[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Technologia brightvoice sprawia, że czytane słowa, zdania,a nawet całe artykuły i książki brzmią niezwykle naturalnie i płynnie,jakby były czytane przez prawdziwego lektora.Aktualizacje dla wszystkich dotychczasowych rozwiązań biznesowych idla programów przeznaczonych do użytku domowego (na przykładPakiety głosów ivona 2 z programem ivona reader) dostępne są dopobrania w serwisie www.ivona.com.Na Liście zamieścił Sylwester Piekarskiaaa5.ROZMOWA MIESICAZ Beatą Ingram, nauczycielką języka niemieckiego rozmawia StanisławKotowski (1/3)yródło: Publikacja własna "WiM"S.K.- Jest Pani nauczycielką języka niemieckiego w SpecjalnymOśrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych i SłaboWidzących w Krakowie.Z pewnością jest to interesująca praca.Zanimjednak porozmawiamy o jej "blaskach i cieniach", proszę powiedziećkilka zdań o sobie.B.I.- Mam 35 lat.Kocham dzieci.Szczególną sympatią darzę moichsiostrzeńców.Lubię koty, kolor niebieski oraz lato.Nie cierpię protekcjonalnego traktowania innych ludzi i gotowanej marchewki zgroszkiem.To, co pewnie zainteresuje szczególnie czytelników "Wiedzyi Myśli" to fakt, iż podobnie, jak wielu z nich mam poważne problemyze wzrokiem i dotykają mnie cienie i blaski tej sytuacji w całej swojejkrasie.Jestem osobą prawie całkowicie niewidomą.Posiadam tylkoniewielkie resztki wzroku.Okuliści twierdzą, że prawie nic nie widzę,ale funkcjonalnie potrafię dobrze wykorzystywać te możliwości, któremi pozostały i w znanych miejscach widzę całkiem sporo.Pewniewspieram się pamięcią, bo jak jestem w nowym terenie, to na wzrokuwcale nie mogę polegać.Mam poczucie światła, czasem widzę jakieśkolory, np.czarny czerwony, biały, ale niebieski czy zielony, biały czyżółty - odróżnianie ich, jest dla mnie niemożliwe.Początkowo byłam dalekowidzem z oczopląsem, potem doszłozwyrodnienie barwnikowe siatkówki - klasyczne RP.Uczyłam się wszkołach ogólnodostępnych, najpierw jako słabowidząca, a na studiachzaczęłam funkcjonować już jako osoba niewidoma, poruszać się z białąlaską, posługiwać się komputerem z syntezą mowy itd.Mam za sobąklasyczny proces stopniowej utraty wzroku ze wszystkimi jegokonsekwencjami.S.K.- No, to jest coś, co nas łączy.Ja również nie lubię marchewki zgroszkiem i wzrok traciłem stopniowo.Dodam, że podobnie jak Pani,pozostały mi go nędzne resztki.Ale proszę kontynuować.B.I.- Kilka lat temu trafiłam na neurotraumatologię do krakowskiegoszpitala klinicznego, bo okazało się, że mam naczyniaka na mózgu ijakieś koszmarne zmiany w kręgosłupie.Tego naczyniaka, chyba naszczęście dla mnie, nie da się wyciągnąć, bo nie wiem, jakieniespodzianki mogłabym otrzymać w prezencie, jako dodatek w pakieciedo mojej karty zdrowia po takim zabiegu.A tak, po ponad pięciu latachintensywnego leczenia neurologicznego, wróciłam do normalnego,intensywnego życia i czuję się dobrze.Z moimi dolegliwościami jużumiem sobie radzić i nie komplikują mi one zbytnio życia.Patrząc jednak z perspektywy na ten epizod mogę śmiało powiedzieć, żebył mi on w życiu potrzebny.Uświadomiłam sobie, jak wiele znaczę dla moich najbliższych, jak wiele wsparcia i zrozumienia mogę oczekiwaćod moich rodziców, siostry, jej męża, brata, a nawet malutkiejsiostrzenicy - kilkuletniego wówczas dziecka, które zrozumiało znaczniewięcej, niż mogło nam się wydawać.Ten trudny dla mnie okres, poktórym zbierałam się długo i bardzo wolno, uzmysłowił mi, co taknaprawdę jest dla mnie priorytetem, kto z moich licznych znajomych jestwartościowym człowiekiem, na kim mogę polegać, komu zaufać iwreszcie, że nie stanie się nic złego, jeśli nie dopełnię na czas jakiegośzobowiązania, nie wykonam jakiegoś zadania, nie zrealizuję założonegoplanu.Te kilka lat mojego życia dało mi szansę zrozumienia, z jak wielurzeczy mogę teraz spokojnie zrezygnować, bez żalu, że coś tracę, abyszanować potrzeby rodziny, przyjaciół i własne.Dzięki temu, iż staramsię być odpowiedzialna za słowa i czyny, mogę taką hierarchię wartościpogodzić z moją dosyć intensywną pracą.%7łyje mi się teraz znaczniewygodniej, staram się brać na siebie zobowiązania, z którymi jestem wstanie sobie poradzić, nie boję się odmówić, jestem równie świadomawłasnych ograniczeń, jak i możliwości.S.K.- Uczęszczała Pani do szkół ogólnodostępnych jako osobasłabowidząca.Jakie to były szkoły?B.I.- Do szkoły podstawowej - Szkoła Podstawowa nr 4 im.św
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
