Bruce Dickinson Przygody Lorda Slizgacza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wsłuchiwał się uparcie w dom, w poczynaniajego mieszkańców i wiatr bijący w wilgotne ściany.Wsłuchiwał się wtrzeszczące od kroków deski na schodach i w korytarzu, w trzykrotneotwieranie drzwi frontowych, w zgrzyt zawiasów w pracowni Iitama, ito dwukrotnie.Leżał nieruchomo, nie śmiać oddychać, przysięgając,że znajdzie Cyntię i zemści się na jej porywaczu.Lokaj wymknął się kuchennym wyjściem obok resztek tego, cokiedyś było drzwiami, zanim wyjechał przez nie lędzwiorotor.Ruszyłteraz już wymarłym ogrodem i dotarł do szopy.Ogrodnik nie zaglądałdo Findidnann już od kilku miesięcy (dziedzic był zbyt biedny, żebymu płacić), nikogo więc w pobliżu nie było.Lokaj pchnął kilkakrotniezardzewiały zamek i drzwi w końcu ustąpiły.Oświetlił latarką puszki iwiadra poustawiane na półkach.Pięć minut pózniej Lokaj chwiejnie dotarł do kuchni z naręczemgarnków, gwozdzi i narzędzi.Ułożył swe przybory terrorystyczne nazlewozmywaku i zajrzał do instrukcji w podręczniku.Szybkowar, środek do zwalczania chwastów.Sprawdziłwszystkie składniki w recepturze.Cukier, zardzewiałe gwozdzie,łożyska kulkowe, taśma gumowa i stary strach na wróble.Na twarzyLokaja pojawił się lekki uśmiech.Cokolwiek tam się kryło, już on tojutro załatwi.na dobre.Lord Iitam przykucnął w niszy hallu, za portretem wuja.Zerkałprzez szczeliny w oczach przodka, który hardo patrzył na wejście.Kucał bez ruchu i widział, jak trzy cienie wymknęły się frontowymidrzwiami o różnych porach nocy; drugi z nich wylewnie przeprosiłwypchanego borsuka.Tylko dwa z nich powróciły przed świtem.XIIIPora ruszyć w drogę Ole, ole, ole, oleeee Brian zygzakował w dół zbocza,śpiewając swą ulubioną piosenkę kibica piłkarskiego i wznosząc kuniewidzialnemu, skrytemu za mgłą księżycowi, pustą butelkę.Gdy dotarł na sam dół, przystanął kiwając się bezradnie.Zabrakło mu słów piosenki.Popatrzył na grzbiet wzgórza, a właściwietrzy grzbiety i przez jego twarz odrętwiałą od alkoholu przebiegłszeroki uśmiech. Ty pójdziesz górą zaczął powoli a ja doliną. Znowuprzerwał, nie mogąc zamarynowanym mózgiem przypomnieć sobiereszty.Brian Taylor ustawił się w bloku startowym.Był znów w szkole,najszybszym stumetrowcem w Motherwell.Przyklęknął we mgle irzucił się naprzód; pokonywał wzgórze. TY P�JDZIESZ G�R! wrzasnął na szczycie. A JADOLIN! jak kamień runął w dół. I BD W. znów krzywyuśmiech .SZKOCJI PRZED TOB! Znów wyrwał w górę zniezwykłą koordynacją i przeskoczył szczyt, lądując twarzą wstrumieniu, w którym lędzwiorotor ciągle nieskromnie tryskał wśródnocy. Kerczum, kerczum, kerczum, pss, kerczum, kerczum, pss.Brian wyłuskał twarz z błota i spojrzał jak urzeczony na pompującąwściekle maszynę. Aa jej, szkoccy budowlańcy.No, synek, widzę, co się storosz. I klepnął go w metalowe brzucho. Dobry Boże! nagle zauważył na biało odziane, z indykiemna głowie, ciało Cyntii leżące w rowie. Mój Boże! wykrzyknął. Zdechła owca! Nie poruszyłsię. To chyba ten parszywy wielkouch i zboczuch Roderick mruknął bez sensu. Jak czyjaś żona nosi kalosze, to się ma ciągotydo owiec. zwrócił się do pustej butelki po whisky. To bywaj,szkocki robotniku drogowy przerwał. A to co?W półmroku zobaczył iskrzące się w wilgotnym powietrzu światło. Czas szybko płynie podczas fajnej zabawy, hę? Jock u McVitieBarcelona, ty zbóju, już otworzyłeś? Podążył ku światłu,rozchlapując błocko w prawie osuszonym przez lędzwiorotorstrumieniu. Zmieniłeś wystrój, Jock zarżał. Plwociny i wióry, co? Zerknął przez wielką dziurę, przez którą ponad wejściem błyszczałojasne światło. Jock? Dokładniej przyjrzał się swemu odkryciu.Przeskakiwał z detalu na detal, aż jego wzrok spoczął na porzuconymstroju potwora. Maskarada, co? zawołał. Dobra, ale żadnychperwersji. Założył strój, nawet garb, jednak zjadł serowe kolczyki,jako że był głodny, a zresztą nie miał przekłutych uszu. Jocky, chłopie, wisisz mi kielicha za to! wrzasnął. Gdzie,cholera, jesteś, Jock? Jooock? Jocky! krztusił się.Przewrócił się w błotnistymstrumieniu zanosząc się śmiechem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz