmieniali, żeby go skłonić do przyznania się.Parę minut po ósmej Udo po-wiedział:- Chcę rozmawiać z Arminem.Muszę mu coś powiedzieć.I będę mówił tylko z nim.313Dlatego Armina zabrano ze szkoły.Siedział jeszcze z Udo w biurze Klinkhammera,kiedy przybyliśmy.Olgert był w bocz�nym pomieszczeniu, przez szczelinę wdrzwiach oddzielających pomieszczenia miał oko na wszystko.Klinkhammer stał nakorytarzu pod drzwiami, z twarzą na pół zakrytą włosami.Robił wrażenie niewyspanego, trzymał papierosa w lewej i plastikowy kubek z kawąw prawej ręce.Kiedy zobaczył, że idziemy, spróbował gwałtownymi ruchami głowyzarzucić swoją rozczochraną grzywę za uszy.Wyglądało to tak, jakby miał nerwowedrgawki.Wzniósł oczy do nieba, wrzucił pa-pierosa do kawy, postawił kubek napodłodze i powiedział:- Tego mi jeszcze brakowało.Przez parę sekund staliśmy w milczeniu.Jurgen patrzył na drzwi.Słychać byłorozmowę za nimi, ale zrozumieć nie można było niczego.Jurgen upierał się, że chcerozmawiać z Armi-nem.- Będzie pan miał okazję, jak stąd wyjdzie - powiedziałKlinkhammer.W jego głosie było słychać wyczerpanie, spoj�rzał na zegarek.- Dajmy mu jeszcze dziesięć minut.Podniósł plastikowy kubek i zapytał:- Chcą państwo także kawy?Jurgen kiwnął głową w imieniu nas obojga.Klinkhammer otworzył drzwi dobocznego pomieszczenia i kazał Olgerto-wi przynieść trzy kubki, po uprzednimzapytaniu:-I jak?- On coś kręci - powiedział Olgert.Klinkhammer wściekły zacisnął usta.- Chyba nie myśli pan na serio, że to Udo - powiedziałJurgen.- Mogę sobie różne rzeczy wyobrazić, ale nie to.Coma pan w ręku na tego chłopaka?Klinkhammer kołysał głową, uporządkował wreszcie swo�je włosy i spojrzał wkierunku Olgerta.- Niewiele.Ale to, co mamy, pasuje.Mamy ten zegar; wisiw pokoju jego rodziców.Mamy dojarkę; ona wytwarza takieodgłosy, jak te, które państwa córka słyszała przy pierwszymtelefonie i opisała nam.Państwa córka powinna tego posłuchać.314- Dojarkę? - spytał poirytowany Jiirgen.Nieporozumienie szybko się wyjaśniło.Kiedy Klinkham-mer wspomniał o telefonie komórkowym i wyraził przypusz-czenie, że za pierwszymrazem nazajutrz rano po zniknięciu Reny rozmówca mógł telefonować z obory, obojejuż wiedzie�liśmy, co miał na myśli.Jiirgen zapadł się w sobie jak przekłuty balon.Zakrył twarz rękami i jęknął:- O mój Boże.- To też mamy - powiedział Klinkhammer z westchnieniem.- A potem jeszcze to wykwintne towarzystwo.Mogli to byćgoście zebrani w domu rodziców Udo na pogrzeb jego siostryblizniaczki i jej dzieci.Spojrzał na mnie, jakby chciał mnie przeprosić.- Dyskretny gwar, tam na pewno nikt nie wrzeszczał.Alekiedy ktoś zostaje w pokoju, żeby jeszcze szybko zatelefono�wać, może się zdarzyć, że jakaś kobieta zawoła: Gdzie ty siępodziewasz?" albo Co ty tam robisz?".Przykro mi.Powinie�nem to zrozumieć wcześniej, o wiele wcześniej.Powinienemto zrozumieć już w piątek.Hennessen upierał się, że Renachciała iść do Udo.Gdybym mu zadał właściwe pytania.Onwtedy naprawdę był na dnie.Do tej pory zdążył się już po�zbierać.Olgert wrócił z tacą, na której stały trzy kubki z kawą.- Ostrożnie - powiedział - gorące.Jurgen pokręcił głową, z twarzą wciąż jeszcze ukrytą w dło�niach.Kiedy wreszcieodjął ręce, wytarł palcami ślady łez pod oczami.Mnie nie było do płaczu.Miałam kluskę w gardle i myśla-łam, że gorąca kawa jąspłucze.Tak się nie stało, także od-chrząknięcie nie pomogło mi odzyskać głosu.Plastikowych kubków rzeczywiście nie dało się prawie utrzymać w rękach.Dziwiłamsię, że się nie topią albo przy-najmniej nie deformują.- Niech pani wezmie przez chustkę - poradził Olgert, wi�dząc, że przekładam kubek z ręki do ręki.Pomruk za drzwia-315mi to narastał, to cichł.Klinkhammer znowu spojrzał na zega-rek.Tych dziesięćminut, o których wspomniał, dawno minę�ło.To było nierealistyczne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz