Puzo Mario Omerta

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po chwili rzekł:- Ukarz mnie, ale oszczędz moich ludzi.Oni wykonywali moje rozkazy.Mają rodziny.Jeżeli ich zabijesz, zniszczysz całą wioskę.- To odpowiedzialni ludzie - z sarkazmem odparł don Aprile.- Znieważyłbym ich, gdybynie podzielili twojego losu.W tym momencie nawet dziecinny Astorre zdał sobie sprawę, że mówią o życiu i ośmierci.- Stryjku, nie rób mu krzywdy - wyszeptał.Don nie pokazał po sobie, że usłyszał.- Mów dalej - rzekł do Fissoliniego.Fissolini posłał mu pytające spojrzenie, dumne i ostrożne zarazem.- Nie będę błagał o życie.Ale ci leżący tam ludzie to wszystko moi krewni.Jeżeli ich panzabije, zrujnuje pan ich żony i dzieci.Trzej z nich są moimi zięciami.Mieli do mniebezgraniczne zaufanie.Zdali się na moją opinię.Jeżeli puści ich pan wolno, zanim umrę, każęim poprzysiąc dozgonną wierność panu.A oni spełnią mój rozkaz.Mieć dziesięciu wiernychprzyjaciół to nie byle co.Słyszę, że jest pan wielkim człowiekiem, ale nie może pan byćnaprawdę wielki, jeżeli nie okaże pan litości.Oczywiście nie może się pan do tegoprzyzwyczajać, ale tylko ten jeden raz.- Uśmiechnął się do Astorre.Dla don Raymonde Aprilego był to znajomy moment.Nie miał żadnej wątpliwości co doswojej decyzji.Nigdy nie polegał na sile wdzięczności i nie sądził, by ktoś mógł wpływać nawolną wolę jakiegokolwiek człowieka inaczej niż poprzez śmierć.Przyjrzał się beznamiętnieFissoliniemu i pokręcił głową.Bianco ruszył do przodu.Astorre podszedł dużymi krokami do stryja i popatrzył mu prosto w oczy.Wszystkozrozumiał.Wyciągnął rękę, żeby obronić Fissoliniego i rzekł:- On nie zrobił nam krzywdy.Chciał tylko naszych pieniędzy.Don uśmiechnął się i zapytał:- I to jest bez znaczenia?- Ale to był dobry powód.Potrzebował pieniędzy, żeby wyżywić rodzinę.Lubię go.Proszę cię, stryjku.Don uśmiechnął się do chłopca.- Brawo - powiedział, po czym milczał przez dłuższy czas, ignorując bratankaszarpiącego go za rękę.I po raz pierwszy od wielu lat poczuł potrzebę okazania litości.Ludzie Bianca palili małe, bardzo mocne cygara i ich dym niósł się w powietrzu porankaw porywach górskiego wiatru.Jeden z nich wystąpił naprzód, z myśliwskiej kurtki wyjąłświeże cygaro i podał je don Aprilemu.Astorre dziecięcą logiką zrozumiał, że była to nietylko uprzejmość, ale i demonstracja szacunku.Don wziął cygaro, a mężczyzna zapalił mu jew swoich złożonych dłoniach.Don powoli i z namysłem wypuścił dym z cygara, a potem rzekł:- Nie znieważę cię, okazując ci litość, ale zaproponuję porozumienie handlowe.Pozostajesz przy życiu.Twoi kamraci także.Lecz przez resztę życia będziecie do mojejdyspozycji.Astorre poczuł olbrzymią ulgę i uśmiechnął się do Fissoliniego.Obserwował, jak tenklęka na ziemi i całuje don Aprilego w rękę.Zauważył, że otaczający ich uzbrojenimężczyzni zawzięcie pykają z cygar i że nawet wielki jak góra Bianco zadrżał z radości.- Niech Bóg błogosławi Waszą Ekscelencję - wymamrotał Fissolini.Don położył cygaro na pobliskiej skale.- Przyjmuję twoje błogosławieństwo, ale musisz zrozumieć sytuację.Bianco przyszedł mina ratunek, ty masz robić to samo.Płacę mu pewną sumę pieniędzy i co roku tak samo będępłacił tobie.Lecz wystarczy jeden akt nielojalności, a ty i twój świat zostaniecie zniszczeni.Ty, twoja żona, dzieci, bratankowie, zięciowie przestaniecie istnieć.Fissolini podniósł się z klęczek.Objął don Aprilego i wybuchnął płaczem.I w ten właśnie sposób don Aprilego i jego bratanka Astorre połączyła najgłębszaduchowa więz.Don pokochał chłopca za to, że przekonał go do okazania litości, ten zaśpokochał stryja za oddanie w jego ręce życia Fissoliniego oraz dziesięciu jego ludzi.Była towięz, która trwała przez resztę ich życia.Ostatniego wieczoru w Villa Grazia don Aprile pił espresso w ogrodzie, a Astorre jadłoliwki z domowej beczki.Chłopiec bardzo się zadumał, tak towarzyski zazwyczaj, nie byłteraz sobą.- Przykro ci, że wyjeżdżasz z Sycylii? - zapytał don.- Szkoda, że nie mogę tu mieszkać - odparł Astorre.Włożył pestki zjedzonych oliwek dokieszeni.- No cóż, będziemy tu przyjeżdżać co lato - pocieszył go stryj.Astorre popatrzył nań niczym stary mądry przyjaciel, na jego chłopięcej twarzy malowałosię zmartwienie.- Czy Caterina jest twoją dziewczyną?Don roześmiał się.- To moja dobra przyjaciółka.Astorre myślał o tym przez chwilę.- Czy moi kuzyni wiedzą o niej?- Nie.Moje dzieci nie mają o niej pojęcia.- Chłopiec znowu go rozbawił i don byłciekaw, co zaraz nastąpi.Astorre zrobił się bardzo ponury.- Czy moi kuzyni wiedzą, że masz takich potężnych przyjaciół jak Bianco, którzy zrobiąwszystko, co im każesz?- Nie.- Nie powiem im o niczym.Nawet o porwaniu.Don poczuł przypływ dumy.Jego bratanek miał omert� we krwi.Pózniej Astorre, gdy został sam, poszedł w odległy róg ogrodu i gołymi rękami wykopałdołek w ziemi.Włożył do niego pestki oliwek, które wcześniej ukrył w kieszeni.Spojrzał nablady nocny błękit sycylijskiego nieba i wyobraził sobie, że jest starym jak stryj człowiekiem,siedzącym w tym ogrodzie w podobny wieczór i obserwującym, jak rosną jego oliwnedrzewa.Potem don uważał, że wszystko było im sądzone.Do czasu ukończenia przez Astorreszesnastu lat odbywali doroczne podróże na Sycylię.W skrytości ducha don tworzył wizję,niewyrazny zarys losu chłopca.To jego córka doprowadziła do kryzysu, który przybliżył Astorre do tego losu.W wiekuosiemnastu lat, dwa lata starsza od Astorre, zakochała się w nim i mając dość porywczytemperament niewiele robiła, by zataić ów fakt.Całkowicie zawładnęła wrażliwym chłopcem.Z całą namiętną gwałtownością młodości nawiązali intymne stosunki.Don nie mógł na to pozwolić, był jednak generałem, który dostosowywał taktykę doterenu walki.Nigdy nie dał do zrozumienia, że wie o ich romansie.Pewnego wieczora wezwał Astorre do swego gabinetu.Powiedział mu, że zostaniewysłany do Anglii na naukę i praktykę w bankowości u niejakiego Pryora z Londynu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz