Julio Cortazar Gra w klasy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zdrada polega na czymś innym, jak zawsze jest to zrezygnowanie zcentrum, zainstalowanie się na peryferiach, cudowna radość z poczucia braterstwa zludzmi zaangażowanymi w podobnych działaniach; i tam, gdzie inny typ człowiekamiał szansę stania się bohaterem, Oliveira czuł się skazany na granie komedii.Wtakim wypadku lepiej już grzeszyć przez omisję niż przez komisję.Być aktoremoznacza nie siedzieć na widowni, podczas gdy on czuł się stworzony na widzaoglądającego z pierwszego rzędu. Niestety - ganił się Oliveira - równocześnie chcębyć oglądającym i aktorem; w tym cały dramat.Hoglądający haktor.Ta historia chyba nie hobejdzie się bez hanalizy.Obecnieniektóre obrazy, niektóre kobiety, niektóre wiersze dawały mu nadzieję, że kiedyśosiągnie strefę, w której będzie mógł przyjąć siebie samego z mniejszymobrzydzeniem i mniejszą nieufnością niż teraz.Korzyścią nie do pogardzenia byłaokoliczność, że jego największe wady w końcu mogły stać się użyteczne w tym, comoże jeszcze nie będzie drogą, lecz już przystankiem, nieodzownym przedwyruszeniem w jakąkolwiek drogę.Moja siła tkwi w mojej słabości - myślał Oliveira.-Ważne decyzje zawsze były jedynie zamaskowaną ucieczką.Przeważająca część jegoimprez (jego himprez) kończyła się not with a bang but a whimper95; wszelkiezerwania, bezpowrotne bangi i dramatyczne finały były ugryzieniami osaczonegoszczura,.niczym więcej.Zwiat innych ludzi wirował uroczyście, rozpływając się w czasie i w przestrzeni,i w sposobie bycia, bez wybuchów, po prostu ze zmęczenia - podobnie jak finałymiłosnych przygód Oliveiry - lub przez stopniowe wycofywanie się jak wtedy, gdyczłowiek zaczyna coraz rzadziej odwiedzać przyjaciół, coraz rzadziej czytać wierszejakiegoś poety, coraz rzadziej bywać w kawiarni, delikatniej odmierzając dawkinicości, aby nie zrobić sobie krzywdy. Co tu mówić, na mnie nawet mucha nie siądzie - myślał Oliveira.- Mnie niespadnie cegła na łeb.Wobec tego czymże był ten niepokój, jeżeli nie zastarzałympociągiem do sprzeczności, tęsknotą do powołania lub działania? Analiza niepokoju95Not with a bang.(ang.) - nie z hukiem, a ze skomleniem.zwykle wskazywała na jakieś przesunięcie, oddalenie od centrum jakiegoś porządku,którego nie umiał określić.Czuł się spektatorem poza spektaklem, tak jakby siedział wteatrze z zawiązanymi oczami.Czasami docierało do niego wtórne znaczenie jakiegośsłowa, jakiejś muzyki, napełniając go niepokojem, bo przez nie odgadywał wtedy ipierwotne znaczenie.W takich chwilach czuł się bliższy centrum niż wielu ludziżyjących w przekonaniu, że są osią koła, lecz jego bliskość była bezużyteczna, momenttantalowy nie osiągający nawet rangi męczarni.Kiedyś wierzył w miłość jako wewzbogacenie, jako w ekstensyfikację potęg rozjemczych.Pewnego dnia zrozumiał, żemiłości jego były nieczyste dlatego właśnie, że zakładały tę nadzieję, podczas gdyprawdziwy kochanek kocha dla samej miłości, ślepo wierząc, że przez to dzień staniesię bardziej niebieski, noc słodsza, tramwaj wygodniejszy. Nawet z zupy jestem wstanie zrobić operację dialektyczną - myślał Oliveira.W końcu z kochanek robiłprzyjaciółki, wspólniczki w jakimś specyficznym kontemplowaniu otaczającegoświata.Kobiety z początku uwielbiały go (hobłędnie go huwielbiały), potemadmirowały (hautentyczna hadmiracja), potem coś nakazywało im podejrzewaćpustkę i cofały się gwałtownie, on zaś ułatwiał im ucieczkę, otwierając drzwi, abyposzły bawić się gdzie indziej.Dwa razy był o krok od litości i zostawienia im złudzeń,że rozumiały go, ale coś jednak podszeptywało mu, że nawet ta litość nie byłaprawdziwa, że była raczej wybiegiem jego egoizmu, lenistwa, przyzwyczajeń. Wyprzedażowa litość - mówił sobie Oliveira i pozwalał im odejść, szybko onich zapominając.(20)91Papiery rozrzucone na stole.Czyjaś ręka (Wonga).Czyjś glos czytający, mylącysię, l niby haczyki, niewyrazne e.Notatki, fiszki, na których jest jakieś jedno słowo,wiersz w jakimś obcym takim czy innym języku - kuchnia pisarza.Inna ręka (Ronald).Głęboki, dobrze czytający głos.Milczące powitanie skruszonych Osipa i Oliveiry(Babs, która poszła im otworzyć, przyjęła ich z nożem w ręku).Koniak, złotaweświatło, legenda o sprofanowaniu hostii, mały de Sta�l.Palta można zostawić wsypialnym.Jakaś rzezba (chyba Brancusi) zagubiona w głębi sypialni, pomiędzymanekinem w stroju huzara a stosem pudełek pełnym druków i kartonów.Nie starczakrzeseł, ale Oliveira przynosi taborety.Zapada milczenie, przypominające zdaniemGeneta sytuację, gdy ludzie dobrze wychowani milkną, ponieważ w pełnym salonieusłyszeli ciche pierdnięcie.Wreszcie Etienne decyduje się otworzyć teczkę i wyjąćpapiery.- Uważaliśmy, że lepiej będzie, jeżeli poczekamy na ciebie z posegregowaniemich - mówi.- Tymczasem przeglądaliśmy luzne kartki.Ta chamka wyrzuciła do śmieciwspaniałe jajko.- Było zgniłe - mówi Babs.Gregorovius kładzie drżącą wyraznie rękę na którejś z teczek.Na dworze jestchyba bardzo zimno, więc podwójny koniak.Oliveira wpatrzony jest w środek stołu;popiół z jego papierosa łączy się z popiołem, którego pełna jest popielniczka.(82)92Teraz zaczynał rozumieć, że w momentach najwyższego pragnienia nie umiałrzucić się głową w grzywę fali i przeniknąć poprzez wspaniały łomot krwi.KochanieMagi stało się niejako rytuałem, od którego trudno już było oczekiwać olśnień.Słowa igesty następowały po sobie wśród pomysłowej monotonii, taniec tarantul na zalanejksiężycem podłodze, powolne, lepkie wykorzystywanie ech.Przez cały czas oczekiwał,że zbudzi się z tego błogiego zamroczenia, że lepiej rozezna się w tym, co go otacza(począwszy od tapet na hotelowych ścianach aż do pobudek ich własnych czynów), niechcąc zrozumieć, że ograniczywszy się do czekania, przekreśla się wszelką możliwość,skazuje się z góry wyłącznie na ograniczoną nędzną egzystencję w terazniejszości.OdMagi do Poli przeszedł jednym skokiem, nie dotykając ni Magi, ni siebie samego, niezadając sobie nawet fatygi, by podrażnić różowe uszko Poli podniecającym imieniemMagi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz