DAWID HEWSON THE KILLING 02.Dochodzenie 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chcę,żeby go natychmiast przywieziono na przesłuchanie.Szarpnęła za klamkę drzwi.Zamknięte. Dostarczcie go prosto do pokoju przesłuchań.Strange?Wpatrywał się w zdjęcie, jakby ciągle czegoś nie rozumiał. Strange? powtórzyła. Drzwi? Ach.Wyjął kluczyki, wcisnął guzik pilota, podał jej zdjęcie.Wsiedli.Lund ciągle trzymała telefon przy uchu.Centrala się nie rozłączała.Lund posłuchała, rozłączyła się, wzięła głęboki oddech, po dziecięcemuudała, że wali głową w deskę rozdzielczą, tak jak robił to Mark, gdypowiedziała coś głupiego.Strange patrzył na nią. Nie wracamy do Politig�rden oznajmiła. Dokąd jedziemy? Do Herstedvester.Słyszałeś o nim? Pilnie strzeżony zamknięty zakładpsychiatryczny, z którego nikt nigdy nie uciekł? Spojrzał na nią znieruchomą twarzą, a ona pomyślała, że naprawdę jest trochę zagubiony.No to Jens Peter Raben właśnie ustanowił nowy rekord.Uciekł. 4WTOREK15 LISTOPADA19.52Dotarcie na miejsce zajęło im pół godziny.Strange prowadził ostrożnie,nawet gdy się spieszył.Herstedvester zastali oświetlone rzęsiście niczym liniowiec w nocnymrejsie.Syreny zawodziły.Psy szczekały.Strażnicy więzienni i policjaprzeczesywali zakład i teren wokół niego, ścigając zbiegłego Jensa PeteraRabena.Lund znalazła dowódcę ochrony, obejrzała kilka fragmentów nagrańtelewizji przemysłowej z jego biura przy bramie. Miał się spotkać z dyrektorką kliniki.Pozwalamy im chodzić z blokudo skrzydła medycznego.To niedaleko.Mężczyzna postukał w monitor. To bezpieczne.Nigdy wcześniej nikt stąd nie uciekł.Lund skrzyżowała ramiona i spojrzała na niego. Raben nie jest zwyczajnym żołnierzem, wie pani powiedział, jakbyto była jakaś wymówka. Jeśli ktokolwiek mógł się stąd wydostać. Co w nim jest wyjątkowego? Sami zobaczycie.Dostał się do studzienki kanalizacyjnej.Otworzyłwłaz.Wyszli na zewnątrz.Zdążyło się zrobić bardzo zimno.Mgiełka ichoddechów, oddechów psów obwąchujących teren. Wiecie, jak daleko dotarł? spytał Strange. Ucieka pieszo.Jego zniknięcie stwierdzono od razu.Tam jest ciemnojak diabli, a on jest sam.Na zewnątrz nie ma śladu po żadnym samochodzie.Musi być gdzieś w pobliżu.Trójka funkcjonariuszy stała wokół otwartej pokrywy włazu.Jedenschodził w dół.Z wahaniem.Lund zastanawiała się, czy do niego dołączyć.Schyliła się i palcami w rękawiczce podniosła klucz leżący obok włazu. Wasz czy jego?Nikt nie odpowiedział. Chcę obejrzeć jego celę oznajmiła Lund i ruszyła do budynku.Po ogłoszeniu alarmu wszyscy więzniowie zostali zamknięci w celach.Mężczyzni walili w drzwi, wykrzykując ochoczo.W końcu ktoś się stądwydostał.Poprosiła strażnika, by pokazał jej maleńki pokoik Rabena.W środkubyło bardziej ludzko, niż się spodziewała.Na ścianach wisiały rysunki dziecięce, pewnie syna.Wszystkie o jednej tematyce: żołnierze i wojna.Mężczyzni w zieleni, uśmiechnięci, z podniesioną bronią.Ciemne śmigłowcez duńską flagą zrzucające desant z czystego niebieskiego nieba.Myśliwiec wbarwach maskujących spuszczał bomby na krzyczących wieśniaków wturbanach, wymachujących bronią, gdy ich świat wybuchał we krwi.Zdjęcie Rabena z chłopcem dwu-, może trzyletnim, uroczymblondynkiem wpatrującym się w tatę z uwielbieniem.Pomyślała, że zrobionoje tutaj, w pokoju spotkań.Inne, dawniejsze zdjęcie: Raben z żoną.Onawyglądała o wiele młodziej, piękna, wolna od trosk.Na odwrocie data.Pięćlat temu.Raben nawet wtedy sprawiał wrażenie wymizerowanego i trudnego.Lund przejrzała szuflady, otworzyła trzy książki w miękkich okładkachnależące do Rabena, same thrillery wojskowe.Przekartkowała je.Zajrzała doszafy.Tam inne zdjęcie.Czarno-białe.Raben z żoną może dziesięć lat temu.Oboje młodzi, szczęśliwi, jej głowa na jego ramieniu, on z policzkiem przyjej włosach.Zakochani.Biło to ze zdjęcia.Hałas.Lund spojrzała.W drzwiach stał Strange. Ciągle przeszukują kanały powiedział. Ten koleś jest sprytniejszy,niż sądzą. Co to znaczy, że on nie jest zwyczajnym żołnierzem? Sprawdziłem jego kartotekę.Odbył szkolenie w J�gerkorpset.J�ger.Aowca.Lund słyszała to słowo.To nieuchwytny wojownik.Siłyspecjalne.Nigdy nie interesowała się kwestiami wojskowymi.Nigdy niemusiała. I co? spytała. Tych gości można rzucić gdziekolwiek, a oni sobie poradzą.Tak sąwyszkoleni.Najwyższy stopień survivalu.Nigdy się nie zatrzymują.Nigdysię nie poddają.Trudno będzie złapać tego drania.Lund nie mogła oderwać wzroku od czarno-białego zdjęcia.Rabenwydawał się na nim taki szczęśliwy, taki młody.Nie niewinny.Nie do końca. Byłeś żołnierzem, Strange? Przez jakiś czas.Odbyłem służbę. Byłeś j�gerem?Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się.Było to tak spontaniczne izabawne, że sama niemal poszła w jego ślady. %7łartujesz sobie? Czy ja wyglądam na bohatera? Dla tych gości jestemza mało macho.Nawet gdybym chciał.A nie chcę.Po raz ostatni omiotła pokój spojrzeniem. Z tego co pamiętam dodał Strange, drapiąc się po swoich krótkichwłosach nigdy nikomu się nie mówi, że się było w siłach specjalnych.Możewięc Raben był.Lund spojrzała na niego.Czekała. I może ja też dorzucił szybko. Tyle że ja nie byłem.Wróciła do przeglądania rzeczy Rabena. Czego szukasz? Czegoś, co mi powie, kim on jest.Dlaczego uciekł. Odrzucili jego wniosek o zwolnienie warunkowe. Tak.I pewnego dnia go znajdą.I on tu wróci na lata.To głupiezachowanie jak na kumatego faceta, nie sądzisz? Albo rozpaczliwe.Tyle rysunków na ścianie, a wszystkie wykonane przez jego synka. Raben wszystko zaprzepaścił.Dlaczego? Brix nas prosi. Jest tu dyrektor kliniki? Jest.Ale Brix każe nam się zgłosić.PET aresztowała trzech. Brix może poczekać.*Teczka Jensa Petera Rabena u dyrektor Toft wydawała się osobliwiechuda jak na człowieka osadzonego na czas nieokreślony. Rozpatrywano jego podanie o zwolnienie warunkowe, ale ostatecznieDepartament Więziennictwa je odrzucił powiedziała. To pewnie stało sięprzyczyną nawrotu. Nawrotu czego? spytała Lund. Zespołu pourazowego.Jak już wspomniałam, uczestniczył w pewnymincydencie w Afganistanie.To się zdarza często, niestety.Ale przypadekRabena był skrajny.On posuwał się do przemocy, miał urojenia, obsesje. Co to był za incydent?Toft pokręciła blond głową. Są pewne zasady. Właśnie mi pani powiedziała, że mamy na wolności bardzoniebezpiecznego człowieka.Prawdopodobnie kieruje się on do Kopenhagi.Jeśli pani cokolwiek ukrywa.Toft opadła na oparcie krzesła.To było nowe doświadczenie i wcale sięjej nie podobało. Kilku jego towarzyszy zginęło w akcji w prowincji Helmand.Uważał,że to jego wina.Pod pewnym względem amnezja oszczędziła mu bólu.Podinnymi względami go nasiliła. Jak to? spytał Strange. Ponieważ on nie wiedział, co się dokładnie stało.Jego umysł tworzyłwięc fantazje, żeby wypełnić pustkę.Czasami uważał ludzi tutaj za żołnierzy.Martwych żołnierzy.Krzyczał na nich.Atakował, jeśli miał taką sposobność.Mówiłam już [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz