(Roza znad fiordów 30) Czerwony księżyc Bente Pedersen

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Roza roześmiała się na samo wspomnienie.- Lubisz Davida, prawda? - spytała, kiedy w końcu przestali sięśmiać.-Jest moim Dad.Oczywiście, że go lubię.- Daisy też lubiłeś?- Oczywiście.Już chciał dodać, że Daisy była jego Mum, ale nie zrobił tego.Wiedział, że nie to Roza pragnie usłyszeć.Ze nie dlatego zadajemu te wszystkie pytania.- Tak, lubiłem Daisy - powiedział.- I jeśli chcesz wiedzieć, czylubię dziadka, to tak, jego też lubię.Dziadka Harta.- Kiedyś mnie też lubiłeś - uśmiechnęła się Roza.- Ale nie bójsię.Nie zamierzam zmuszać cię do jakichkolwiek deklaracji.Zbyt długo się nie widzie-151liśmy - westchnęła.- Może w ogóle nie powinniśmy do tegowracać? To było tak dawno temu.Co ci z tego przyjdzie? Niechcę, żebyś zmienił o nas zdanie.- Tajemnice mają to do siebie, że zawsze wychodzą na jaw.Wcześniej czy pózniej, ale wychodzą.Roza zastanawiała się, czy Anders po prostu to czuł, czy teżwiedział to z lektur.Miała nadzieję, że nie przemawiało przezniego jego własne doświadczenie.- Wiesz, dlaczego Margaret i David cię przygarnęli?- Ona nie powinna mieć dzieci - powiedział Anders.Nagle jegotwarz zrobiła się pusta.Bardzo przeżył śmierć Daisy.- Pamiętasz pierwsze lata w Anglii?- Trochę - powiedział Anders, wzruszając ramionami.-Pamiętam gospodarstwo w Cheshire.Konie.Liama.Daisy była wWalii, tam urodziła dziecko.Byłaś przy niej.Ale potem niewróciłaś.Pamiętam, kiedy ją przywiezli.Max pojechał po nią ipo dziecko.Pamiętam, że było to najmniejsze dziecko, jakie wżyciu widziałem.A kiedy umarło, to nagle wszędzie zrobiło sięcicho.Daisy płakała.A David wrócił z Norwegii.Ale ty niewróciłaś.Uciekłaś z jakimś mężczyzną, z banitą.I wtedy Olezgodził się, żeby mnie przygarnęli, podpisał jakiś papier izostałem synem Daisy i Davida.Dano mi na imię Andrew.- To nie było tak - zaprotestowała Roza.-Nie?- W każdym razie nie dokładnie tak.Nie wszystko pamiętasz, wkońcu byłeś wtedy dzieckiem.- Ale teraz jestem dorosły - powiedział Anders.Siedział naskałach i śledził nurkującego w morzugłuptaka.Siedzące na skałach ptaki wyglądały niezdarnie, alew powietrzu zamieniały się w baletnice.152Zwinne i silne.I odważne.Kiedy leciały w dół ku wodzie, nicnie było w stanie ich powstrzymać.Nie było w nich cieniastrachu, jedynie pogarda dla śmierci.Przecinały powierzchnięwody niczym strzała, by po chwili pojawić się na powierzchni ztrzepoczącą w dziobie rybą.Anders czuł się właśnie jak ta ryba.Podobnie jak ona, niczego nie rozumiał.- Teraz jestem dorosły, Rozo.Zrozumiem.Czego wówczas niewiedziałem? Czego mi nie powiedzieliście?- Kiedy byłyśmy młodsze, ja i Daisy byłyśmy trochę do siebiepodobne - powiedziała i niemal odruchowo dotknęła policzka.- Zwyjątkiem tego, oczywiście.Anders nigdy się nad tym nie zastanawiał, ale chybarzeczywiście tak było.Daisy też miała rude włosy, może niecobardziej kręcone niż włosy Rozy.Roza natomiast miała szerszątwarz niż Daisy, ale niewątpliwie było między nimi dużepodobieństwo.Również z figury, obie były niskie, drobnejbudowy.- Daisy rodziła w K�f jorden.Dziecko umarło.Ja i Davidodbieraliśmy poród.To było straszne.Nikt nie mógł jej pomóc.Była bardzo drobna, ja mam szerokie biodra, ona była niezwyklewąska.Anders jest mężczyzną, co on może o tym wiedzieć, pomyślała.Daisy była jego Mum.Nie przyglądał się jej biodrom.Była dlaniego matką, nie kobietą.- Lekarze odradzali jej kolejną ciążę.Ale ona postanowiła daćDavidowi syna.To miał być jego syn.Nawet jeśli ona nie była wstanie go urodzić.Anders słuchał jej oniemiały.153- Zwróciła się z tym do mnie - mówiła Roza dalej.- I w końcuuległam.Zgodziłam się.Obiecałam, że David będzie miał syna.-Ale jak? - wyszeptał Anders.Roza spojrzała na niego.A jak myślisz? - mówił jej wzrok, alenic nie powiedziała.Anders zacisnął usta.Nie wierzył jej.To niemożliwe.Rozanigdy by czegoś takiego nie zrobiła.David też nie, ani jegoukochana Mum.Nigdy, przenigdy!- W zamian miała zabrać ciebie z K�f jorden.Bardzo mi na tymzależało.Byłeś jeszcze mały.Chciałam zapewnić ciwykształcenie, przyszłość.Roza zamilkła.Wpatrywała się w morze, patrzyła na ptaki,wracając w myślach do tamtych okropnych miesięcy, kiedy tozawiodła wszystkich swoich najbliższych, wszystkich, którzy jejkiedykolwiek zaufali.Kiedy sprzedała się na wąskim łóżku wzimnym pokoju.Cierpieli oboje, ona i David.Jego ból był takduży, że niemal się w niej zakochał.W ten sposób się bronił.Tłumaczył sobie, że nie wykorzystał jej, tylko ją kochał.Dla niej było to obojętne.Bo ona miała tylko jedno wyjście, tyle że wtedy była zbytnaiwna, żeby to zrozumieć.Nie znała jeszcze świata.Dla niejistniał tylko K�f jorden, i Alta, i wyspa dziadków, położona jedendzień żeglugi od brzegu.- Zaszłam w ciążę.Ja, ty i Max ruszyliśmy przez morze.Tyzostałeś wysłany do Cheshire, mnie Daisy zostawiła u siostryLiama, w Irlandii, sama zaś wróciła do Walii.W stosownymczasie urodziłam syna Davida.- To nie było tak - zaprotestował Anders.- To nie mogło takbyć.154- Za wcześnie po niego przyjechała.Był zdrowym dzieckiem.Ty byłeś mniejszy, kiedy się urodziłeś.- Pogrążyła się w żałobie.Roza wzruszyła ramionami.- Nic mi o tym nie wiadomo.Wiem tylko, że bardzorozpaczałam.Dlatego zabroniłam sobie o nim myśleć.Nigdy onim nie myślę.Nie jako o moim synku.Jeśli już, to jako odziecku Daisy.Nawet bardziej jej i Davida.Bo on nigdy nie byłmoim dzieckiem.To jest ta wielka tajemnica.W ten sposób zna-lazłeś się w Anglii.Tak trafiłeś do Mum i Dad.- Było mi u nich dobrze.- Cieszę się.- Nie wróciłaś! - powiedział, wysuwając do przodu brodę, takjak ona to robiła, kiedy była na kogoś obrażona.Tak jak to robiLily, i Mikey.Teraz ten sam ruch rozpoznała u niego.I uznała, żeto nie w porządku, bo przecież co on miał z nią wspólnego?- Uznałam, że tam będzie ci najlepiej.Jedyne, co rodzinaHartów miała mi do zaproponowania, tó powrót do domu.DoKafjorden.Seamus zaproponował mi małżeństwo i wyjazd doAmeryki.Wybór wydał mi się oczywisty.- Nie wyszłaś za niego za mąż?- On był już żonaty - powiedziała Roza i w krótkich słowachopowiedziała mu także i tę historię.- Do końca jego życiaudawaliśmy, że jesteśmy mężem i żoną.- A teraz wyszłaś za jego brata? -Tak.-1 żadne z was nie uważa, że to dość dziwna sytuacja?-Po tym co przeżyłam? - zażartowała, zamiast muodpowiedzieć.155- A Dad? David? Nic do niego nie czułaś?- Coś może czułam - powiedziała, próbując wrócić pamięcią dowspomnień, które przecież nie zniknęły, chociaż z trudemdocierały na powierzchnię.- Był przystojny.Inżynier Warren.Czarny anioł.Lubiłamprzystojnych mężczyzn.Taka wtedy byłam.Tylko to, co piękne,miało wartość.Wszystko inne można było wyrzucić.Janależałam do tej ostatniej kategorii, dlatego zawsze się dziwiłam,jeśli ktoś, kto był przystojny i elegancki, raczył mnie zauważyć.- A on? - drążył Anders.Przed oczyma miał zmiażdżony kieliszek od szampana i krewna dłoni Davida.- Nie wiem - odpowiedziała Roza szczerze.- Jeśli chceszwiedzieć, spytaj jego.- Być może to zrobię.- Nie wolno ci go nienawidzić!-Trudno mi w to wszystko uwierzyć - powiedział Anders,kręcąc głową.- Gdyby tak naprawdę było, to jest to obrzydliwe [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz