Milczenie 02 Jan Costin Wagner

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Joentaa znów przez chwilę milczał.Ketola przemógł się, by odczekać. Pogadam z Sundstr�mem powiedział w końcu Kimmo. Zrób tak.Powiedz mu, że Ketola ma te swoje szalone pomysły i chcesz mu patrzeć naręce, żeby nie narobił głupot. Właśnie taki mam zamiar potwierdził Joentaa. Ach! powiedział Ketola. Za pół godziny będę u Eliny Lehtinen rzucił Joentaa i zakończył rozmowę.Ketola odetchnął głęboko i usłyszał za swoimi plecami głos Eliny. Wiesz, co myślę? zapytała.Pokręcił głową. Myślę, że ten człowiek& Korvensuo& dlaczego tu przyszedł& powiedziała Elina. Tak? zapytał Ketola, a Elina wyjrzała przez okno i wydawało się, że nie kierujeswoich słów do nikogo konkretnego, gdy spokojnie i cicho stwierdziła: Chciał mnie przeprosić.9Ketola wypadł z domu, jeszcze zanim Kimmo Joentaa zdążył przycisnąć guzik dzwonka,i upierał się, by zająć miejsce za kierownicą. Z całą sympatią, Kimmo, ale musimy to teraz zrobić szybko. Joentaa przesiadł się na fotel pasażera i wziął wizytówkę, którą podał mu Ketola, zanimten uruchomił samochód.Gdy Ketola ruszył z miejsca, Joentaa zobaczył Elinę Lehtinenw kuchennym oknie i zdążył jej jeszcze pomachać, prawdopodobnie jednak już tego niezobaczyła.Ketola prowadził, stale przekraczając dopuszczalną prędkość, a Joentaa wyglądałprzez szybę, myślał o nazwisku na wizytówce i zastanawiał się, co o tym sądzić.Sundstr�m podczas rozmowy przeprowadzonej bezpośrednio po telefonie od Ketolizachował sceptycyzm, czego należało się spodziewać, a sam Joentaa też nie był pewien, jakpowinien to wszystko oceniać.Pierwotnie chciał jeszcze raz porozmawiać z Eliną Lehtineno mężczyznie, który ją odwiedził, ale na to było już za pózno. Nie martw się, to on powiedział Ketola. Pod nazwiskiem na wizytówce kryje sięczłowiek, którego szukamy. Może odparł Kimmo. Elina się nie myli powiedział Ketola. Czy powiedziała coś jeszcze? Jak dokładnie przebiegała ta rozmowa? Przyszedł pod pretekstem, że szuka domu na sprzedaż w okolicy.Powiedział, że chcesię tam przeprowadzić z rodziną.Po jakimś czasie nagle zaczął pytać o Pię.A potemopowiedziało swoich dzieciach.Aku i Laurze.Kimmo kiwnął głową. Ale to było tak: Elina natychmiast to zauważyła& jeszcze zanim w ogóle powiedziałchoć słowo, już wiedziała, co zamierzał. Ketola pędził w szalonym tempie szosą i gapił się naJoentę. Czuła to, rozumiesz? Zobaczyła go, kiedy stał przed ogrodową bramką, i wiedziała,kogo ma przed sobą.Kimmo kiwnął głową i tymczasowo zastąpił Ketolę w obserwowaniu ruchu drogowegowokół samochodu. Bo na to czekała powiedział Ketola. Bo czekała na to latami, a teraz to się zdarzyło.Ketola znów skierował wzrok na drogę i dodał: Siódmy zmysł.Tak go lubisz, musisz być teraz zachwycony. Szósty poprawił go Joentaa. Co? Sądzę, że mówi się na to szósty zmysł. Aha. Tak przynajmniej uważam. To całkiem możliwe.Ketola wjechał na autostradę, która rozciągała się przed nimi długa i pusta.Joentaa czuł niejasne zmęczenie.Imiona Aku i Laura przewijały się w jego myślach, a wkońcu, gdy niemal opadły mu powieki, zaczął się zastanawiać, na jakiej chmurze właściwiesiadywała Sanna takiego bezchmurnego dnia jak ten.Poczuł, że traci przytomność, i nie wiedział, gdzie się znajduje, gdy Ketola zbudził goszarpnięciem. Pobudka, mój drogi, zaraz dojedziemy.Po kilku minutach powróciła pamięć i świadomość. W porządku wymamrotał. Zaraz dojedziemy powtórzył Ketola. Dobrze, dobrze dodał Kimmo.Ketola podjechał samochodem pod dom, który od razu spodobał się Joencie. Dom numer 24.To ten powiedział Ketola.Jasnozielony, drewniany dom.Taki jak dom Vehkasalów.Jasnozielony, drewniany domotoczony ciemnozielonym ogrodem, który wydawał się zarazem zdziczały i wypielęgnowany.Budynek stał na wzniesieniu i rozciągał się z niego widok na miasto lśniące w słońcu w oddali.Mały chłopiec uderzał czerwoną piłką o ścianę garażu. Miło tutaj stwierdził Ketola i chciał wysiąść. Poczekaj chwilę powiedział Joentaa, który czuł się jeszcze nieco oszołomiony. Jakdługo spałem? Prawie całą drogę, nie? odparł Ketola. Pozwól mi się trochę rozbudzić próbował napinać ciało i masował skórę głowy. A więc? zapytał Ketola.Chłopiec ćwiczył strzelanie bramek główką, a Joentaa powiedział: Chciałbym poprowadzić tę rozmowę, jeśli pozwolisz.A jeżeli zauważymy, że topomyłka, to zakończymy wizytę jak najszybciej i się pożegnamy.Ketola przyglądał mu się przez chwilę, a potem odrzekł: Naturalnie.Tak zrobimy.Joentaa kiwnął głową.Wysiedli.Ketola szybko ruszył przodem, tak szybko, jakby chciałpozbyć się Kimmo na tych ostatnich metrach.Spięty, nerwowy, a jednocześnie spokojnyi opanowany.W decydujących momentach Ketola często sprawiał takie wrażenie.Chłopiec był tak pochłonięty grą, że nie zauważył ich przybycia.Kobieta, która otworzyła im drzwi, miała uśmiech na twarzy i najwyrazniej spodziewałasię kogoś innego. Och powiedziała. Dzień dobry, pani& Korvensuo? przywitał się Joentaa. Tak& przepraszam, myślałam, że mój syn& czym mogę& o co właściwie chodzi? Pani Korvensuo, nazywam się Kimmo Joentaa, jestem funkcjonariuszem policjiw Turku, a to jest Antsi Ketola, mój& kolega& Pokazał Marjattcie Korvensuo swojąlegitymację i ujrzał nieuchronny cień zakrywający jej twarz. Chyba nic się nie& z Timo& mój mąż jest teraz w Turku& Nie, nie& odparł Joentaa. Proszę się nie martwić, przyjechaliśmy, ponieważ&prowadzimy śledztwo w sprawie zaginięcia i potrzebujemy kilku informacji.Jak powiedziałem,to nic strasznego& Joentaa umilkł i pomyślał, że lepiej by było, gdyby wcześniej przygotowałsię do tej rozmowy. Tak& najlepiej będzie, jeśli wejdą panowie do środka powiedziała MarjattaKorvensuo. Dziękuję odparł Joentaa.Usiedli w salonie.Widział niepewność i nagłe napięcie w oczach tej kobiety i czułniepokój Ketoli, który siedział obok niego i nerwowo poruszał stopą.Na zewnątrz w regularnychodstępach czasu piłka uderzała o bramę garażu. Pani Korvensuo, rzeczywiście chodzi o pani męża, Timo Korvensuo& ale to nictakiego, czym musiałaby się pani martwić& chcieliśmy po prostu zapytać o parę rzeczy, któreprawdopodobnie szybko wyjaśnią całą sprawę. Tak, więc& proszę powiedziała Marjatta Korvensuo. Mąż, jak już pani wspomniała, przebywa obecnie w Turku? Tak.Ma spotkanie z partnerem biznesowym& mój mąż jest maklerem nieruchomości. Właśnie.Ten partner biznesowy, czy zna pani jego adres lub numer telefonu? Lubnazwę hotelu, w którym zatrzymał się pani mąż? Nie& odparła. Przykro mi, nie wymienił nazwiska tego człowieka& Ketola gwałtownie się wyprostował. Przepraszam, czy mógłbym skorzystać z toalety? zapytał. Oczywiście.Na lewo od drzwi wejściowych.Joentaa zobaczył Ketolę oddalającego się długimi krokami korytarzem i znów zwrócił siędo Marjatty Korvensuo, która kontynuowała: Timo do mnie dzwonił& z hotelu.Numer musiał się zachować [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz