Saga historyczna Smak raju Masterton Graham, Masterton Vicki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Madame Hatte jest moim domowym aniołem wyjaśniał Sacha, wprowadzając Estherdoholu i rzucając swoją pilotkę na krzesło. Każdy kawaler na świecie powinienmieć takiegoanioła jak madame Hatte.Tyle że wszystkim innym się nie poszczęściło, ponieważto ja mammadame Hatte, a nie istnieje nikt, kto mógłby się z nią równać.Madame Hatte ze stoickim spokojem podniosła pilotkę Sachy i zapytała: Kolacja ma być tylko na dwie osoby, monsieur? Tak, na dwie, dziękuję pani odparł Sacha.Przeprowadził Esther przezchłodny, ciemnyhol obity dębowymi deskami.Po prawej jego stronie wznosiły się wspaniałe,dębowe schody.Wysoko nad schodami znajdowało się okno z bursztynowożółtym witrażem w stylu artnouveau.Przedstawiał on obnażoną do połowy nimfę, która tańczy między drzewami,wymachująctrzymanymi w dłoniach kiściami winogron, a za nią biegną roześmiani satyrowie. Dziadek miał, jak to się mówi, gorącą krew zauważył Sacha. Ale byłpierwszorzędnym finansistą, znakomitym producentem szampana i miał też niezwykłepoczuciehumoru.Na początku stare, uznane firmy produkujące szampana nie liczyły się znim za bardzo.Ale pokonał je ich własną bronią, wytwarzając szampana tylko z najlepszychwinogron i przywykorzystaniu najbardziej tradycyjnych metod. Mademoiselle, czy zechce się pani wykąpać? zapytała madame Hatte. Z największą przyjemnością odrzekła Esther. Każę madame Hatte, aby przyniosła ci kieliszek szampana powiedział Sacha.Nie malepszej pory na picie tego trunku niż wieczorna kąpiel. Laurence Signac twierdzi, że najlepiej pić szampana, jedząc wieprzowe parówki.Sacha udawał, że robi zrezygnowaną minę. W takim razie powiem, żeby przyniosła ci tez kilka wieprzowych parówek.Wanna była olbrzymia: żeliwna, pokryta białą emalią, wysoka, wsparta na bardzomasywnychnogach z brązu, miała lśniące, dziwnie wyglądające kurki.Esther głośno się niejpluskała,przesuwając się w różne strony.Z okna łazienki, przez odsłonięte zasłony z błękitnego aksamitu i potrójnąwarstwęśnieżnobiałej koronki, Esther widziała trawniki, które rozciągały się z tyłudomu.Stała ikamienna fontanna pełna sikających wodą cherubinków, kamienne pawie ciągnęłyswoje ogonypo ośmiokątnym ogródku ziołowym.Jedna z kucharek, ubrana w płócienny czepek,zbieraławłaśnie zioła na ich kolację.Dzień już się kończył, była prawie ósma wieczorem.Wydłużone cienie rozciągałysię na całejprzestrzeni aż do drzew.Dom ojca Esther w Newport był prawie trzykrotnie większy niż ten, a tereny wokółniegoznacznie lepiej utrzymane, ale jakoś brakowało mu tej romantyczności Ch�teauDavid, jegoodosobnienia i tej dziwnej, europejskiej melancholii, którą Esther już zaczynałaodczuwać.Możliwe, że była to tylko tęsknota za minionymi czasami, głosami, które jużucichły, zatwarzami, które zniknęły na zawsze.Może chodziło o samotne życie, jakie Sachawiódł tutaj bez żony, dzieci i innych krewnych.Dom taki jak ten potrzebuje dzieci.Wypiła ostatni łyk szampana.(I wierz mi, moja droga Esther, ja naprawdęzaczynam myśleć,że może już nigdy w życiu nie wypiję kolejnej lampki szampana!) Następniewydostała się zwanny i wycierała przed wielkim lustrem, które stało przy oknie.Wciągnęła brzuch.Ciekawe, czy przybrała na wadze.Isabelle przysięgała, żeszampan nie jesttuczący, ale jak zwykle, zapewne wszystko zależało od tego, jak dużo się gopiło.Nóżki cielęce isery też nie mogły być niskokaloryczne.Zastanawiała się też, na ile jest atrakcyjna.Dla wszystkich mężczyzn, a dlaSachy wszczególności.Zawsze uważałam, że mam za duże piersi.Wyglądałabym jednak wyjątkowo dziwaczniebeznich, z tymi szerokimi ramionami.Jeśli miałabym zmniejszać biust, musiałabymtakże zrobićoperację ramion.Ale wtedy wyglądałabym jak rakieta.W każdym razie poczuła się silna, zdrowa i wystarczająco ładna.Tego popołudniana basenieu Signaców opaliła się trochę.Jej skóra połyskiwała delikatnym, złotymodcieniem.Nie lubiłabyć za bardzo opalona; uważała, że wtedy zbytnio rzucały się w oczy jejżydowskie rysy.Rodneypowiedział, że jest śmieszna i w żadnym wypadku nie wygląda na %7łydówkę, zresztąskąd nibymożna by to wiedzieć? Rodney oczywiście nie orientował się, ale ona wiedziaładoskonale.Wjednej z jej szkolnych książek znajdował się obrazek przedstawiający Ruthzanurzoną po pas wzbożu.Gdy Esther opaliła się zbyt mocno, wyglądała dokładnie jak ona.Kiedy skończyła wycieranie, okręciła się w grubą szatę z kapturem, którą dałajej madameHatte, a stopy wsunęła w płaskie kapcie odkrywające palce.Moja droga, powiedziała do siebie, cóż za szyk! Wyglądasz jak szalony mnichRasputin, którywyszedł na popołudniową przechadzkę.W tym właśnie momencie rozległo się pukaniedo drzwiłazienki i madame Hatte zawołała: Mademoiselle? Jest już pani gotowa? Mogę pani pokazać kilka sukien nadzisiejszywieczór!Esther szła za nią przez korytarz.Jej kapcie klapały głośno po dębowejpodłodze.Wwysokich, znajdujących się po obu stronach oknach ujrzała w przelocie ogrody,zabudowaniastajenne i rzędy drzew.Zciemniało się już i otoczenie Ch�teau David przybrałobarwę brudnegofioletu.Madame Hatte wprowadziła ją do ogromnej garderoby, której dwie ściany byłycałkowiciezabudowane sięgającymi sufitu szafami z gładkiego mahoniu.Czuć było naftalinę ikwaśnyzapach szuflad, których nie otwierano przez dwadzieścia lat.Po przeciwnejstronie pokoju stałatoaletka w stylu Ludwika XV, tak bogato złocona i piękna, jak organy w katedrzew Reims.Znajdowały się na niej misternie poukładane szczotki, grzebienie i kryształowerozpylacze doperfum.Pod oknem stał żółty, jedwabny szezlong, z którego zwieszała sięeleganckoudrapowana, biała jedwabna halka.Mam nadzieję, że nie zamierzasz mnie natychmiast upolować , monsieur David,pomyślałaEsther, biorąc do ręki halkę i czując, jak jedwab przepływa jej między palcami.Ostateczniebielizna była całkiem zwyczajna.Może w takim razie Sacha, jako prawdziwydżentelmen, wcalenie oczekuje, że zobaczy ją w tym stroju.Najdziwniejsze w Sachy było to, że imwięcej mówił osobie, tym mniej o nim wiedziała.Był on na pewno intrygujący, żeby niepowiedzieć:tajemniczy.Mogła zupełnie uczciwie powiedzieć, że nigdy dotąd nie spotkałakogoś taktajemniczego.Zaskakującego owszem.Nawet jej matka potrafiła być zaskakująca.Ale nietajemnicza. Czy ten pokój do kogoś należy? zapytała Esther, biorąc do ręki małelusterko.Było zlitego srebra, z wygrawerowanym herbem, takim samym, jaki widziała na butelkachszampanaLouisa Davida: rycerski hełm z wyrastającymi u góry pędami oraz tarcza pokrytazdobieniami wkształcie przepiórek, sztyletów i róż.To normalne, ze żydowska rodzina dopótyupiększa swójherb, dopóki nie przypomina on kosza przygotowanego na piknik.Madame Hatte otwierała szuflady, składając i porządkując ich zawartość. Wszystkie damy z rodziny Davidów korzystały z tego pokoju.Pani hrabina zawszesię tutajubiera, kiedy przyjeżdża do nas z panem hrabią.Są częstymi gośćmi w czasiewinobrania.Esther usiadła przed lustrem przy toaletce, zdjęła kaptur i zaczęła czesaćwłosy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz