Robertis Carolina de Niewidoczna góra (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Spojrzał na nią szczerze, a ona się zaczerwieniła. Nie jest taka jak ty.Ztobą można naprawdę porozmawiać.Eva odwróciła wzrok.Był tak blisko.Wdychała to samo powietrze,które przed chwilą wypełniało jego ciało. Muszę coś ci powiedzieć.Wstrzymała oddech. Wyjeżdżam. Co takiego?Andr�s pokiwał głową.Eva zmięła w ręce brzeg sukienki. Muszę opuścić Urugwaj. Patrzył na drzewa obojętne nawszystko. Mój ojciec chce wycofać się z interesu, więc jeżeli tuzostanę, będę musiał przejąć sklep.Czy ktoś kiedyś widział poetęśmierdzącego wołowiną? Wojna się skończyła.To jest znak.Czas, żebymto zrobił.155Dokąd pojedziesz?Do Buenos Aires.Iłuenos Aires zawsze kojarzyło się Evie z tancerką owyzywających ruchach, otoczoną aurą skandalu.Jej mniejsza i o wielemniej efektowna siostra Montevideo nigdy nie odważyłaby się taktańczyć.Do Buenos Aires powtórzyła.Tam była rewolucja społeczna i dzieją się dobre rzeczy. Splótł, anastępnie rozplótł ręce. I są jeszcze inne powody.Jakie na przykład? zapytała Eva, a że Andres zaczął uważnie się jejprzyglądać, zerknęła w prawo, skąd gdzieś zza drzew dochodził płaczdziecka.Cóż, dla pisarza to najlepsze miejsce po Paryżu, nie sądzisz? PoParyżu sprzed bombardowań.Nic nie powiedziała.Buenos Aires to niewątpliwie najlepsze miejscepo Paryżu.Jak chcesz tam się dostać?Mam akurat tyle pieniędzy, ile potrzeba na prom i na przeżycie mniejwięcej tygodnia.Znajdę sobie pracę.Na początek jestem gotów przyjąćdowolną pracę.Kiedy wyjeżdżasz?Jutro rano.- Nie. Eva chwyciła go za nadgarstek.Miał tak delikatną skórę, żegotowa narobić mu siniaków. Nie możesz tego zrobić.Rozluznił rękę, która nagle spoczęła miękko w jej ręce.Będzie miciebie brakować.A mnie ciebie.Jesteś moją najbliższą przyjaciółką. Spuścił wzrok ipatrzył na kafelki i ich fantastyczne wzory.- Kocham cię, chiquilina.Niemartw się, będę pisać.Przyślę ci swój adres.Tego wieczoru Eva w milczeniu panierowała u boku matki milanesas.Starannie rozłożyła na stole talerze i widelce, a każdy jej ruch byłmaleńkim aktem rozszerzania przestrzeni swojej156wolności.Przy kolacji przeżuwała powoli każdy kęs, nie zwracającuwagi na braci rozprawiających o kapitulacji Niemiec ani na wtrąceniaich żon, ani na ojca stale sięgającego po dolewkę wina.Kiedy już leżała włóżku, na zmianę rozmyślała i poddawała się uczuciom, poddawała sięuczuciom i rozmyślała, wyobrażała sobie, jak wygląda Buenos Aires i jakbędzie wyglądało Montevideo bez Andresa, a także powtarzała sobie jegosłowa Kocham cię, chiguilina".Nie zmrużyła oka.Zanim świtrozbielił ciemności jej pokoju, sięgnęła pod materac po swojeoszczędności.Włożyła je do tekstylnej torby razem z ubraniami, swojątanią biżuterią, notesami i książkami.Ubrała się.Skreśliła kilka słów domatki.Dochodziła piąta.Weszła cichutko do kuchni i zostawiła kartkę przy zlewie, tam gdzieMam� od razu ją zobaczy.Kuchnia, pełna doniczek z ziołami, którychprzeznaczenia Eva nigdy się nie nauczyła, emanowała obecnością matki,nawet kiedy fizycznie jej tu nie było.Minie wiele lat, zanim Eva znowu tusię zjawi, i minie ich jeszcze więcej, zanim będzie z desperacjąwyskrobywała z garnka spalony sos pomidorowy, nie czując ani tegogarnka w rękach, ani zapachu spalenizny, niezdolna do jakiejkolwiekmyśli poza: nie, Salom�, nie, nie".W tym momencie jednak,przygotowując się do przeprawy przez rzekę, myślała tylko o matce.Może gdyby wzięła bardzo głęboki oddech, jej płuca wypełniłyby sięesencją matczynej obecności, którą zabrałaby z sobą.Spróbowała, leczmiała ściśniętą klatkę piersiową i nic to nie dało.Wyszła na dwór.Było nadal ciemno.Mur więzienia rzucał na ulicę szeroki cień.Ledwie mogła rozróżnić jego ozdobne zwieńczenie upodabniającebudowlę do zamku z bajki, które tak zachwycało ją w dzieciństwie.Przeszła po kocich łbach, minęła więzienie i znalazła się przy stopniachkościoła.Czuła łydkami ich chłód i gładkość, kiedy na nich usiadła,twarzą do sklepu rodziny Descalzo.Zaczęło się czekanie.Na ulicy panował absolutny spokój.Jej oddech wprowadzał jedynyelement ruchu.Niebo przejaśniło się nad domami na157wschodnim krańcu ulicy.Zaraz powinien wyj ść.Z każdą minutąciemnozielony prostokąt drzwi do sklepu Descalzów odznaczał się corazwyrazniej na tle muru.Niemożliwe, aby przegapiła icgo wyjście chybaże wstał wcześniej niż ona.Szarpał nią niepokój wiedziałaprzynajmniej, że nie uśnie.Oby tylko matka nie wstała do toalety.Jasnośćogarniała coraz większe połacie nieba.Domy Punta Carretas stałyprzyciśnięte jedne do drugich jak rząd pudełek.Było tak pózno, żerodzice mogli zbudzić się lada chwila i odkryć jej ucieczkę.Wyobraziłasobie, że wybiegają na ulicę w piżamach.Przesunęła się o jeden stopień wdół.Drzwi Descalzów otworzyły się i wysunęła się zza nich wysokapostać.Eva pobiegła na jej spotkanie.Ciiii, Andr�s.Zesztywniał zwrażenia.Eva, co ty tu robisz?- Jadę z tobą.Musisz mnie wziąć. Miała nadzieję, że zabrzmiało towystarczająco nieustępliwie i przekonująco.Nie mogę.Dlaczego nie? Chcę po prostu wyrwać się stąd tak jak ty.Kręciłgłową, ale jej słuchał.- Mam swoje pieniądze.Pomogę ci.Chcę jechać do Buenos Aires,chcę być poetką i chcę być z tobą.Przecież mnie kochasz? Chyba topowiedziałeś?Zapadła ciężka cisza.Eva postanowiła spróbować innego sposobu.Słuchaj.Tak czy inaczej, mam tak samo obciążone konto jak ty.To znaczy? zapytał, przygryzając wargi.Z powodu piractwa.Z jego ust wydobył się chichot, który zabrzmiałprawie jak szczeknięcie.Zaraz znowu spoważniał.Ich oczy się spotkały.O mój Boże. Zwrócił głowę w kierunku więzienia. Jesteśspakowana?Wzięłam najpotrzebniejsze rzeczy.158 Na pewno? Tak.Popatrzył na nią tak, jakby była listem, który wreszcie zrozumiał powielokrotnym przeczytaniu. Prom wkrótce odpływa, lepiej się pospieszmy.Zanim skręcili zaróg, Eva rzuciła ostatnie spojrzenie naulicę swojego dzieciństwa: na łuk przy wejściu do kościoła, na długimur więzienia, na kocie łby, na dęby wyrastające z chodnika i na dom wkolorze piasku, w którym spała jej rodzina.Zbyt wiele było tychszczegółów, aby jej zmęczony umysł mógł je wszystkie zarejestrować.Odwróciła się i ruszyła w stronę rzeki.159CUATROSztuka zaczynania od nowaTo miasto.Buenos Aires.Zwietlny olbrzym.Hałaśliwe, rozległe,strzelające w górę skalnymi ścianami.Eva stała u wylotu Avenida Nuevede Julio i patrzyła.Właścicielka jej pokoju zapewniała ją, że to najszerszaulica na świecie.Zadarła swój spiczasty podbródek i dokładnie takpowiedziała.Eva nie miała powodu sądzić, że istnieje aleja szersza od teji że gdziekolwiek zmieści się więcej hałaśliwych samochodów i ludzkichstóp [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Formularz