Przybywa jedziec Liparulo Robert(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zajęci byli rozmową - o czymś zabawnym, jak można byłosądzić po uśmiechach i chichocie - ale w języku, którego Brady nie rozumiał.Zatrzymali sięprzy drzwiach i ten, który miał wolne ręce, wstukał kod na klawiaturze.Zbyt szybko, żebyBrady mógł zobaczyć.Mężczyzna otworzył drzwi i przytrzymał je dla swojego towarzysza.Następnie sam wszedł i drzwi zaczęły powoli się zamykać, tak samo jak wtedy, kiedy Bradyobserwował je przez lornetkę.Samozamykacz hydrauliczny zamontowany do ościeżnicygwarantował, że w końcu się zatrzasną, choć nie spieszyły się.Brady przykucnął, przekroczył krzewy, chwycił się muru i opuścił.Opadł na chodnik,lądując na palcach.Dwie sekundy pózniej przyciskał klatkę piersiową i policzek do ścianyprzy drzwiach, które od framugi dzieliło jeszcze czterdzieści centymetrów.Przez szczelinę dobiegały głosy.Były blisko.Brady wyjął dwa kamyczki z kieszeni, przyłożył je do ust i przycisnął do nich gumędo żucia.Ugniótł ją palcami, zadowolony z rozmiaru i twardości oklejonego nią kamyka.Niepatrząc, wsunął dłoń za krawędz ościeżnicy.Nikt nie wrzasnął.jeszcze.Małym palcem namacał wnękę, w którą wchodziła zapadka.Wetknął tam kamykoklejony gumą i cofnął rękę.Jeśli po zamknięciu i zaryglowaniu drzwi zapalała się lampka, i jeśli wchodzący bylidość zdyscyplinowani, żeby na nią zważać, no cóż, wtedy będzie niewesoło.Systemyzabezpieczeń były jednak tylko tak skuteczne, jak uważni byli ludzie z nich korzystający, aczujność z czasem ulega osłabieniu.Teraz na to właśnie liczył.Drzwi się zamknęły.Nie rozległ się trzask ani elektroniczny sygnał.Poczekał trzydzieści sekund.Pociągnął za klamkę, ale drzwi nie drgnęły.Poczuł uciskw żołądku.Szarpnął mocniej.Drzwi ustąpiły z cichym kliknięciem.Zerknął szybko dowewnątrz, ale nie zobaczył nikogo.Wszedł do środka stopą przytrzymując drzwi.Wewnątrznie było klawiatury, na skrzydle zaś zamontowany był drążek naciskowy.Drzwi miały zazadanie powstrzymać intruzów z zewnątrz raczej niż zagradzać wyjście.Wygrzebał gumę ikamyki z wnęki zatrzasku i wyrzucił je na bruk.Pomieszczenie było ciemne, oświetlone jedynie znakiem wyjścia nad drzwiami.Czekał, aż oczy przyzwyczają się do mroku.W powietrzu unosił się zapach stęchlizny i rdzy.Powoli jego oczom ukazało się pomieszczenie wielkości osiedlowego sklepiku.Całe z betonui kamienia.Monstrualnych rozmiarów stary bojler, taki sam piec i różne inne sprzętymajaczyły w cieniu dalszej części pomieszczenia jak przyczajone zwierzęta.Nieco bliżejniego stały puszki oblepione zaschniętą farbą, drewniane skrzynie i narzędzia ogrodnicze,które odnalazły już chyba swoje miejsce wiecznego spoczynku.Otoczenie przywiodłoBrady emu na myśl atrakcję disneyowskiego parku rozrywki, bardzo wiernie odtworzoną.Nicnatomiast nie zagradzało mu drogi do drzwi na lewej ścianie.Te też były metalowe, ale niecozardzewiałe i powgniatane.Obok nich w ścianie umieszczona była skrzynka bezpiecznikowa.Podszedł do drzwi i pomacał ich krawędz.Przylegały mocno pomimoprowizorycznego wyglądu.Za skrzynką odnalazł klawiaturę.Gumowe przyciskipodświetlone były od wewnątrz.Poczuł raczej niż usłyszał głuchy pomruk.Cofnął się o krok w obawie, że stare drzwi zaraz ustąpią pod ogromnym naporem.Wtedy zdał sobie sprawę, że dzwięk dobiega zza drugich drzwi, z zewnątrz.Rozległ się piskhamulców.Po podjezdzie wtoczyła się ciężarówka.Brady podbiegł do bojlera i skrył się zanim.Tam ciemność była nieprzenikniona.Zewnętrzne drzwi otwarły się na oścież.Dowewnątrz wpadły oślepiające promienie słońca.W wejściu pojawiła się rozmyta sylwetkamężczyzny, lecz zaraz się cofnęła.Zagrzechotał łańcuch.Zaskrzypiały zawiasy i drzwiuderzyły w bok ciężarówki.Rozległ się warkot niewielkiego silnika: podnośnik hydrauliczny.Pojedynczy ostry dzwięk sprawił, że skóra Brady ego napięła się: szczeknięcie,gardłowe i wściekłe.- Freya! - krzyknął mężczyzna.Brady wcisnął się jeszcze głębiej za bojler.Przykucnął i zamknął oczy.Nie byłowłaściwie powodu, żeby miał dojść do takiego właśnie wniosku, ale on wiedział.Po prostuwiedział: byli tu.Zledzili go aż tutaj.Coś załomotało na zewnątrz.- Uważaj! - odezwał się ten sam ostry głos.Ktoś wymamrotał przeprosiny.Brady podniósł się i spojrzał pomiędzy dwiema rurami.Do środka wszedł mężczyzna, na początku widać było jedynie kontury jegoprzysadzistej sylwetki podświetlone słońcem.Podszedł do skrzynki i otworzył ją.Bradydostrzegł zrobioną na drutach wełnianą koszulę, szal z futra narzucony na masywne ramiona ipasma długich włosów.Przybysz odwrócił głowę w momencie, kiedy wewnętrzne drzwiotwarły się z kliknięciem.W sercu Brady ego zakrzepła kostka lodu, która ścinała mu krew wżyłach.To wiking.Inny mężczyzna wszedł do środka, ciągnąc metalowy wózek.Kółka szczęknęły opróg.Na wózku leżały cztery transportery dla psów, w jakich przewozi się zwierzęta wlukach bagażowych samolotów.Plastikowe, z otworami w górnej części boków, zamykane nadrzwiczki z chromowanej kratki.Zwiatło bladło w miarę, jak powoli zamykały się drzwi.Psy zaczęły warczeć.Jeden zaszczekał, inne zaraz się przyłączyły.W mgnieniu okazaczęły wściekle ujadać, jakby walczyły o zdobycz.Wiking podniósł dłoń, żeby zatrzymać mężczyznę z wózkiem.Spojrzał na psy iwepchnął palec przez kratkę drzwiczek.- Er eitthva� a�? - spytał.Obrócił się twarzą w stronę bojlera i zbliżył się o krok.Zatrzymał się, powoliprzesuwając wzrokiem po sprzętach.- Szczury - odezwał się tamten z włoskim akcentem.- Czasami koty się tu za nimizapędzą.Wiking się nie poruszył.Po piętnastu sekundach obejrzał się na psy, które nadalszalały.- Hattu? essu! - powiedział.Cztery sylaby zabrzmiały jak strzał z bicza.Zwierzęta natychmiast się uspokoiły.Jedno zaskomlało, po czym również ucichło.Znów obrócił się do bojlera.- Er einhver h�r? - spytał.Potem odezwał się głośniej - Daj mi latarkę.- Nie mam - padła odpowiedz.W głosie drugiego mężczyzny pobrzmiewała frustracja.- Affrettarsi! Arjan czeka!Wiking się zbliżył.Brady ostrożnie opuścił się na podłogę, aż położył się płasko nabrzuchu.Przylgnął ciałem do podstawy bojlera.Była szorstka, tłusta i śmierdziałaprzypalonym mięsem.Drobnymi ruchami przyciskał się jeszcze mocniej, jakby chciał sięstopić z metalem.Przyszła mu na myśl obietnica, jaką złożył w drodze do Oakleyów.Zachprosił go: Nie pozwolisz, żeby ten człowiek z psami cię dopadł.Dobra?.Dobra, Zach.Staram się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz