Levy Marc Zodziej cieni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skamieniałem, chciałem cośzrobić, ale nie byłem w stanie nawet kiwnąć palcem.Mój cieńpowinien pozostać równie nieruchomy, jednak uniósł ramiona,podczas gdy ja trzymałem je wzdłuż tułowia.Głowa cieniapochylała się w prawo i w lewo, potem obróciła się profilemi choć trudno w to uwierzyć, pokazał mi język.O tak! Można się śmiać i bać równocześnie, jedno wcalenie wyklucza drugiego.Cień wyciągnął się u mych stópi przekrzywił, padając na tekturowe pudła.Przemykał międzyskrzyniami, położył rękę na jakimś pudle, jakby się o nieopierał. Czyj ty jesteś? wydusiłem z siebie. A czyj miałbym być? Jestem twój, jestem twoim cieniem. Udowodnij mi to! Otwórz to pudło, a sam się przekonasz.Mam dla ciebieprezent.Zrobiłem trzy kroki do przodu, a cień się odsunął. Nie, nie to na wierzchu.Już je otwierałeś.Wez lepiej to,które jest pod spodem.Zrobiłem, jak mówił.Przestawiłem pudło z góry napodłogę i otworzyłem to, które leżało pod nim.Było pełnezdjęć, których nigdy dotąd nie widziałem to były mojefotografie zrobione w dniu, kiedy się urodziłem.Wyglądałemjak wielki pomarszczony korniszon, tylko nie byłem zielonyi miałem oczy.Nie spodobałem się sobie i ten prezent niewydawał mi się szczególnie interesujący. Popatrz na następne zdjęcie! upierał się cień.Ojciec przytulał mnie i wpatrywał się we mnie, a na jegotwarzy ujrzałem uśmiech, jakiego nigdy nie widziałem.Podszedłem do okna, żeby dokładniej przyjrzeć się jego twarzy.Jego oczy były rozpromienione, jak w dniu ślubu. Widzisz szepnął cień kochał cię od pierwszej chwilitwego życia.Może nigdy nie potrafił dobrać słów, które by towyraziły, ale to zdjęcie mówi więcej niż najpiękniejsze zdania,jakie mógłbyś usłyszeć.Patrzyłem na to zdjęcie i czułem się coraz lepiej, widzącsiebie w ramionach ojca.Wsunąłem je do kieszeni piżamy, żebyzatrzymać je przy sobie. A teraz usiądz, musimy pogadać oznajmił cień.Usiadłem po turecku na podłodze.Cień przyjął tę samąpozycję, naprzeciwko mnie, i miałem wrażenie, że odwrócił siędo mnie plecami, ale to był tylko figiel spłatany przez promieńksiężyca. Masz bardzo rzadki dar, musisz się z tym pogodzići nauczyć się nim posługiwać, chociaż teraz cię to przeraża. Ale po co? Cieszysz się, że zobaczyłeś to zdjęcie, prawda?Nie wiem, czy cieszyć się wyrażało mój stan,z pewnością jednak zdjęcie malca w ramionach taty dodało miotuchy.Wzruszyłem ramionami.Powiedziałem sobie, że skoronie daje znaku życia, odkąd się wyprowadził, to widocznie niemoże.Taka miłość nie mogła zniknąć w ciągu paru miesięcy.Z pewnością wciąż jeszcze w nim była. Właśnie o to chodzi podjął cień, jakby czytał w moichmyślach. Znajdz dla każdego, komu zabierzesz cień, takieświatełko, które rozjaśni jego życie, zapomniany okruchwspomnień.Niczego więcej od ciebie nie chcemy. Jacy my ? My, cienie szepnął ten, do którego się zwracałem. I naprawdę jesteś moim cieniem? zapytałem. Twoim, Yves a, Luca czy Marqu�sa& co za różnica,umówmy się, że jestem gospodarzem klasy.Uśmiechnąłem się, doskonale rozumiejąc, co ma na myśli.Kiedy ktoś położył mi rękę na ramieniu, krzyknąłemprzerażony, odwróciłem się i zobaczyłem twarz mamy. Kochanie, rozmawiasz ze swoim cieniem?Przez ułamek sekundy miałem nadzieję, że wszystkozrozumiała, że była świadkiem tego, co przeżywałem, ale onapatrzyła na mnie rozczulona i zasmucona.Wywnioskowałemz tego, że nie ma żadnej mocy.Słyszała tylko mój głos nastrychu.Teraz mogłem liczyć na cykl sesji u psychologa.Mama wzięła mnie w ramiona i bardzo mocno przytuliła. Czujesz się aż tak samotny? zapytała. Nie, daję słowo, że nie odparłem, chcąc ją uspokoić.To tylko taka zabawa.Mama przesunęła się na kolanach do okna i zbliżyła twarzdo szyby. Piękny widok.Już od dawna nie zaglądałam na strych.Chodz, usiądz przy mnie i opowiedz mi, o czym rozmawialiściez tym cieniem.Obejrzałem się i zobaczyłem samotny cień mamy tuż obokmojego.Teraz ja objąłem mamę i dałem jej tyle miłości, iletylko potrafiłem. Nie odszedł z twojej winy, kochanie.Zakochał się w innejkobiecie& a ja spadłam z obłoków.%7ładne dziecko na świecie nie ma ochoty słuchać takichzwierzeń matki.To nie mama wypowiedziała te słowa, ale jejcień zdradził mi je na ucho.Myślę, że cień mamy wyznał mi to,żebym uwolnił się od poczucia winy za odejście taty.Zrozumiałem, co cienie chciały mi przekazać i czego odemnie oczekiwały teraz była to już tylko kwestia wyobrazni,a przecież mama wciąż powtarzała, że tej zdecydowanie mi niebrakuje.Przysunąłem się do mamy i poprosiłem, żeby coś dlamnie zrobiła. Napisałabyś do mnie list? List? Ale jaki to ma być list? zapytała mama. Wyobraz sobie, że kiedy jeszcze byłem w twoimbrzuchu, chciałaś mi powiedzieć, że mnie kochasz.Co byśwtedy zrobiła, skoro nie mogliśmy ze sobą porozmawiać? Przecież kiedy cię oczekiwałam, stale mówiłam ci, jakbardzo cię kocham. Tak, ale ja nie mogłem tego usłyszeć. Podobno dzieci w łonie matki słyszą wszystko. Nie wiem, kto ci to powiedział, ale zapewniam cię, że niepamiętam z tego okresu zupełnie nic.Mama dziwnie na mnie spojrzała. Do czego właściwie zmierzasz? Powiedzmy, że chciałaś mi opowiedzieć o wszystkim, coczułaś, żebym zawsze mógł to sobie przypomnieć, i wpadłaś napomysł napisania listu.Oczywiście, przeczytałbym go długo pourodzeniu, a ty życzyłabyś mi w nim wielu rzeczy, dawałabyśmi dwie, trzy rady, żebym był szczęśliwy, kiedy dorosnę. I chciałbyś, żebym teraz napisała taki list? Tak, o to właśnie chodzi, tylko chciałbym, żebyś wcieliłasię znowu w tamtą mamę, która mnie oczekiwała.Czy w ciążyznałaś już moje imię? Nie, nie wiedzieliśmy, czy będziesz dziewczynką, czychłopcem.Wybraliśmy imię w dniu twego urodzenia. W takim razie napisz ten list, nie wymieniając imienia,będzie bardziej autentyczny. Skąd przychodzą ci do głowy takie pomysły? zapytałamama, całując mnie. Rodzą się w mojej wyobrazni! I co, napiszesz? Tak, napiszę ci list, zabiorę się do tego jeszcze dziś.A teraz zmykaj już do łóżka.Szedłem spać, w nadziei że mój plan uda się zrealizowaćdo końca.Jeżeli matka dotrzyma słowa, pierwsza część będziewykonana.Wczesnym rankiem, kiedy otworzyłem oczy, zobaczyłemna nocnym stoliku list od mamy.O podstawę lampy było opartezdjęcie ojca.Po raz pierwszy od pół roku byliśmy wszyscyrazem w moim pokoju.List od mamy był najpiękniejszy na świecie.Należał domnie, teraz i na zawsze.Ale miałem wypełnić ważną misję,więc musiałem się nim podzielić.Mama na pewno by mniezrozumiała, gdybym dopuścił ją do sekretu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz