[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po ślubie z Eleonorą Henryk wyruszył do Anglii, gdzie dzięki odniesionymprzez niego sukcesom militarnym król angielski uznał jego prawa do tronu.Objął go już rok pózniej, tak że Eleonora księżna Akwitanii i Normandii,67 a także hrabina Andegawenii - stała się od tej pory również królową Anglii.Zrobiła zatem niesłychaną karierę, co francuscy propagandyści mieli podczaswojny stuletniej poczytywać jej za zdradę ojczyzny.Jednakże i tym razem jej możliwości wpływu na politykę, przynajmniej wAnglii, były ograniczone, a szczęście małżeńskie ponownie okazało sięnietrwałe.Mimo to urodziła Henrykowi łącznie ośmioro dzieci, z którychwiele pózniej doszło do godności królewskich.Kiedy w 1173 roku jej synowiepokłócili się z ojcem o dziedzictwo, Eleonora, narażając się na niechęćangielskich kronikarzy, stanęła po stronie synów, a przeciw swojemu kró-lewskiemu małżonkowi.Została wówczas uwięziona na ponad dziesięć lat.Wtym czasie Henryk, jak to było w powszechnym zwyczaju, miewał licznemiłostki, wśród nich zaś poważny romans z Piękną Rosamundą.Jej śmierćkronikarze wiązali z aresztem domowym Eleonory.Podawano najrozmaitszemetody, za pomocą których miała zgładzić rywalkę: mówiono, że ją otrułaalbo że posłała do niej wiedzmę, która miała jej położyć na piersi jadowiteropuchy.Utrzymywano też, że kazała ją zamordować w trakcie kąpieli.Ale tepogłoski i wymysły są tylko złośliwymi oszczerstwami.Kiedy Henryk zmarł w 1189 roku, królem Anglii został Ryszard LwieSerce.Zapewnił on matce znaczne wpływy w królestwie.Z bratem Janem miałjednak złe stosunki, kiedy więc w drodze do Ziemi Zwiętej dostał się doniewoli, Jan poczuł, że oto spełnia się wreszcie jego marzenie: korona Anglii.Tymczasem Eleonora poruszyła niebo i ziemię, aby zebrać okup za syna.Do-prowadziła do uwolnienia Ryszarda, tak że mógł on wrócić do kraju.Po jegobezpotomnej śmierci ponownie użyła wszystkich sił, by zapewnić koronę naj-młodszemu synowi.Mimo chaotycznej czasami sytuacji politycznej w Anglii imimo walki o władzę między synami, Ryszardem Lwie Serce i Janem bezZiemi, Eleonora do póznej starości była niezwykle wpływową osobą.Ta niebywała biografia Eleonory Akwitańskiej podniecała kronikarzy jużza jej życia.Snuto liczne legendy, przedstawiając ją jako lekkomyślną i zmy-słową królową trubadurów", to znów jako pozbawioną godności ladacznicę,która zadaje się nawet z poganinem.Opowiadano o niej jako o zazdrosnejtrucicielce lub opętanej żądzą władzy matce, która wysyła synów na wojnę.Kiedy jednak spojrzy się na jej życie bardziej obiektywnie, wydaje się onozdecydowanie mniej ekstremalne.Eleonora Akwitańska była bardzo świadomąsiebie, silną i dzielną kobietą, która chciała zapewnić sobie mocną pozycję napolitycznej scenie swoich czasów.Zawsze jednak pierwszoplanowe68 były dla niej interesy ojczystej Akwitanii.Zaraz potem w hierarchii sprawznajdowało się dobro dzieci i zapewnienie im praw do dziedziczenia.Obajmałżonkowie Eleonory traktowali dumne księstwo jak terytorium stanowiąceelement przetargowy, wskutek czego obydwa małżeństwa się nie udały.Przyczyną nie były tu szczególnie silnie rozwinięte, zdrożne namiętności, cokronikarze (płci męskiej) zarzucali Eleonorze po jej śmierci, traktując zresztąwszelkie przejawy kobiecości jako niebezpieczne i grzeszne.Eleonora dzielilos wielu kobiet, które współdecydowały o polityce zdominowanej - i doku-mentowanej - przez mężczyzn.Przez całe stulecia jej wizerunek kształtowałazła sława gorącokrwistej wiarołomczyni, a towarzyszyły temu na przemianopowieści o rzekomej zdradzie interesów francuskich lub o nieposłuszeństwiewobec króla Anglii. BITWA Z MONGOAAMIPOD LEGNICZWYCISTWO CZY KLSKA?Obrona Wiednia przed nawałnicą turecką w 1683 roku zajmuje ważne miejscew dziejach Europy jako obrona świata zachodniego i jego chrześcijańskiejtradycji oraz jako potwierdzenie suwerenności naszej cywilizacji wobec próbzawłaszczenia jej przez obce władztwo i obcą religię - islam.Podobnieopatrznościowe znaczenie przypisywano przez całe stulecia znacznie mniejdzisiaj popularnej bitwie pod Legnicą w 1241 roku z Mongołami, którzy napoczątku XIII wieku zaczęli zdobywać cały znany wówczas świat, chcąc pod-porządkować go swojemu zwierzchnictwu.Ich ekspansja skończyła się jednakna Zląsku, dalej na Zachód nigdy nie dotarli.Po bitwie pod Legnicą pokonalijeszcze tylko Węgry, siejąc tam przez krótki czas grozę brutalnym terrorem.Czyż więc właśnie starciu pod Legnicą nie należałoby przypisać istotnegoudziału w obronie świata zachodniego przed barbarzyńskimi poganami?Bardzo skąpe zródła poświęcone tej bitwie sprzyjały jej gloryfikacji, gdyżżadne współczesne kroniki nie dostarczają wiarygodnych szczegółów.Dopierodwieście lat pózniej opisał ją obszernie w annałach polski dziejopis, ale jegorelacji nie uznaje się za miarodajną.Niemniej jednak do pewnego stopnia71 można zrekonstruować okoliczności bitwy pod Legnicą.Na początku 1241roku Polskę i Księstwo Zląskie obiegła straszna wieść, że od Wschodu zbliżająsię pod wodzą Batu-chana, wnuka Dżingis-chana, oddziały jezdzców mon-golskich, którzy wcześniej zdobyli już Moskwę i Kijów, a teraz mają spalićrównież Kraków.Główna część wojska poszła na Węgry, mniejszy, ale równiepotężny oddział miał na celu Zląsk.Tamtejszy książę Henryk Pobożny zeswoim wojskiem przeciwstawił się na Dobrym Polu budzącym grozę Mon-gołom.Intruzi tak szybko parli naprzód, że czeskie posiłki, o które Henrykpoprosił, nie zdążyły na czas.Książę oddał życie w bohaterskiej walce, a jegooddziały poniosły sromotną klęskę. Tatarzy" bez trudu pokonali wojska Hen-ryka, ponieważ mieli nad nimi druzgocącą przewagę liczebną.Straty okazałysię olbrzymie, mówi się o trzydziestu tysiącach poległych.Jednakże fakt, że azjatyckie hordy" zawróciły po tej bitwie, zamiast wolnądrogą ruszyć dalej na Zachód, stał się decydującym dowodem triumfuchrześcijaństwa, a księcia Henryka Pobożnego zaczęto już wkrótce czcić jakochrześcijańskiego męczennika
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
