MARTIN~1 (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Denise odwraca się, potrząsając głową.DENISETo się nie dzieje naprawdę.Jeff.Co ja mówię.Nie jesteś Jeffem, nie możesz nim być.Weteran podjeżdża do niej.CICIEPLENER AUTOSTRADA DZIECSamochód Jeffa pędzi po autostradzie, zmierzając do domu.Skręca w wyjazd i jedziedalej ulicą.WNTRZE SAMOCH�D JEFFAJeff siedzi za kierownicą, z ponurą, skupioną miną, lekko wystraszony.CICIESYPIALNIAWeteran podjeżdża do Denise, która odsuwa się od niego.WETERANChcesz zobaczyć moje identyfikatory? Jestem Jeff McDowell, w takim samym stopniujak on.Chcesz mnie sprawdzić? Proszę bardzo, znam wszystkie odpowiedzi.Poznaliśmy sięw liceum, pisaliśmy razem pracę.Twoi rodzice nazywają się Pete i Barbara.Pierwszy razposzliśmy na całość na twojej kanapie, kiedy wyszli na rocznicową kolację, a ja przyszedłemobejrzeć Wojnę światów na twoim kolorowym telewizorze.Masz znamię po wewnętrznejstronie uda, z cen.DENISE(przerywa mu)Mój Boże.Faktycznie jesteś Jeffem.Co.Co.WETERAN(spogląda na brakujące nogi)Co mi się stało? O to chciałaś zapytać? To był Wietnam, Denny.Wietnam, loteriapoborowa i mina.DENISENie pojechałeś do Wietnamu.Uciekłeś do Kanady.Razem uciekliśmy i wzięliśmy tamślub.Wykładałeś tam, dopóki nie ogłosili amnestii.WETERAN(śmieje się gorzko)Ja nadal czekam na amnestię.DENISEJak.jak tu trafiłeś? Skąd? I po co? Czego od nas chcesz?WETERANChciałem tylko.Nim skończy zdanie, SAYSZ na zewnątrz pisk hamulców.CICIEPLENER DOM MCDOWELL�W DZIECDatsun Jeffa wpada na podjazd i zatrzymuje się za volvo Denise.Jeff wysiada zsamochodu i wbiega do domu.WNTRZE SALONJeff wpada do środka przez drzwi kuchenne.JEFF(wrzeszczy jak szalony)Denise! Gdzie jesteś? Denise!Rozgląda się wokół i chwyta pogrzebacz.CICIESYPIALNIADenise słyszy krzyk Jeffa.DENISE(krzyczy)Jeff! Tutaj! Tu jestem!WETERANDenny, proszę.Nie mogę.DENISE(głośniej)JEFF!SAYSZYMY kroki wbiegającego po schodach Jeffa.Po chwili drzwi otwierają sięgwałtownie i Jeff wpada do środka z pogrzebaczem w ręku.Weteran zawraca wózkiem iodsuwa się od niego.JEFFOdczep się od niej.Zostaw ją w spo.Przerywa nagle i wytrzeszcza oczy ze zdumienia.JEFF(cicho)Jesteś.mną.WETERAN(cichym, znużonym głosem)Tak jest.JEFFTo się nie dzieje naprawdę, to jakiś.WETERAN(przerywa mu)Sen? Jasne? Ale ty się śnisz mnie, czy ja się śnię tobie?(pauza)Nic mnie to nie obchodzi.Myślę, że obaj jesteśmy realni.%7łe w 1971 dotarliśmy dorozwidlenia na drodze i ty poszedłeś w jedną stronę, a ja w drugą.I w rezultacie trafiliśmy.w inne miejsca.Jeff opuszcza powoli pogrzebacz.Jest blady i wystraszony.JEFFA więc te.wspomnienia, które mnie ostatnio prześladują.to.WETERAN(uśmiecha się twardo)To moje wspomnienia, brachu.To chyba ja ci je przyniosłem.Przychodzą zdobrodziejstwem inwentarza.Ale ty i ja jesteśmy tą samą osobą, prawda? Czułem jak.przeciekają.Ale nie mogłem tego powstrzymać.Byliśmy za blisko siebie.DENISEJeff.Obaj odwracają się i spoglądają na nią.DENISE(kontynuuje z wysiłkiem)Chciałam powiedzieć.Astronauto.Na twojej.drodze.Co się stało.WETERANZ nami, Denny? Z tobą i ze mną?Denise kiwa głową.WETERANZginęłaś w wypadku motocyklowym, kiedy byłem w Wietnamie.Facet, z którymjechałaś, nie uznawał kasków.Denise wygląda, jakby zrobiło się jej niedobrze.Odwraca głowę.Weteran wpatruje się wpustkę, wspominając coś, a potem mówi dalej martwym, głuchym, pełnym bólu głosem.Kiedy tam byłem, zawsze wiedziałem, że wrócę, że znajdę cię znowu i wszystkonaprawię.ale potem twoja matka napisała do mnie ten list.(pauza, potem kontynuuje z wielką trudnością)Zostało mi już do cywila niewiele, cholera, tak bardzo niewiele.Powinienem wiedziećlepiej, ale nie myślałem jasno, nie uważałem.Trzeba uważać.Poczułem ją dopiero wtedy, jakna nią nadepnąłem.Słychać wtedy taki dzwięk, taki cichy trzask.(patrzy na nich)Takie miny.no wiecie, one nie wybuchają, jak się na nie nadepnie.Dopiero jak się znich zejdzie.Reszta chłopaków tylko na mnie patrzyła.Powiedziałem im, żeby stamtądzmiatali, zaczęli się więc wycofywać jeden po drugim, ale wszyscy patrzyli na mnie, gapilisię na trupa, który stał i na nich wrzeszczał.Nawet jak już byli poza zasięgiem, dalej niemogłem się ruszyć.Ale wszyscy na mnie patrzyli i w końcu nie mogłem już tego dłużejwytrzymać.Skoczyłem.(gorzki śmiech)Nigdy nie byliśmy za dobrzy w skoku w dal, prawda, Jeffy?ZBLI%7łENIE NA JEFFAPrzez krótką chwilę panuje głęboka cisza.JEFFUratowałeś ich.Uratowałeś im życie.Z POWROTEM NA SCENWETERANAha.Dali mi za to medal.JEFFUratowałeś ich.(odwraca się)A ja ich nie uratowałem.O to chodzi, prawda? Nie było mnie tam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz