Voller Eva Ukryta brama

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To był Fitzjohn!Zewnętrznie mocno się zmienił.Nieco bardziej korpulentny i łysy, z gęstymibokobrodami, krzaczastymi brwiami i zębami, które wyglądały zupełnie inaczej niż u mojegodawnego lokaja.Prawdopodobnie jota w jotę przypominał prawdziwego brata księcia regenta,przy czym nie miałam żadnych złudzeń co do tego, co naprawdę stało się z tym biedakiem.Jegostatek spoczywał zapewne na dnie Atlantyku, inaczej Fitzjohn nie mógłby przecież zająć jegomiejsca.Fakt, że właśnie w ten szczególny wieczór a dokładnie w przyszłą sobotę, wtedybowiem rozpocznie się soir�e w Carlton House wrócił do domu po długiej podróży,z pewnością harmonijnie wpisze się w dalszy przebieg wydarzeń.Bo gdy książę regentrzeczonego wieczoru na oczach wszystkich nagle i niespodziewanie pożegna się z tym światem,kolejny następca tronu będzie na szczęście już na miejscu. Aktorów książąt, królestwo na teatr& .Przez chwilę, która zdała mi się wiecznością, gapiłam się na Fitzjohna, on zaś, jakbywyczuł to ponad czasem i przestrzenią, skierował wzrok wprost na mnie.Jego oczy niemalprzewiercały mnie na wylot.Przeszył mnie dreszcz.To wszystko nie było prawdziwe, to siędopiero miało wydarzyć, ale lustro dawało wstrząsające wrażenie rzeczywistości.Potem Fitzjohn objął ramieniem swego rzekomego brata i podał mu puchar z winem.Kark zaczął mnie swędzieć.Nie, palić ogniem! Chciałam się odwrócić, ale potem zorientowałamsię, że niebezpieczeństwo pochodzi z lustra.Mój wzrok mimowolnie przylgnął do pucharu.Wino! Musiało być zatrute!Prinny ujął puchar i zamierzał się z niego napić. Nie! krzyknęłam w duszy i jakby mnie usłyszał, bo opuścił rękę z kielichem i sięobejrzał.Ktoś w sali sądząc po pełnej przepychu liberii, ktoś w rodzaju mistrza ceremonii zwoływał gości na przedstawienie na tarasie.Przez otwarte drzwi balkonowe widać byłopołykaczy ognia i żonglerów.Ze wszystkich stron napływali goście, aby zająć dobre miejsca.Obłoki ognia i latające stożki mieszały się, tworząc migotliwe tło, które ze względu na całkowitybrak głosu sprawiało upiorne wrażenie.Ponieważ patrzyłam na tę scenę z góry można powiedzieć, z lotu ptaka wszystkowidziałam doskonale.Nie tylko początek przedstawienia na tarasie.Przede wszystkim samąsiebie.Przynajmniej przez chwilę, potem widok zasłoniła mi otyła, wysoka kobieta w czerni.Alebyłam pewna, że się nie mylę.Byłam tam.Czy też może: będę tam.Przycisnęłam rękę do pulsującej tętnicy na szyi. Co jest? usłyszałam dobiegający z kąta szept Sebastiana. Nic odparłam matowym głosem.Jak urzeczona patrzyłam w lustro.Otyła kobieta poszła dalej, więc znów dobrze siebie widziałam.Na marginesiezarejestrowałam, że mam na sobie tę prześliczną suknię, którą wybrała dla mnie Iphy i w którejwyglądałam lepiej niż dobrze.Gorączkowo poszukiwałam wzrokiem Sebastiana i Jos�, alenigdzie ich nie dostrzegłam.Potem mój wzrok przylgnął na powrót do mojej własnej postaci, bonajwyrazniej w lustrze coś zamierzałam zrobić.Cała w bieli ogólnie rzecz biorąc, całkiemniezły widok szłam wprost do księcia regenta i Fitzjohna.Prinny witał mnie z promiennymuśmiechem.Położył mi rękę na ramieniu i, co było widać po jego twarzy, powiedział miłykomplement.Fitzjohn przewiercał mnie wzrokiem.Prinny ponownie podniósł kielich i chciał sięnapić.A ja&& usłyszałam za sobą ruch.I to w rzeczywistości, nie w lustrze.Obróciłam sięprzestraszona, zapominając, że obiema rękami trzymam lustro.Wskutek mojego gwałtownegoruchu odczepiło się od ściany i spadło na podłogę, gdzie przy wtórze ogłuszającego brzękurozprysło się na tysiąc kawałków. Milady! W otwartych drzwiach pokoju pojawiła się postać w upiornie białej nocnejkoszuli.Pani Fitzjohn gapiła się na mnie jak na zjawę w filmie grozy. Pani żyje i ma siędobrze! Mówili, że pani umarła! Wstrząśnięta spojrzała na kawałki lustra. Dobry Boże! Toprzynosi nieszczęście.Roześmiałam się odrobinę sztucznie. Mam nadzieję, że nie mnie. Z posępną miną potrząsnęła głową. Dobrze, że nie ma tu mojego męża.Byłby niepocieszony, był bardzo przywiązany dotego lustra.Stara rodzinna pamiątka, wie pani. Mogę się założyć mruknęłam.Szukając pomocy, obejrzałam się na Sebastiana, którypodniósł się z fotela i pospiesznie stanął u mojego boku.Pani Fitzjohn najwyrazniej dopiero teraz go zauważyła. Och, milordzie wyjąkała. Pan też żyje! Co za szczęś�liwe zrządzenie losu! A kto pani powiedział, że nie żyjemy?Jej twarz przybrała wyraz zmieszania. Każdy tak mówi.Wydaje mi się, że nawet w gazecie pisali.Powiedziano, że państwozostali zabici przez jakichś opryszków podczas podróży na wieś [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz