Nocny Jedziec Martin Kat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dwóch mężczyzn brzdąkało na gitarach, trzeci wodził smyczkiem po strunachskrzypiec, grając rzewną hiszpańską melodię.Na linkach między wielkimi dębami wisiałykolorowe lampiony, z boku stały stoły uginające się pod tacami i półmiskami z gorącymjedzeniem.Mały byczek kręcił się na rożnie, ustawionym na skraju, nasycając chłodnewieczorne powietrze smakowitym aromatem.Dookoła stała grupka vaqueros wuja, śmiejącsię i paląc tytoń przy wtórze dzwięków rytmicznej muzyki.Większość gości trzymała pucharki z sangrią, zrobioną z ciężkiego czerwonego wina,dzikich jagód, pomarańczy i limonek.Kilku mężczyzn popijało doskonałą, importowanąwhisky, którą wuj przywiózł z San Francisco.- Caralee! - Fletcher przywołał ją ruchem dłoni.-Najwyższy czas, abyś do nasdołączyła.Młody Vincent już się niecierpliwi.William Bannister roześmiał się głośno, zawtórowało mu kilku innych mężczyzn.Vincent poczerwieniał na twarzy.Wuj tylko się uśmiechnął.- Piękny widok dla zmęczonych oczy, co, mój chłopcze? Kazałem uszyć tę suknięspecjalnie dla niej.Przypłynęła wokół przylądka Horn aż z Nowego Jorku.- Poklepałjasnowłosego młodzieńca po plecach.Tamten uśmiechnął się dobrotliwie.Przynajmniej to przemawiało na jego korzyść.Wydawało się, że jest raczejzrównoważony.- Wygląda naprawdę cudownie, panie Austin.Pańska siostrzenica jest piękną kobietą. Zerknął na Carly.- I w związku z tym mam nadzieję, że zechce ze mną zatańczyć.- Ależ oczywiście.- Wuj rzucił jej spojrzenie, wykluczające najmniejszy sprzeciw.Zmusiła się do uśmiechu.- Naturalnie, będzie mi bardzo miło.- Trzeba mu było również przyznać, że jestdoskonałym tancerzem.Pozwoliła się odprowadzić na parkiet i zaczęli pląsać w delikatnymrytmie walca.Miała nadzieję, że zagrają polkę lub mazurka, coś żywszego, aby nie trzebabyło rozmawiać.- Mówiłem szczerze.Wyglądasz dziś cudownie, Caralee.- Vincent uśmiechnął się,patrząc na nią ciepło.- Nawet w San Francisco byłabyś najpiękniejsza na każdym balu.- Dziękuję, Vincent.Pochlebia mi to.- Ale przecież on niemal cały czas mówiłpochlebstwa.Carly tańczyła, wsłuchując się w miłą dla ucha muzykę, nie mogła jednakskupić uwagi na Vincencie, który zabawiał ją nudną rozmową.Wbrew własnej woli szukaławzrokiem Ramona.Rozpoznała Sama Hollingwortha i jego żonę, Amandę, którzy bylinajbliższymi sąsiadami wuja od strony północnej.Byli też George Winston i RoystonWardell, a także Montoyowie i kilka innych hiszpańskojęzycznych rodzin.Jednak nigdzie niedostrzegła wysokiego, ciemnookiego dona.Może to i lepiej, próbowała przekonać samą siebie.Ale w głębi serca czułarozczarowanie.- Czy ty mnie słuchasz, Caralee? - spytał Vincent, prowadząc ją z parkietu.-Powiedziałem, że chcę spotkać się z tobą na osobności.Chcę ci coś pokazać.Zesztywniała, czując, jak oparł rękę na jej biodrze.O Boże, a jeśli zechce sięoświadczyć?- Chcesz mi coś pokazać?- Tak właśnie powiedziałem.Spotkajmy się w stodole za dwadzieścia minut.- W stodole? To nie jest dobry pomysł.A jeśli ktoś nas zobaczy?- Dajże spokój.Założę się, że nie byłaś tak tchórzliwa, gdy chodziłaś po lesie z tymhiszpańskim smokiem.Spięła się jeszcze bardziej.Nie podobało się jej spojrzenie, jakie zobaczyła w oczachVincenta.Ale po chwili już tylko się uśmiechał.Może to podziałała jej wyobraznia?- Ale dlaczego to musi być stodoła? Nie ma innego miejsca?- Tam właśnie znajduje się niespodzianka.Musisz przyjść, Caralee.Kazałem to zrobićspecjalnie dla ciebie.Obiecuję, że będziesz zadowolona.Musiała przyznać, że ją zaintrygował.- No dobrze.Więc za dwadzieścia minut.Uśmiechnął się, ściskając ją za rękę.- Nie każ mi długo czekać.Bezwiednie kiwnęła głową, ale myślami była już na drodze wiodącej do rancza, przypowozie, który nadjechał w trakcie rozmowy.Wstrzymała oddech na widok wysokiej postaciRamona, któremu towarzyszyły dwie starsze kobiety, zapewne jego matka i ciotka.Przez chwilę nie mogła się ruszyć.Znowu ujrzała w wyobrazni tygodnie spędzone wgórach tak wyraznie, jakby nadal tam była.Poczuła usta Ramona nad swoimi, jego pocałunek,tak gorący, że rozpala! ją od środka.I jego dłonie.piękne, długie palce.to, jak pieścił jejpiersi, aż sutki twardniały jej pod bluzką.Z trudem przełknęła ślinę, gdy zbliżył się i stanąłprzed nią.- Se�orita McConnell.Miło panią widzieć. Był ubrany w dopasowane czarnecalzonevas, te ze srebrnymi ozdobami conchos, które biegły wzdłuż nogawki aż do ziemi.Na ramionach miał krótki czarny kabat, o klapach bogato zdobionych srebrną nitką.- Chyba nie poznała jeszcze pani mojej matki i ciotki.- Przez wzgląd na nie, mówił doniej po hiszpańsku, uśmiechając się miło, ale nie spuszczał wzroku z jej oczu, przekazując jejmilczącą wiadomość.Uczyniłaś tak, jak obiecałaś.Nie złamałaś danego słowa.Zwilżyła suche usta.Z trudem wydobyła z siebie głos.- Nie, nie poznałyśmy się jeszcze.Dobry wieczór, senoras.Bardzo mi miło.Matka Ramona tylko skłoniła głowę.Była krępą kobietą, ubraną w ciemnofioletowąsuknię, na głowie zaś miała czarne rebozo, które opadało na ramiona.Ciotka była wyższa i szczuplejsza od matki, ale oczy miała bystrzejsze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz