[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Leczlud zgromadzony wokół mównicy i przed gmachem senatu rzucał naniego gwałtowne obelgi, spodziewając się, że może złoży władze,jaką mu dali żołnierze.Rzucano kamienie.Gdy schodził w otocze-niu żołnierzy i senatorów do kurii, towarzyszyły mu przekleństwa,a kiedy składał ofiarę pragnienia, by wróżba nie była pomyślna.Zarzucono i jego kamieniami, chociaż Julian ciągle chciał ułagodzićtłum dając znaki ręką.Wszedłszy do senatu, przemówił łagodniei rozsądnie.Dziękował za to, że on sam otrzymał tytuł Augusta,a żona i córka Augusty.Przyjął również tytuł ojca ojczyzny; niezgodził się na srebrny posąg.Kiedy szedł z senatu na Kapitol, ludzastąpił mu drogę; tłum odsunięto jednak i odpędzono przy po-mocy mieczy i razów, popartych obietnicą złotych monet, którychliczbę pokazał Julian na palcach, aby wzbudzić zaufanie.Następnieudano się na igrzyska.Lud zająwszy wszystkie bez różnicy krzesłaponowił swoje złorzeczenia w stosunku do Juliana; do obrony mia-sta wezwał Pescenniusza Nigra, o którym mówiono, że już panował.Julian zniósł wszystko ze spokojem i w czasie całego swego panowa-nia odznaczał się wielką łagodnością.Lud jednak ostro napadał na żołnierzy, że dla pieniędzy zabili Pertinaksa.Wiele zarządzeń Kom-modusa, zniesionych przez Pertinaksa, Julian przywrócił, aby pozy-skać życzliwość ludu.O Pertinaksie nie mówił ani zle, ani dobrze, cobardzo wielu ludziom wydawało się sprawą najważniejszą.Ale jestrzeczą pewną, że o zaszczytach dla Pertinaksa nie wspomnianoz obawy przed żołnierzami.Julian nie obawiał się wprawdzie wojsk w Brytanii i Ilirii, aleszczególnie lękał się wojsk syryjskich, dlatego wysłał dowódcępierwszego manipułu i polecił mu zamordować Nigra.Tak więcPescenniusz Niger w Syrii, a Septyrniusz Sewer w Ilirii, wraz z do-wodzonymi przez siebie wojskami, opuścili Juliana.Kiedy doniesionomu o sprzeniewierzeniu się Sewera, Julian zaniepokoił się, ponie-waż nigdy go nie podejrzewał; przybył do senatu i doprowadził douznania Sewera za wroga.Także dla żołnierzy pod wodzą Sewerawyznaczono termin, po którym w razie pozostania przy nim, mielibyć uznani za wrogów.Ponadto wysłano do żołnierzy w poselstwieod senatu byłych konsulów, którzy mieli im doradzić, by odmówiliposłuszeństwa Sewerowi, przekonując ich, że władzę cesarską powi-nien sprawować ten, kogo wybrał senat.Między innymi posłem był We-sproniusz Kandydus, dawny były konsul, niegdyś znienawidzony przezżołnierzy z powodu swej uciążliwej i nikczemnej władzy.Jako następ-cę Sewera wysłano Waleriusza Katulina, jak gdyby można było wyzna-czyć następcę temu, kto miał po swej stronie wojsko.Wysłano takżecenturiona Akwiliusza, znanego mordercę senatorów, który miał zgła-dzić Sewera.Sam Julian kazał wyprowadzić pretorianów na równinęi polecił wybudować wieże oblężnicze; byli to jednak żołnierze takgnuśni oraz wskutek zbytku miejskiego niezdyscyplinowani i tak nie-chętnie odnosili się do służby wojskowej, że za pieniądze wynajęli so-bie zastępców, by ci wykonali powierzone im prace.Sewer zbliżał się do miasta z wojskiem nieprzyjacielskim; Di-diusz Julian, którego lud coraz bardziej nienawidził i wyśmiewał,niczego jednak z gwardią pretoriańską nie dokonał.Julian obawia-jąc się, że Letus sprzyja Sewerowi, polecił go zamordować; chociażdzięki niemu uszedł z rąk Kommodusa, nie okazał mu wdzięcznościza tak wielkie dobrodziejstwo.Równocześnie kazał zgładzić Marcję.Tymczasem Sewer opanował flotę pod Rawenną, a wysłannicy se- natu, którzy obiecali swoją pomoc Julianowi, przeszli na stronę Se-wera.Dowódca pretorianów, Tulliusz Kryspinus, wysłany z flotąprzeciw Sewerowi, został odparty i powrócił do Rzymu.Kiedy Ju-lian dowiedział się o tym, prosił senat, by kapłanki Westy i innikapłani wyszli razem z senatorami naprzeciw wojsku Sewera i z prze-paskami w rękach błagali go o litość, co dla wojsk barbarzyńskichnie miało żadnego znaczenia.Zamiarowi Juliana sprzeciwił się jednakbyły konsul i augur, Plaucjusz Kwintyllus, dodając, że nie powinienrządzić ten, kto nie rnoże zbrojnie stawić oporu przeciwnikowi.Z jego zdaniem zgodziło się wielu senatorów.Didiusz, zagniewanyz tego powodu, domagał się od żołnierzy w obozie, by zmusili senatdo posłuszeństwa lub wymordowali senatorów.Ten plan jednak niezyskał uznania.Skoro bowiem senat z powodu Juliana uznał Seweraza wroga, nie powinno było wyjść na jaw, że znienawidzony jestrównież Julian.Dlatego Didiusz wpadł na lepszy pomysł i przybyłdo senatu prosząc o wydanie uchwały w sprawie podziału władzy,co natychmiast uchwalono.Wszystkim przyszedł wtedy na myśl znak wieszczy, jaki wywołałsam Julian obejmując władzę.Kiedy bowiem konsul desygnowanystawiając wniosek dotyczący jego osoby oznajmił: Uważam, że Di-diusza Juliana należy uznać za cesarza" Julian dorzucił: Dodajtakże Sewera", ponieważ przyjął przydomek dziadka i pradziadka.Zdaniem niektórych, Julian nie miał zamiaru wymordować senato-rów, którzy wydali tyle korzystnych dla niego uchwał.Po uchwalesenatu Didiusz Julian natychmiast wysłał do Sewera jednegoz prefektów, Tulliusza Kryspinusa
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
