Woodiwiss Kathleen E. Wilk i gołębica

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czy nic cię nie obchodzi, co sobie pomyślą? - zapytała.�Przecież to twojarodzina.Wulfgar chrząknął.- Rodzina? W rzeczy samej nie mam rodziny.Widziałaś, jaką nienawiściązieje do mnie siostra.Niczego innego po niej się nie spodziewałem ani też niejestem jej winien żadnych wyjaśnień co do życia, jakie prowadzę.Nieinteresują mnie jej fochy i opi�nie.Jesteś moja i nie zamierzam wyrzekać sięciebie tylko dla�tego, że pojawili się moi krewni.- I nie zamierzasz też mnie poślubić?Wulfgar wzruszył ramionami.- Taki już jestem.Należysz do mnie.To wystarczy.Odwrócił wzrok.Wyraznie był poruszony jej reakcją.Po dłu-giej chwili, gdy żadne z nich nie przerwało milczenia, ponownie odwrócił sięw jej stronę.Ujrzał dwa wielkie jeziora fioletu, z których nie potrafił nicwyczytać.Na ustach Aislinn pojawił się lekki uśmiech.Jej uroda trzymała gona uwięzi niczym mocna pętlica.- Tak, Wulfgarze, jestem twoją niewolnicą - szepnęła.- I je�śli to tobiewystarcza, wystarczy i mnie.Wulfgar ze zdumieniem rozważał przez chwilę jej słowa, ale rozmyślaniaprzerwała mu bezceremonialnie Gwyneth.- Wulfgarze, chyba nie zamierzasz całą zimę karmić wszyst�kich tychdarmozjadów.- Wskazała zgromadzonych w sieni Nor�manów.- Jeśli ich tu186zatrzymasz, pod koniec zimy zajrzy nam w oczy głód.Wulfgar rozejrzał się po dwudziestu wojownikach łapczywie pochłaniającychjadło pochodzące z komór i piwnic Darkenwal�du, po czym znów spojrzał nasiostrę.- Jest ich więcej, ale akurat odbywają patrole.Chronią dwór przednajezdzcami i bandami rabusiów.Chronią mych podda�nych.i ciebie.Nieodmawiaj więc im strawy.Gwyneth podskoczyła ze złości na krześle i popatrzyła na Wulfgara z odrazą.Jeszcze jeden, oprócz jej ojca, uparty męż�czyzna, z którym będzie musiałasię borykać.Czyż jej brat nie ma dość oleju w głq.wie, by dbać wyłącznie osiebie?W chwilę pózniej Aislinn, przepraszając Wulfgara, wstała od stołu i podeszłado Bolsgara.Namoczyła płótna spowijające jego chorą nogę i poleciłaKerwickowi podsycać przez całą noc ogień w kominie, tak by chory niecierpiał chłodu.Gdyby stan Bolsgara pogorszył się, młodzieniec miałnatychmiast obudzić Aislinn.Kerwick chwilę się jej przyglądał.- Czy w takim razie mam przysłać po ciebie Maidę? - za�pytał.Aislinn popatrzyła mu w oczy i ciężko westchnęła.- Ja już nie mam żadnych sekretów.Najgorsza dziewka uli�czna możeskrywać swe grzechy.Ale nie ja.- Roześmiała się żałośnie.- Muszęrozgłaszać o swych uczynkach z najwyższego wzgórza.Cóż więc za różnica,czy pojawisz się osobiście, czy kogoś przyślesz?- A spodziewałaś się prywatności, skoro twój kochanek rządzi ludzmi? -zapytał ostro, spuścił wzrok i zacisnął zęby.- Czyż mam traktować was jakomałżonków? Czego się po mnie spo�dziewasz?Aislinn potrząsnęła głową i rozłożyła bezradnie ręce.187- Kerwicku, czasy sprzed najazdu Normanów nie wrócą.Roz�dzieliły naszatrzaśnięte na głucho drzwi.Zapomnij, że kiedy�kolwiek byłam twojąnarzeczoną.- To nie drzwi nas dzielą, Aislinn, ale mężczyzna - odparł z goryczą.Aislinn wzruszyła ramionami.- Zgoda, mężczyzna, ale on nie pozwoli mi odejść.- Trzymają go przy tobie wyłącznie twoje wdzięki - odparł ze złościąmłodzieniec i wskazał jej suknię.- A ty stroisz się, by jeszcze bardziej gokusić.Gdybyś przestała się myć, gdybyś nie usuwała z siebie potu, zapewneodwróciłby się od ciebie z odrazą.Ale ty jesteś zbyt próżna, by tak postąpić.Aislinn nie zdołała powstrzymać wybuchu śmiechu i Kerwick poczerwieniałna twarzy.Gdy jej wesołość przeciągała się, nie�spokojnie zerknął w stronęWulfgara.Spostrzegł, że rycerz spo�gląda na nich mrocznym wzrokiem znadrogu z piwem.- Aislinn - wycedził przez zęby.- Skończ z tym szaleńczym śmiechem.Czychcesz, by znów mnie wychłostał?Aislinn na próżno próbowała powstrzymać chichot.- Wybacz! - wykrztusiła.- Chyba opętał mnie diabeł.- Zmiejesz się ze mnie! - warknął i założył ręce na piersi.- To mój nędznyprzyodziewek sprawia, że wydaję ci się nędzny i godzien pogardy.Chciałabyśmnie widzieć takim jak on, ten twój normański kochanek.Musiałbym się, jakon, prężyć dumnie niczym kogut o wschodzie słońca.Ale odebrano mi szaty.W co zatem mam się przebrać?Aislinn w jednej chwili spoważniała.Położyła mu na ramieniu dłoń.- Nie o szaty chodzi, Kerwicku, ale o to, że się nie myjesz.Młody Anglosas z żalem strącił z ramienia jej rękę.- Twój kochanek na nas patrzy, a nie chciałbym dzisiejszej nocy znów188zasmakować ani psich kłów, ani smagania batem.Lepiej wracaj do niego ipopraw mu humor.Aislinn skinęła głową i jeszcze raz pochyliła się nad Bolsga�rem, byszczelniej otulić go skórami.Stary rycerz przez chwilę przyglądał się jej zuwagą, po czym uśmiechnął się ze znużeniem.- Jesteś zbyt dobra dla starca,lady Aislinn - powiedział.�Twoja dobroć i łagodny dotyk rozjaśniły mi dzień.- Obawiam się, że to gorączka przemawia przez was, panie rycerzu - odparła,choć jego słowa sprawiły jej wielką przy�jemność.Delikatnie pocałował ją w dłoń, westchnął i zamknął oczy.Dziewka podniosła się z ziemi i nie patrząc już na Kerwicka, wróciła doWulfgara.Gdy szła w jego stronę, nie spuszczał z niej wzroku i dopiero kiedystanęła za jego krzesłem, mogła spojrzeć na niego, sama nie będącobserwowana.Rozluzniony po sutej wieczerzy, okazywał niewiele kurtuazjiswej przyrodniej siostrze, wypytującej go o jego majątek i pozycję na dworzeWilhelma.Zarzucała mu zbytnią pobłażliwość dla rozzuchwa�lonychpoddanych, twierdząc, że tylko rządy silnej ręki zdołają utrzymać ich wryzach.Słysząc te słowa, Wulfgar przeniósł powoli wzrok na rozpartego nakrześle Ragnora.Rycerz naj�wyrazniej był niebywale rad z siebie i zrozmowy, jaką odbył z Gwyneth.- Cieszę się, siostro, że potrafiłaś to tak szybko zauważyć �burknął ponownie,patrząc na Gwyneth.- Rychło przekonasz się, bracie, że jestem bardzo bystra i spostrzegawcza -odparła, krzywiąc usta w uśmiechu.Wzruszył ramionami, sięgnął za siebie, ujął dłoń Aislinn i przyciągnął ją dosiebie.- Nie mam nic do ukrycia.Powszechnie wiadomo, jak żyję i jak zarządzamswym majątkiem.189Ku irytacji siostry zaczął bawić się palcami Aislinn i wodzić dłonią po jejramieniu.Pod jego dotykiem dziewka czuła, że ogarnia ją fala ciepła, a napoliczki występują rumieńce.Z twa�rzy Ragnora zniknął pełensamozadowolenia uśmiech.Napełnił piwem róg po brzegi.Wściekła Gwynethstraciła wątek i umilkła, a Aislinn zastanawiała się, czy Wulfgar nie prowadziz nimi wszystkimi jakiejś gry.Kiedy wstał od stołu, z lekkim uśmie�chemobjął Aislinn i odezwał się do młodego rycerza, Gowaina, który przechwalałsię swymi wyczynami szermierczymi, jakich dokonał tego popołudnia.- To nie twoje umiejętności dały ci zwycięstwo, chłopcze, lecz piękne oblicze- zażartował.- Na jego widok każdy z two�ich przeciwników myślał, żeznalazłeś sobie wreszcie jakąś na�dobną dziewoję, i nie chciał wyrządzaćkrzywdy tej szlachetnej damie, psując ci buzię.Sień zatrzęsła się od śmiechu, a Gowain, choć z zażenowania aż pokraśniał natwarzy, przyłączył się do ogólnej wesołości.Wulfgar wciąż żartował ze swymiludzmi, a Aislinn z niepoko�jem zerkała ukradkiem na obserwującą jąnieustannie Gwyneth.Siostra rycerza miała stalowy wzrok, jakby chciała nimrozerwać serce Aislinn na strzępy.Spojrzenie to stało się jeszcze twardsze, kiedy Wulfgar, obej�mując Aislinnmocno w pasie, pociągnął dziewkę w stronę schodów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz