Pewnego razu przy księżycu Williamson Penelope

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Była przerażona.- Skończy się na tym, żezabijesz oboje.- Rybitwa szerokim, łagodnym łukiem zatoczyła pół okręgu iskierowała się w stronę klifu.Jessalyn uniosła spódnicę i pobiegła za nią.Beka i Sierżant Major przyglądali się przez chwilę, jak ich młoda pani podąża wkierunku cypla.Kapelusz zsunął się z jej głowy i uderzał o plecy.Cynamonowewłosy łopotały na wietrze niczym flaga.Jej pogoń za ptakiem wydawała sięcałkowicie beznadziejna.Beka otarła z oka łzę.- Tak bardzo kochała tego małego, całkiem głupiego kociaka.- Aha! - potwierdził Sierżant Major.- To ptaszysko pożera wszystko - oświadczyła Beka.- Następnym razemskonsumuje nas.Drapieżny padlinożerca.Sierżant Major odpowiedział głuchym pomrukiem.Ale kiedy151wrócił do zagrody, jego mięsiste usta drgnęły i niemal ułożyły się w uśmiech.Potemwyobraził sobie, jak bardzo Jessalyn będzie opłakiwać kociaka, i jednak poszedł pomuszkiet.Zamierzał uśmiercić tego cholernego ptaka.Jessalyn dotarła do klifu i nieco zwolniła.Z trudem chwytała powietrze,przyciskając dłoń do piersi na wysokości serca.Rybitwa gdzieś zniknęła.Pozatoczce płynęła rybacka łódz z żaglem w kolorze miedzi.Chmury ciemne jakwęglowy pył unosiły się tuż nad powierzchnią morza.Spienione fale dziurawiły pia-sek, a między skałami wirowała piana.Wiatr smagał urwisko, zawodząc wysokimitonami jak żałobnicy na pogrzebie.Jessalyn prawie nie słyszała piskliwegomiauczenia rozgniewanego Napoleona.Przeszukała wzrokiem skalne wieżyczki i filary, porośnięte gdzieniegdziezawciągiem i krzewami kolcolistów.Pomarańczowa plamka pojawiła się międzyszarością i brązem wysoko na wąskim występie.Duży ptak zapewne przysiadł nakamiennej platformie, uwolnił ofiarę i odleciał.Być może Jessalyn narobiła tylehałasu, że odstraszyła rybitwę, ale nawet jeżeli tak było, ptak mógł w każdej chwiliwrócić.Rozglądając się za rybitwą, popatrzyła w stronę morza.Aódz przybijała do brzegu.Jessalyn zmrużyła oczy, raziły ją odbijające się w wodzie promienie słońca.Przyrumplu stał wysoki, smukły młodzieniec.Miał na sobie białą koszulę.Podwiniętemankiety odsłaniały silne, opalone ramiona; wiatr zmierzwił jego ciemne włosy.Obok niego siedziała czarnowłosa dziewczyna.Coś mówiła, bo mężczyznaodwrócił się, spojrzał na nią i wybuchnął śmiechem.�w śmiech, niski i ochrypły,przyniósł do Jessalyn wiatr.Zamarła, niemal zgięła się wpół, kiedy okropnepodejrzenie przeszło w przenikliwy, kłujący ból brzucha.Napoleon miauczał przerazliwie.Odzyskawszy oddech, ciężko przełknęła ślinę.- Już idę, moje maleństwo.- Wyprostowawszy się, odgarnęła z twarzy włosy.Niebędę płakała - powiedziała do siebie w duchu.Nie będę.Jeszcze raz zerknęła wstronę łodzi, po czym ruszyła ścieżką, często mrugając, bo łzy i tak napływały jej dooczu.Zcieżka przecinała skałę, jakby była ukośną blizną na twarzy urwiska.Nieprzebiegała w pobliżu półki, gdzie siedział Napo-145leon, który w dalszym ciągu uskarżał się na swój los przerazliwym miauczeniem.Ponieważ Jessalyn nie mogła dosięgnąć go ze ścieżki, musiała zejść z urwiska,wykorzystując występy i zagłębienia w skale jak szczeble drabiny.Zdjęła rękawiczki, aby zwiększyć pewność chwytu, i zaczęła schodzić tyłem.Najpierw opuściła stopy, trafiając po omacku na jedną niszę, potem na drugą.Takiezejście było wprawdzie wyczynem nie lada, ale możliwe do dokonania dladziewczyny, która spędziła niemal całe dzieciństwo pośród skalistych stromiznkornwalijskiego wybrzeża.Tylko że tego ranka wszystko skąpała mgła, dlategoteraz granitowe i łupkowe skały były wilgotne i śliskie.Oddaliła się od ścieżki o blisko dziesięć stóp, kiedy rybitwa powróciła.Wielki ptak zaskrzeczał i runął na jej głowę.Kątem oka zobaczyła jeszcze białeskrzydła.Krzycząc, machnęła ręką, aby odpędzić ptaka.i straciła równowagę.Zsunęła się po ostrych skałach, kalecząc sobie golenie i kolana.Po drodze trafiłapalcami na krzew janowca, zawisła na nim i zaczęła się kołysać jak kur na wieży wpodmuchach wiatru.Spojrzała w dół na morze, które burzyło się i pieniło nakamienistej plaży.Poczuła zawroty głowy i zbierało się jej na wymioty.Zamknęłaoczy.Ciemność zdawała się wzmacniać wszelkie odgłosy: jej własny chrapliwyoddech, plusk fal, miauczenie Napoleona, który nie wiedział, dlaczego to wszystkotak długo trwa.i czegoś jeszcze.Czegoś odległego, co zbliżało się z każdą chwilą.Trzepotanie skrzydeł.Rybitwa była najwyrazniej nastawiona bardzo wrogo.Ptak uderzył mocnym,zakrzywionym dziobem prosto w nagie dłonie Jessalyn, po czym wzbił się wpowietrze.Dziewczyna krzyknęła z bólu i przerażenia, ale utrzymała się na skale.Czekała.Krew ściekała po jej wyprostowanej ręce.Szloch wydzierał się z piersi.Apotem znowu to usłyszała.Na tle szumu morza.Klap.klap.klap.- Och, Boże.Przycisnęła policzek do gładkiej ściany i starała się zebrać siły do przetrzymaniakolejnego ataku.153Znów to usłyszała, ale w rzeczywistości był to łopot opuszczanego żagla.Potem kilzazgrzytał o dno płycizny i McCady Trewlany wykrzyknął jej imię.- Poruczniku! - zawołała z ulgą.- Proszę nie pozwolić, aby ten diabelski ptak wrócił.- Na szczęście odleciał.Panno Letty, w jaki sposób.Nieważne.Po prostu trzymajsię.Miała wrażenie, że czeka na niego wieki.Ręce bolały ją coraz bardziej.- Zamierzasz uratować mnie czy nie?- Nie.- Pojawił się nad urwiskiem: wysoka, sztywna sylwetka na tle okopconegonieba.Rzucił jej bulinę, którą zabrał z łodzi.- Postoję tutaj i popatrzę, jak spadasz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz